همگانی به وقت شعر ♡

[hananh_z]

- هر جا که حرفت شد همان دم گریه کردم
خود را به یک گوشه کشاندم گریه کردم
جای تو غم را بو کشیدم با نوازش
بر روی زانویم نشاندم گریه کردم ،
هر روز خوابیدم که شب بیدار باشم
هر شب نشستم شعر خواندم گریه کردم !
باران که زد با بغض پشت رُل نشستم
در التهاب شهر راندم ؛ گریه کردم ؛
تا آشنایی دیدم از حال تو پرسید . .
جایت سلامت را رساندم ؛ گریه کردم
تار سفیدی بین موها دیدم امروز . .
آن قدر بر خود خیره ماندم ، گریه کردم ...

 

[سپیدخون؛]

تو به من خنديدي و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلود به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتي و هنوز،
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت...

من به تو خندیدم
چون که می‌دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی‌دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان‌زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی‌خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را..
و من رفتم و هنوز سال‌هاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرارکنان
می‌دهد آزارم
و من اندیشه‌کنان غرق در این پندارم
که چه می‌شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

 

[اول شخص مفرد]

رُک بگویم از همه رنجیده ام!
از غریب و آشنا ترسیده ام
بی خیالِ سردیِ آغوش ها
من به آغوشِ خودم چسبیده ام ...

فریدون مشیری

 

[DELARAM]

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
ک.س جای در این خانه ویرانه ندارد
دل را به کف هر که دهم باز پس آرد
ک.س تاب نگهداری دیوانه ندارد
در بزم جهان جز دل حسرت کش ما نیست
آن شمع که می‌سوزد و پروانه ندارد
دل خانه عشقست خدا را به که گویم
کارایشی از عشق ک.س این خانه ندارد
«بختیاری»

 

[Tara Motlagh]

تو
از کدام سو
آمدی
که تمامِ حواسم شدی
اقرار می‌کنم
من
تا جایی که چشم کار می‌کرد
تو را کم داشتم

ح پرندوار

 

[Raaz67]

تو
از کدام سو
آمدی
که تمامِ حواسم شدی
اقرار می‌کنم
من
تا جایی که چشم کار می‌کرد
تو را کم داشتم

ح پرندوار

من آمـده‌ام از لـب تــو، قـند بســازم
از قصه‌ی دلــدادگی‌ام، پـند بسازم

دارم نگـران می‌شـوم از طول جدایی
با غصه‌ی دوریّ تو، تا چند بســازم؟

باور کن عزیزم! دلم آنقدر که تنگ است
می‌خواهم از این سی*ن*ه، کمربند بسازم

من زیر فشار غم تو... صخره‌ام، اما
باید که از این صــخره، دمـاوند بسازم

من آمده‌ام جان بدهم... عشق بگیرم
از این همه انـکار تو،... سوگند بسازم

من آمــده‌ام ، تــا کـه به امــید خـداوند
از گریــه‌ی شب‌های تو ، لبخند بسازم​

 

[ام کا اچ p.r]

زندگی سرخی سیبی ست به خاک
به نظر خوب رسیدیم ولی بد رفتیم!

 

[Tara Motlagh]

من زنم
در گلوی زمین گیر کرده‌ام
قدری حرف می‌خواهم
و کمی آزادی
دوباره سیب بچین حوا
من خسته‌ام
بگذار از اینجا هم بیرونمان کنند.....

سیمین دانشور

 

[Raaz67]

قفس داران سکوتم را شکستند
دل دائم صبورم را شکستند
بجرم پا به پای عشق رفتن
پرو بال عبورم را شکستند
مرا از خلوتم بیرون کشیدند
چه بی پروا حضورم را شکستند

 

[اول شخص مفرد]

بر سرِ راه‌ات، من آخرین‌ام
آخرین بهارم، آخرین برف
آخرین نبردم برای نمردن

و ما اینک
فروتر و فراتر از همیشه‌ایم.