فایل شده {تحسر} اثر •نازنین هاشمی نسب کاربر انجمن رمان بوک•

[Ciel]

من میان دیوارِ کاهگلی زندان تنم، محبوس مانده‌ام.
می‌دانم اگر قلبِ دردمندم از این اِسارت رها شود تاب نمی‌آورد، شکسته‌تر می‌شود. من این کاهگل نمور را از وهمِ دیواره‌های مرمر این دنیا، بیشتر دوست دارم. ​

 

[Ciel]

از تلألو تابناک چشم‌هایت، محسور مانده‌ام. شبنم‌ِ گلبرگ‌‌های رُز، گلاویز چشم‌هایت شده‌اند و این دلم برای نگریستن به بیشه‌ی سبز نگاهت، به تب‌وتاب افتاده‌است. می‌شود اندکی قلبِ سرخ مرا با سبزیِ نگاهت، نقاشی کنی؟​

 

[Ciel]

غوطه‌ور ماندم میان سیلابِ چشم‌هایم و این، سرانجام قصه‌ی من شد. پرسه زدم میان هیاهوی حسرت‌ها و این، پایان داستان من شد.
اگر می‌دانستم رفتنت جان می‌گرفت، هیچ‌گاه این داستان را این‌گونه تمام نمی‌کردم. ​

 

[Ciel]

تا خورشید به آسمان می‌رسد، زخم‌های این قلب اندکی بهبود می‌یابند اما تا شب و ظلمات از راه می‌رسد، رج‌به‌رج این قلب به‌انهدامش نزدیک‌ و نزدیک‌تر می‌شود. کاش می‌توانستم تا ابد، خورشید را میان آغوشم محفوظ بدارم تا هیچ‌گاه ظلماتِ شب، تازیانه‌ی سفّاکش را بر قلبم نکوبد. ​

 

[Ciel]

فرسخ‌ها از تو دورم اما قلبم به تو نزدیک است. بی‌شمار می‌تپد این دل، بی‌رمق می‌شود این جان تا اندکی، کم‌رنگ می‌شوی تو.
پس اگر تا اَبد ز من دور ماندی، مِهر قلبت را از من دریغ نکن.
​

 

[Ciel]

دستانم سرد و چشم‌هایم، به‌آسمان خیره مانده‌است. به اَبرهای خاکستری رنگ آسمان می‌نگرم تا شاید دوباره، باران ببارد!
می‌گفتی با باران بعدی می‌آیی اما، این هزارمین روز از طغیان آسمان است و تو هنوز هم، نیامدی. ​

 

[Ciel]

ظلمات سیه‌رنگِ شب‌های جانم، دیگر رنگ و روی برکه‌ی شفاف را ندارند. کالبدم مرداب شده و من، آن برکه‌ی بکر را نخواستم. تا تو نیلوفرِ این مردابی، شاید تا اَبد همین‌گونه بمانم! ​

 

[Ciel]

 غُربت می‌شود شهری که تو درآن نباشی، غریب می‌شوم میان این رهگذران ناآشنا و اگر ردپای تو در این شهر نباشد، تاابد رایحه‌ی تلخ دلتنگی همراهِ من می‌ماند. مگر می‌توانی ساحل را بی‌دریا تصوّر کنی؟ این را بدان من همان ساحل تشنه‌ی دریایم. ​

 

[Ciel]

گیسوانِ شورانگیز شب‌‌های خزان، میان تندبادهای زمخت آسمان، حیران مانده‌است و جانی در آغوش حسرت‌ها، میان دردِ ای‌کاش‌ها دیگر چاره‌ای جز ماندن ندارد.
این دل بی‌تاب هنوزهم، میان پس‌مانده‌ی خاطرات گذشته و در مسیر عداوت‌ها، با آن گام‌های سست‌شده‌اش چاره‌ای جز سرگشته پرسه زدن، در این عالم قیرگون را ندارد. ​

 

[Ciel]

در سراب دیدگانت روزی من، خورشید رخشان را دیدم. در تلألو هور فروزان نگاهت، اَبرهای سپید رنگ آسمان، برای محافظت از چشم‌های تابناکت به‌صف ایستاده‌اند.
پرنده‌ای در آسمان نگاهت در پرواز نیست و من تا اندکی به هور سوزنده‌ی چشم‌هایت نزدیک می‌شوم، نگاهت از من دور می‌شود و بازهم دور می‌شود.
مگر خصلت سراب غیراز این است؟
​