آموزشی تاتر ، سخت ترین نوع نوشتن است

[-pariya-]

نتیجه ی برخورد تماشاگران دانشگاهی خیلی تشویقم کرد. البته اهمیتی نداشت که برخوردشان چه بودو این مساله تاثیری در نوشتن نمایش جشن تولد نداشت.حسم در تماشای اجرای شب های اول تا به حال هم تغییری نکرده است. تجربه ای همراه با ترس و لرز و اعصاب خردکنی است. این سوال مطرح نیست که آیا نمایش خوب پیش می رود یا نه .

 

[-pariya-]

این عکس العمل تماشاگر نیست بلکه واکنش خودم است.من نسبت به تماشاگران حس زیاد دوستانه ای ندارم و به افراد زیادی که در یکجا متمرکز می شوند توجهی ندارم.همه می دانند که تماشاگران تفاوت های زیادی با هم دارند و اشتباه است

 

[-pariya-]

که بیش از اندازه به آنها توجه کنیم. معمولا باید به این مساله مهم توجه کرد که آیا آنچه روی صحنه اجرا می شود همان چیزی هست که نویسنده در متنش قصدش را داشته است. گاهی این مساله اتفاق می افتد.

 

[-pariya-]

فکر می کنید بدون انگیزه ای که دوستانتان در بریستول به شما تزریق کردند باز هم نمایشنامه نویس می شدید؟
بله. فکر می کنم می خواستم نمایش اتاق را بنویسم اما تحت شرایط خاصی که بوجود آمد سریعتر نوشتمش . دوستم ماشه ی نوشتن را برایم کشید . نمایش مهمانی جشن تولد هم مدت های طولانی در ذهنم بود .

 

[-pariya-]

موضوع مهمانی جشن تولد زمانی در ذهنم جرقه زد که در یک تور بودم. در واقع فردای آن روز یکی از دوستانم نامه ای به من داد که در جواب نودو پنج کلمه به او نوشتم: (...)
و این همان چیزی بود که نمایش مهمانی جشن تولد را شکل داد. آن زن در نمایش مگ بود. همه چیز نمایش آماده بود و سه سال بعد آن را نوشتم.

 

[-pariya-]

چرا شخصیتی در نمایش نبود که شما را نشان دهد ؟
من بودم . هستم. البته مستقیما چیزی درباره ی خودم نگفتم. نمی دانم از کجا شروع شد. من اغلب در اینه به خودم نگاه می کنم و می گویم : مرده شور ببرد!
و فکر می کنید که با نشان داده شدن روی صحنه به صورت شخصیتی از یک نمایش ‏، شخصیت تان فهمیده می شود؟

 

[-pariya-]

نه
نمایشنامه هایتان معمولا از همان وضعیتی تصویر می شود که در آن قرار گرفته اید؟ مثلا نمایش سرایدار...
من با چند آدم بی خانمان برخورد کرده بودم. می دانید که در روند اتفاقات روزمره چنین برخوردهایی طبیعی است...او را به خوبی نمی شناختم . بسیاری از صحبت هایی که در نمایش آمده را او واقعا وقتی دیدمش به زبان آورد.فقط چند بار او را دیدم و یک سال پس از آن ایده ی نوشتن این نمایش به ذهنم رسید.

 

[-pariya-]

به فکرتان نرسید که در نمایش اتاق بازی کنید؟
نه نه. بازیگری، عملی کاملا مجزا بود. اگرچه نمایش های اتاق ، جشن تولد و مستخدم لال را در سال 1957 نوشتم اما در تمام این مدت داشتم در تاتر تجربی بازی می کردم و نقش های مختلفی را برعهده می گرفتم و به بورنموس و بیرمنگام سفر می کردم.

 

[-pariya-]

زمانی نوشتن نمایش مهمانی جشن تولد را تمام کردم که توری را با یک فارس که اسمش یادم نمی آید می گذراندم.
به عنوان یک یازیگر آیا مفهوم مهمی را درباره ی کیفیت نقش هایی که در نمایش های مختلف بازی می کردید دنبال می کردید؟
گاهی چنین مفهومی را در ذهن داشتم و در مقابل گاهی هم در عمل به من ثابت شده که اشتباه است.

 

[-pariya-]

آیا در نقش هایی که می نویسید خودتان را می بینید و آیا تجربه ی بازیگری به نمایشنامه نویسی تان کمک کرد؟
موقعی که می نویسم با صدای بلند برای خودم می خوانم.اما خودم را در هر نقشی نمی بینم. بسیاری از نقش ها را نمی توانم اجرا کنم.اما بازیگری ام به خاطر این محدودیت ها ، مانعی برای نوشتنم نیست. برای مثال دوست دارم نمایشی بنویسم که کاملا درباره ی زنها باشد. این ایده همیشه در ذهنم بوده است.