آموزشی توصیف نویسی

[ASHVAN]

نکته‌ی ۱۲- هر بار که در اثرتان احساسی را توصیف می‌کنید، پرونده‌ی آن را ببندید و از آن عبور کنید


هر بار که در نوشته‌تان از شخصیتی غمگین یا شاد یا حتی بدبخت یا سرخوش صحبت می‌کنید، آن بحث را پس از تکمیل شدن کاملاً ببندید و بقیه‌ی داستان را از آن اتمسفر عاطفی جدا کنید چون شما دیگر به برانگیختن آن احساس خاص نیازی ندارید و این گونه موارد را باید به روشی شفاف تفکیک کرد.

 

[ASHVAN]

مگر اینکه توصیف احساسات در غالب یک گفتگو باشد، در غیر این صورت باید از بقیه داستان جدا شود. به عبارت دیگر، شخصیت دیگری می‌تواند از شخصیت مد نظر شما بپرسد: «چرا این‌قدر غمگین هستید؟» اما خود آن شخصیت هرگز بی دلیل در سراسر داستان از عواطف و احساساتش صحبت نمی‌کند.

 

[ASHVAN]

نکته‌ی ۱۳- در پیش‌نویس اولیه‌ی خود، عواطف را با یک عمل یا تصویر ساده جایگزین کنید


مثلاً عبارت: «او نگاهی انداخت و پوزخند زد»، شروع خوبی برای اولین پیش‌نویس شما است. هر احساسی که بعد مدتی محو بشود، مثلاً عبارت «او خوشحال بود» یک گام در جهت درست است. گران نباشید این فقط پیش‌نویس اول شما است و این امر به تدریج در طول نوشتن شما تکامل‌یافته و رشد می‌کند.

 

[ASHVAN]

این اقدام در واقع پایه و اساس داستان شما را شکل می‌دهد و هدف آن فقط منسجم نگه داشتن داستان است. قطعاً در پیش‌نویس‌های بعدی همه این عناصر ابتدایی را با موارد حرفه‌ای‌تر جایگزین خواهید کرد.

 

[ASHVAN]

نکته‌ی ۱۴- برای پیش‌نویس دوم خود، جزئیات بیشتری جمع‌آوری کنید


چرا شخصیت داستان نگاهی به بالا انداخت و پوزخندی زد؟ با خودش چه فکری می‌کرد؟ آیا او فکر می‌کرد پسری که در آن گوشه نشسته پسر خوبی است؟ آیا آن پسر او را به یاد کسی انداخت؟ دلیل ایجاد این احساسات در او چه بود؟

تکنیک‌هایی که در بالا در موردشان بحث شد را بررسی کنید. خلق یک تصویر شفاف از طریق گفتگو، اشارات ضمنی موجود در متن، زبان بدن و حواس انسانی، تصویری تمام قد از شخصیت داستانی شما ایجاد می‌کند تا مخاطب شما کاملاً در داستان غرق شود. در واقع به جای خواندن عبارت «او خوشحال بود»، مخاطبان شما دقیقاً می‌دانند که او چه احساسی دارد.

 

[ASHVAN]

نکته‌ی ۱۵- در آثارتان از کلیشه‌ها و عبارات تکراری استفاده نکنید


در واقع این‌گونه عبارت‌ها ساختار روایی داستان شما را پیش نمی‌برند، چون برای انجام این کار بسیار بی‌معنی و بی‌احساس هستند. مثلاً شما می‌توانید عباراتی بی‌معناتر و پوچ‌تر از این موارد مثال بزنید: «از خوشحالی می‌خواستم سکته کنم» یا «ناگهان احساس کردم جهان من در حال متلاشی شدن است». اگر شخصیت شما واقعاً آن‌قدر خوشحال است، از او بخواهید که بی‌اختیار شخصی را در آغوش بگیرد و سپس با صدای بلند بخندد. اگر هم این‌قدر شدید ناراحت است برای مخاطب تعریف کنید چه اتفاقی افتاده است. مردم می‌توانند تأثیر حسی رویدادهای مختلف را روی زندگی یک انسان درک کنند. اگر این موارد را توصیف کنید مخاطبان شما خیلی بهتر می‌توانند با شخصیت‌های داستان شما درگیر شوند.

