مجموعه اشعار جامی

[mobina01]

گفت ای مجنون شیدا ، چیست این؟
می نویسی نامه ، بهر کیست این؟

گفت : مشق نام لیلی میکنم
خاطر خود را تسلی میکنم

چون میسر نیست من را کام او
میكنم با نام او...

 

[mobina01]

فتاده مرده تنی بودم از جمال تو دور

به یک نفس لب تو روح در دمید مرا

 

[mobina01]

هرکه جنباند کلید شرع را بر وفق طبع

طبع نگشاید به رویش جز در ادبار را

 

[mobina01]

گفتی بگوی عاشق و بیمار کیستی
من عاشق توام، تو بگو یارِ کیستی

بستی میان به فتنه، کشیدی ز غمزه تیغ
جانم فدات، در پی آزار کیستی

دارم دلی ز هجر تو هر دم فگارتر
تا خود تو مرهم دل‌افگار کیستی

هر شب من و خیال تو و کنج محنتی
تو با که‌ای و مونس و غمخوار کیستی

تا چند گرد کوی تو گردم گهی بپرس
کاین‌جا چه میکنی و طلبکار کیستی

جامی مدار چشم خلاصی ز قید عشق
اندیشه کن ببین که گرفتار کیستی

 

[mobina01]

غمت روز مرا رسم شب آموخت
دلم را تاب و جانم را تب آموخت

مکن در گریه هر دم عیب چشمم
که این گوهرفشانی زان لب آموخت

ندیدم هیچ مذهب خوشتر از عشق
خوشا آن راهرو کین مذهب آموخت

فرو شوی ای معلم لوح بیداد
که یار این حرف پیش از مکتب آموخت

ستادن نیست اشکم را ندانم
که این سیر از کدامین کوکب آموخت

دلم دور از رخت تا صبحدم دوش
به ماه و زهره آه و یارب آموخت

نجوید جز شراب لعل جامی
ازان دم کز لبت این مشرب آموخت

 

[mobina01]

پدری با پسری گفت به قهر
که تو آدم نشوی جان پدر

حیف از آن عمر که ای بی سر و پا
در پی تربیتت کردم سر

دل فرزند از این حرف شکست
بی خبر از پدرش کرد سفر

رنج بسیار کشید و پس از آن
زندگی گشت به کامش چو شکر

عاقبت شوکت والایی یافت
حاکم شهر شد و صاحب زر

چند روزی بگذشت و پس از آن
امر فرمود به احضار پدر

پدرش آمد از راه دراز
نزد حاکم شد و بشناخت پسر

پسر از غایت خودخواهی و کبر
نظر افگند به سراپای پدر

گفت گفتی که تو آدم نشوی
تو کنون حشمت و جاهم بنگر

پیر خندید و سرش داد تکان
گفت این نکته برون شد از در

«من نگفتم که تو حاکم نشوی
گفتم آدم نشوی جان پدر»

 

[mobina01]

ای خاک تو تاج سربلندان
مجنون تو عقل هوشمندان

ای دســت مقــرّبان آگـاه
از دامن عزّت تو کـــوتاه

جز تو همه سرفکنــدهٔ تو
هر نیست چو هست بندهٔ تو

بنگــر به امیـــدواری من
بگـــذر ز گنـــاهکاری من

 

[mobina01]

‍
دید مجنون را یکی صحرا نورد
در میان بادیه بنشسته فرد

ساخته بر ریگ ز انگشتان قلم
می زند حرفی به دست خود رقم

گفت ای مفتون شیدا چیست این
می‌نویسی نامه سوی کیست این

هر چه خواهی در سوادش رنج برد
تیغ صرصر خواهدش حالی سترد

کی به لوح ریگ باقی ماندش
تا کسی دیگر پس از تو خواندش

گفت شرح حسن لیلی می‌دهم
خاطر خود را تسلی می‌دهم

می‌نویسم نامش اول وز قفا
می‌نگارم نامه عشق و وفا

نیست جز نامی ازو در دست من
زان بلندی یافت قدر پست من

ناچشیده جرعه‌ای از جام او
عشقبازی می‌کنم با نام او

 

[mobina01]

من آن مرغم که دامم دانه توست

فسون وحشتم افسانه توست

تویی کاسباب کارم ساز کردی

در نعمت به رویم بازی کردی

 

[mobina01]

ز کمند زُلف تو هر شکن...
گرهی فتاده به کار من...

به‌ گره‌‌گشاییِ زلف خود...
تو ز ‌کار من گرهی ‌گشا...