مجموعه اشعار بیژن جلالی

[ترنم مبینا]

تو صدای پایت را

به یاد نمی آوری

چون همیشه همراهت است

ولی من آن را به خاطر دارم

چون تو همراه من نیستی

و صدای پایت بر دلم

نشسته است

 

[ترنم مبینا]

عمر را بر باد داده ام

و لحظه هایم را افشانده ام

چون بذری

از بیهودگی، ندانم کاری

ولی چه سبزه زاری را می بینم

و چه گلهایی را می چینم

 

[ترنم مبینا]

تا چند در هوای تو

دلم را رها کنم

و تا چند در جای پایت

بذر عشق بیافشانم

و تا چند در سراب چشمانت

آه و افسوس بدارم

 

[ترنم مبینا]

مرگ را می بینم که می آید

گل سرخی در دست

و من از رنگ گل

و عطر گل برایش سخن

می گویم

و کلمات گل را برایش

می خوانم

و لبخند گل را برلبان مرگ

تماشا می کنم

 

[ترنم مبینا]

فریادش را می شنوم

در پایان اندیشه

که در زندان است

و خنده هایش را می شنوم

که در پایان شعر من

گرفتار است

 

[ترنم مبینا]

اسم من

بعد از من خواهد ماند

ولی اسم من

چه ربطی به من

و به شعر من دارد

نمی دانم

 

[ترنم مبینا]

همیشه تاریکی

و تنهایی را نگریسته ام

گوییا شمع زندگی را

در آن سوی شعر من

درست کرده اند

و بادی که از این سو می آید

آن را خاموش خواهد کرد

 

[ترنم مبینا]

اگر از کلمات می نوشیدیم

چنانکه از چشمه ای

و از کلمات می خوردیم

چون نان گندم

و با کلمات می زیستیم

شاید هرگز نمی مردیم

 

[ترنم مبینا]

در پایان سنگها

فریادی است

و در پایان گامی

در پایان آنچه

می رود و می آید

سکوتی است

و رنجی است

نهفته در هر نگاه

و زندگی اشتباه

و پشیمانی است

 

[ترنم مبینا]

مرگ است

که معشوق من است

نازک اندام

و سیاه پوش

که با هر بادی

می رود و می آید

و در هر نگاه

می شکفد و می پژمرد