همگانی به وقت شعر ♡

[نیما نصر]

من همان رودم که بهر دیدنت مرداب شد
ماه من! بس کن ندیدن های بی اندازه را

دل فرو می ریزد و تنها تماشا می کنم
مثل سربازی سقوط آخرین دروازه را





حسین دهلوی

 

[Tara Motlagh]

من زخمهاے بی‌نظیرے به تن دارمـ
اما تو مهـــربان ترینشان بودی
عمیق ترینشان ،عزیزترین شان
بعد از تو آدمـ ها
تنها خراش‌هاے ڪوچڪے بودند
بر پوستمـ ڪه هیچ ڪدامشان
به پاے تو نرسیدند
به قلبمـ نرسیدند
بعد از تو آدمـ ها
تنها خراش‌هاے ڪوچڪے بودند
ڪه تو را از یادمـ ببرند، اما نبردند
تو بعد از هر زخمـ تازه‌اے
دوباره باز می‌گردی
و هر بار عزیزتر از پیش
هر بار عمیق تر....

غادة‌السمان

 

[.Sheyda.]

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من...
دل من داند و من دانم و دل داند و من..

خاک من گل شود و گل شکفد از گل من...
تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من...

 

[نیما نصر]

می‌ترسم!
آنگاه که بیش از حد
در آینه‌ی شکسته
خیره می‌شوم !
شاید،
چرا که ،آینه‌های شکسته
انعکاسی است
از چهره‌های واقعی ِدرون ما!
گویی امروز ،
زمانه‌ی چیزهای درهم شکسته است!

غاده سمان​

 

[روژان]

می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ، سر به در می‌آرد، پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی.

دو قدم مانده به گل، پای فواره جاوید اساطیر زمین می‌مانی و تو را ترسی شفاف فرا می‌گیرد.

در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می‌بینی رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور

و از او می‌پرسی...
خانه دوست کجاست.

« سهراب سپهری »

 

[نیما نصر]

بیدار شدم با قطعه‌ای رؤیا در کف،
و ندانستم با آن چه کنم.
پس به دنبال قطعه‌ای بیداری گشتم
تا آن را لباسِ قطعه‌رؤیا کنم،
اما قطعه‌رؤیا دیگر آن‌جا نبود.
حال قطعه‌ای بیداری در کف دارم
و نمی‌دانم با آن چه کنم.
مگر آن‌که دستانی دیگر بیابم
که بتوانند با آن به درونِ رؤیا درآیند.

روبرتو خوارز

 

[نیما نصر]

گفته بودم
فراموشی زمان می خواهد
اشتباه بود
فراموشی زمان نمی خواهد
فراموشی دل می خواست
که آن هم پیش تو ماند
ییلماز گونی

 

[Tara Motlagh]

هنر آسانیِ پیوستن باران به دریا نیست

خوشا رودی که ره‌ پیمود و جان‌ فرسود و دریا شد...

هادی محمدحسنی

 

[نیما نصر]

در شعرهای من

ممکن است

ماه، راه شود

و کوه، دریا

اما درد

کماکان

همان است که بود.

 

[روژان]

در نهانخانه‌ی جانم
گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید،
عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت، دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت

«فریدون مشیری»