آموزشی توصیف نویسی

[ASHVAN]

به عنوان مثال: این عبارت «زن احساس کرد کسی او را دنبال می‌کند، به همین خاطر سرعت خود را افزایش داد» مفهوم را به خوبی می‌رساند، اما چندان جذاب نیست. به جای این نکات می‌شد به نحوه‌ی استشمام بوی ادوکلن مرد توسط زن اشاره کرد، یا بوی تند و قوی مشروبات الکلی که با هر بار نفس کشیدن مرد در آن هوای سر، همراه بخار از دهان او خارج می‌شد و اینکه مرد با قدمی که برمی‌داشت چگونگی کلیدهایش در جیبش تکان دادن می‌خوردند و صدایی دلهره‌آور ایجاد می‌کردند.

 

[ASHVAN]

نکته‌ی ۵- استفاده از اشارات محیطی برای توصیف احساسات

این تکنیک به زمانی اشاره دارد که محیط نشان‌دهنده‌ی احساسات غالب در یک صحنه باشد. به عنوان مثال، هنگامی که تنش بین دو رقیب در حال افزایش است، ناگهان یک پنجره می‌شکند. یا مثلاً دانش‌آموزی که پس از گذراندن یک امتحان سخت و وحشتناک در حال استراحت در یک فضای سبز است و نسیمی از چمن‌ها صورتش را لمس می‌کند. شاید این تکنیک برای بعضی‌ها چندان جذاب نباشد، اما قطعاً روشی سرگرم‌کننده است و اگر شما در اثر نوشتاری خود زیاد از آن استفاده نکنید، تأثیر و کارایی خود را حفظ خواهد کرد.

 

[ASHVAN]

از این تکنیک نوشتاری سعی کنید بسیار با دقت و گزینشی استفاده کنید. اگر این تکنیک را دائما در نوشتار خود به کار بگیرید، کارایی و تأثیر خود را از دست می‌دهد. همچنین می‌تواند داستان شما را باورنکردنی کند.

 

[ASHVAN]

نکته‌ی ۶- با تکیه بر زبان بدن احساسات را توصیف کنید

این تکنیک را امتحان کنید، به یک احساس مشخص فکر کنید. عمیق و طولانی روی آن تأمل کنید. به آخرین باری که این احساس را تجربه کردید فکر کنید. حالا، در مورد آن احساس مشخص صحبت کنید. تجربه کردنش چه حسی داشت؟ زمانی که آن احساس را داشتید دنیا چه شکلی بود؟ وقتی که به صورت عمیق وارد این تمرین شدید، به بدن خود توجه کنید. دست‌های شما چه کار می‌کنند؟ پاهای شما چه؟ ابروهای شما چطور؟ حالا می‌توانید توضیح دهید که این احساس از منظر زبان بدن چگونه نمود پیدا می‌کند؟

 

[ASHVAN]

آخرین باری که وارد یک اتاق شدید و توانستید احساسات شخصی را که در آن اتاق بود در عرض چند ثانیه پس از ورودتان، درک کنید، مربوط به چه زمانی بود؟ احتمالاً مدت زیادی از آن نمی‌گذرد؛ در واقع، احتمالاً مثال‌های متعددی در ذهن شما نمایان شده است. حقیقت این است که احساسات نیازی به بیان آگاهانه ندارند. بدن ما این کار را به طور خودکار برای ما انجام می‌دهد.

 

[ASHVAN]

چند روز آینده را صرف توجه به خرده رفتارهای دوستان و اعضای خانواده‌تان کنید. آن جزییات رفتاری زودگذری که اگر واقعاً به آن‌ها توجه نکنید، هرگز متوجه آن‌ها نخواهید شد. در واقع همین لحظات و رفتارهای کوچک و زودگذر است که می‌تواند روایت شما را زنده و باورپذیر کند.

 

[ASHVAN]

بخش ۲: بررسی چگونگی تجربه کردن احساسات

هدف این بخش این است که به شما یادآوری کند قبل از توصیف هر گونه احساسی در اثرتان، از خودتان بپرسید که انسان‌ها معمولا آن احساس را به چه شکل تجربه می‌کنند؟ علائم جسمانی و روحی مربوط به احساس خاص چیست؟ و همچنین فکر کردن به این مسئله که با خواندن توصیفات شما تداعی ذهنی خواننده از آن‌ها به شکل خواهد بود؟ آیا واقعا متن شمت قادر به بازسازی آن احساس خاص برای مخاطب هست؟ به گونه‌ای که کاملا باورپذیر باشد؟

 

[ASHVAN]

نکته‌ی ۷- برای توصیف احساسات موقعیت را تشریح کنید


احساسات ما در واقع واکنش‌هایی هستند در برابر علت‌های مختلفی که در زندگی آن‌ها تجربه می‌کنیم. شما فقط در صورتی می‌توانید احساسات را در خلأ توصیف کنید که این عواطف به واسطه‌ی عدم تعادل هورمونی فرد یا اختلال حافظه‌ی سرکوب‌شده، ایجاد شده باشند. جزئیات موقعیت‌های مختلف را مرور کنید. شخصیت شما به کدام عامل خارجی واکنش نشان می‌دهد؟ یا اینکه سطح آگاهی شخصیت‌های داستانی شما از فضای داستانی به چه میزان است؟

 

[ASHVAN]

در این‌گونه موارد، پدیده‌های قابل مشاهده مانند قدم گذاشتن در اتاق یا بازی کردن با دکمه‌ی خودکار می‌تواند وضعیت فکری شخصیت را منتقل کند و احساساتش را به خوبی برای خواننده به نمایش بگذارد.از اشیای بصری یا لمسی استفاده کنید. این‌گونه اشیا در واقع چیزی نیست که فضای داستانی بی دلیل آن را به خواننده ارائه بدهد، بلکه عناصری هستند که شخصیت داستان شما به آن‌ها توجه می‌کند. در صورتی که شخصیت به دلایلی نسبت به بافت و فضای داستانی بیش از حد آگاه باشد، باید صرفاً جزئیات کوچک بیان شوند.

 

[ASHVAN]

نکته‌ی ۸- برای توصیف احساسات از تجربیات شخصی خود استفاده کنید


اگر احساسی را که می‌خواهید توصیف کنید قبلاً خودتان احساس کرده‌اید، این بهترین حالت ممکن برای نوشتن از عواطف و احساسات است. منشأ و سرچشمه‌ی آن احساس چه بود؟ به این فکر کنید که آن تجربه‌ی عاطفی چه احساسی در شما ایجاد کرد. مثلاً وقتی از شدت داشتید خفه می‌شدید و بغض تمام وجودتان را فرا گرفته بود، احتمالاً با خودتان فکر نمی‌کردید که «آه، من ناراحت هستم»، بلکه داشتید به این موضوع فکر می‌کردید که «من دیگر این زندگی دردآور را نمی‌خواهم، باید با خودم چه کار کنم؟». خود را با محیط اطرافتان و تمام انسان‌های دنیا غریبه می‌دیدید. شاید در آن حالت متوجه دست لرزان خود نشده باشید.