 

[ASHVAN]

هیچ‌وقت توصیف صریح و صمیمی یک رویداد احساسی را با استفاده از یک کلیشه‌ی زبانی به پایان نرسانید. اگر کار انتقال احساسات به مخاطب را درست انجام داده‌اید، دیگر این فرایند پایان یافته است. نیازی به خلاصه‌نویسی مجدد نیست.شخصیت‌های داستانتان را حفظ کنید. شخصیتی که با آن کار می‌کنید ممکن است از نوع کلیشه‌ای باشد، اما این دلیل نمی‌شود که به حضور او به شیوه‌ای معمولی پایان دهید. نکته عجیب در مورد کلیشه‌ها این است که مردم باهوش و اصیل آن‌ها را به کار نمی‌برند. اما پس از توضیح احساسی که شخصیت شما تجربه می‌کند و پس از در آغوش کشیدن دیگران توسط او، اگر جزو ویژگی‌های شخصیتی و رفتاری او محسوب می‌شود، از او بخواهید که بگوید: «من اینقدر خوشحالم که می‌تونم اندازه‌ی یک سال خونه را مرتب کنم و ظرفای کثیف رو بشورم». اما باز هم، فقط در صورتی که بروز این رفتار از شخصیت او محتمل و پذیرفتنی است.

 

[ASHVAN]

نکته‌ی ۱۶- از بیان مناسب استفاده کنید

موقع نوشتن هر عنصر داستانی جدید از خودتان بپرسید که این قطعه با باقی متن سازگاری دارد؟ همیشه سعی کنید از استعاره‌ها و تصاویری استفاده کنید که از نظر موضوعی متناسب با محتوای شما هستند و مطمئن شوید (مخصوصاً در حالت اول شخص) زبان و تصاویری که استفاده می‌کنید با شخصیت (ها) سازگاری داشته باشد. هیچ صحبت نابجا و بی‌ربطی نباید در اثر شما وجود داشته باشد.

اگر شخصیت شما در داستان صحبت می‌کند، میزان صراحت بیان یا ابهام گفتاری او را بر مبنای طرف صحبتش تغییر دهید. در واقع شما باید شخصیت را در آن موقعیت خاص در ذهنتان تصور کنید. ممکن است عوامل خارجی بر قضاوت، حواس و حتی توانایی واکنش و تفکر یا حتی پردازش احساسات شخصیت شما تأثیر بگذارد.

 

[ASHVAN]

نکته‌ی ۱۷- وقتی که فرایند نوشتن تقریباً به انتهای خود رسید، احساساتی که درباره آن‌ها نوشته‌اید را با دقت اصلاح کنید


مدتی را به گوش دادن به موسیقی، خواندن شعر یا خواندن آثار نویسندگانی که درباره موضوعات مشابه می‌نویسند، اختصاص دهید. وقتی که در احساساتتان غوطه‌ور شدید، برگردید و داستان خودتان را دوباره بخوانید. آیا احساس توصیف شده با احساس شما موقع نوشتن اثر همسو است؟ آیا در این بین ناسازگاری وجود دارد؟ آیا به نظر شما چیزی در میان نوشته‌هایتان سر جایش نیست؟ اگر چنین است، آن قسمت را جدا کنید و چکش‌کاری متن را شروع کنید.

اگر احساس خاصی که به دنبالش هستید از شما گریزان است، به خودتان کمی زمان بدهید. دفعه بعد که با آن احساس مواجه شدید، دفترچه خود را بردارید و احساس، افکار و زبان بدن خود را در آن حالت یادداشت کنید. این کار شما را تا حد ممکن به حقیقت این احساس نزدیک می‌کند. هیچ چیز بهتر از تجربه دست اول نیست.

 

[ASHVAN]

صورت انسان نکات زیادی را درباره او آشکار می‌کند. در نوشته خلاقه توصیف صورت کاراکتر میتواند اطلاعاتی درباره هویت و احساسات او را برملا کند. نویسنده میتواند روی خصوصیات چهره فرد از جمله چشمها یا دهان تمرکز کرده یا صورت را به صورت کلی به تصویر بکشد. خصوصیات فیزیکی صورت کاراکتر شما جزییات مهمی هستند که باید در داستان خود وارد کنید. این خصوصیات به جان بخشیدن به کاراکتر بخصوص وقتی برای اولین بار آنها را معرفی می‌کنید نقش بسزایی دارند. آنها همچنین میتوانند احساسات و واکنشهای او را آشکار کنند و بدون تکیه بر دیالوگ حال و هوای صحنه را نشان دهند. در کنار خصوصیات شخصیتی، شکل بدن، زبان بدن، خصوصیات ظاهری، ویژگی‌های منحصربفرد صورت کاراکتر اطلاعات زیادی در مورد او به ما می‌دهد. البته خصوصیات منحصر بفرد نه کلیشه‌ای!