مجموعه اشعار جامی

[MHP]

تو بلای خدایی و خلقی
به دعا خواهد این بلا ز خدا


آینه از تو رخ نمی تابد
به تو دارند روی اهل صفا


هر که درهای نظم جامی دید
گفت لله در ناظمها​

 

[MHP]

گاه در دل ساز و گه در دیده جا
هر دو جای توست ای بدرالدجی


طوبی آمد قد تو وقت خرام
گر خرامد سوی ما طوبی لنا


تا به هر چشمی ز راهت سرمه برد
چشم من دارد غباری از صبا


می نگویم بنده خویشم شمار
نیست حکمی بنده را بر پادشا​

 

[MHP]

خواهم از دل برکشم پیکان تو
لیکن از دل برنمی آید مرا


پرده بگشا چون نمودی آن دو زلف
تا رخت بینیم بعد از عمرها


گر سر جامی جدا سازی به تیغ
به که سازی زآستان خود جدا​

 

[MHP]

لب لعل تو کام اهل وفا
لعلیل الفراق فیه شفا


دردنوشان جام درد تواند
صف نشینان بارگاه صفا


کی به روی تو خوش توانم زیست
همچو موی تو فتنه ای ز قفا


یاری از ک.س نخواهم اندر عشق
حسبی الله وحده وکفی


به جفا داغ دیگران مپسند
چند می سوزیم به داغ جفا


گر چو یوسف زما شوی غایب
همچو یعقوب ما و یا اسفا


جرم جامی هوای خوبان ست
غفرالله ذنبه و عفی​

 

[MHP]

اگر هر دم زنی صد تیغ بر ما
بریدن از تو نتوانیم قطعا


پزم با آه دل زان لب خیالی
بلی بی دود نتوان پخت حلوا


جفاها خواهمت فرمود گفتی
خدا را ماه من اینها مفرما


بود جای خیالت خانه چشم
به مردم گفته‌ام این نکته صد جا


به گوشت می‌برد سر زلف مشکین
دگر ز اندازه بیرون می‌نهد پا


سر بی مغز زاهد را توان کرد
بر ابر با کدو حاشا و کلا


به قتل جامی ای جان رنجه گشتی
کرم کردی جزاک الله خیرا​

 

[MHP]

احن شوقا الی دیار لقیت فیها جمال سلمی
که می رساند ازان نواحی نوید لطفی به جانب ما


به وادی غم منم فتاده زمام فکرت ز دست داده
نه بخت یاور نه عقل رهبر نه تن توانا نه دل شکیبا


زهی جمال تو قبله جان حریم کوی تو کعبه دل
فان سجدنا الیک نسجد و ان سعینا الیک نسعی


ز سر عشق تو بود ساکن زبان ارباب شوق لیکن
ز بی زبانی غم نهانی چنانکه دانی شد آشکارا​

 

[MHP]

بکت عیونی علی شیونی فساء حالی و لاابالی
که دانم آخر طبیب وصلت مریض خود را کند مداوا


اگر به جورم برآوری جان و گر به تیغم بیفکنی سر
قسم به جانت که برندارم سر ارادت ز خاک آن پا


به ناز گفتی فلان کجایی چه بود حالت درین جدایی
مرضت شوقا و مت هجرا فکیف اشکو الیک شکوی


بر آستانت کمینه جامی مجال بودن ندید ازان رو
به کنج فرقت نشست محزون به کوی محنت گرفت ماوا​

 

[MHP]

شد برقع روی تو چو مهت زلف شب آسا
سبحان قدیر جعل اللیل لباسا


تا کی ز غم سود و زیان رنجه توان برد
ای خواجه بیا ساغر می گیر و بیاسا


دنیا نه متاعی ست که ارزد به نزاعی
با خصم مدارا کن و با دوست مواسا


اسرار نی ار فهم کنی جمله سماعی ست
لا یمکن ان یدرکها العقل قیاسا


راهی ست نهانی ز تو تا دیر مغانی
جز پیر مغان نیست بدان راه شناسا


خواهی که در آن راه خدا پاس تو دارد
رخساره به خاک ره هر بی سر و پا سا


تا صاف نشد جامی از اوصاف من و ما
ما صادف من راح مصافاتک کاسا​

 

[MHP]

عمری ز رخت بودم با خاطر خوش جانا
ودعت و اودعت فی قلبی اشجانا


دام سر زلفت را گر خیال بود دانه
صید تو شود دانم صد مرغ دل دانا


شد در قدح صهبا عکسی ز رخت پیدا
قد اشرقت الدنیا من کاس حمیانا


از میکده برگشتی بر مدرسه بگذشتی
شد در گرو باده دراعه مولانا


گفتم که به هجر از دل شوق تو شود زایل
فی الهجر مضی عمری والشوق کما کانا


صد کشته هجر احیا یابد به دمی هر جا
کز گلشن وصل تو بویی رسد احیانا


آن سرو سهی قد را شد خاک قدم جامی
ما ارفعه قدرا ما اعظمه شانا

​

 

[MHP]

چو اشک خویشتن غلطم میان خاک و خون شبها
ز رشک آنکه بینم جام می را لب بر آن لبها


شدی مشهور شهر آنسان که همچون سوره یوسف
همی خوانند طفلان قصه حسنت به مکتب ها


به خواب ار بر درت یابند جا جان های مشتاقان
به بیداری کجا آیند دیگر سوی قالب ها


ز تو هر شب ز بس یارب رود بر آسمان افتد
ملایک را غلط در سبحه از غوغای یارب ها


تنم را ز آتش دل هر دم افزاید تبی دیگر
خدا را ای اجل رحمی که جانم سوخت زین تب ها


شدم بدبخت ز اشک خود نشد آری مرا هرگز
سعادتمندیی روزی ازین سیاره کوکبها


ز هفتاد و دو ملت کرد جامی رو به عشق تو
بلی عاشق ندارد مذهبی جز ترک مذهب ها​