فایل شده {تحسر} اثر •نازنین هاشمی نسب کاربر انجمن رمان بوک•

[Ciel]

مُحتاج دلی بی‌تاب، تا بیکران‌ها هستم. گل و برگ جانم تا ابد برای نمو، آفتاب رخشان تو را می‌خواهند. مگر سخت است در آسمان آفاقم، بتابی تا نماند حسرت دیدارت بر دلم! ​

 

[Ciel]

روی دریای دلتنگی، میان چوب‌های منهدم قایق شکسته‌ی کالبدم، معلق مانده‌ام. پرستوک‌های دریایی بر فراز جان بی‌نایم، برای دل بی‌تابم بانگ تحسر سر می‌دهند. در خشکی هیچ سزاوارم نشد شاید میان طغیانِ این امواج‌ها، اندکی دردهایم تسکین یابند! ​

 

[Ciel]

شبی اختران، زیر سپر ابرهای تیره‌ی آسمان مخفی می‌مانند؛ شبی هلالِ سرگشته‌ی ماه، نمی‌داند خودش را فاش کند یا اسیر توده‌‌ی سیاهی‌ها باشد! در آن شب‌‌ها، همه‌چیز شبیه به هستی در عین نیستی می‌شود درست همانند؛ دلی که بی‌تاب می‌تپد اما کسی آن را نمی‌بیند. ​

 

[Ciel]

حسرت‌هایم پله شد و من حالا، میان زمین و آسمان معلق مانده‌ام. تعلقی به زمینِ کبرآگین ندارم و دیگر، عاشق آسمان نیستم. من میان این ملالت‌ها، سرگشته پرسه می‌زنم.
​

 

[Ciel]

جانم در هیاهوی تعب‌ها گمراه شد و من، آن خاکسترِ ته مانده‌ی آتشم.
روحم در تلاطم حُزن‌ها ماند و من، آن غروب غم‌انگیز خزانم. بدان تو اگر کنارم نباشی من، باقی مانده‌ی آن عشق نافرجامِ بیمارم. ​

 

[Ciel]

احساس بکر درونم سرنگون شد و سپیدی، رختِ سفرش را بست و سیاهی حکمران تنم شد. ای دل‌رمیده، اندکی انصاف خرج قلب مغمومم کن زیرا تو، مرا این‌گونه به تباهی و محنت آلوده کردی. ​

 

[Ciel]

حیله‌ی مرداب نگاهت، مرا تا عمق دردناک قصه‌ها بُرد. تقدیر سیه‌رنگی آمد و زلف‌های بلندم را به احتراق سپرد. نشانِ این خاطرات، هنوز هم در کوچه پس‌کوچه‌های بی‌عابر ذهنم، می‌تازد. دلِ طوفانم دریا بود اما بعد تو دگر، خشکید. ​

 

[Ciel]

افکارم در شبِ سیه‌رنگ چشمانت، گم شده‌است. من گمشده‌ی خود را از تو نمی‌خواهم زیرا، از پرسه زدن میان اختران تابناکِ نگاهت، شادمانم.
اصلاً بگذار بگویند و مرا... آن مجنون شوریده‌حال عاشق بدانند. ​

 

[Ciel]

گل قاصد بودم و از طوفان‌های سهمگین، هیچ خبری نداشتم. ندانستم می‌آید و جانم را از ریشه و از بیشه‌ام، دور می‌کند. کاش جانم اندکی بیشتر دوام داشت تا می‌ماندم و آسمان آفتابی فردایم را می‌نگریستم. ​

 

[Ciel]

من تو را ماه می‌پنداشتم و خودم را ظلمات شب. آخر ماه در آغوش شب زیباست.
من تو را ریشه می‌پنداشتم و خودم را جوانه‌ای نوشکفته... آخر بی‌ریشه، گلی نخواهد رویید.
من تو را به هرچه که زیباست، می‌پندارم.
​