مجموعه اشعار جلیل صفر بیگی

[ترنم مبینا]

ایلام که شهر رنگ های زخمی است
دریایی پر از نهنگ های زخمی است
ای عشق شکار کردن اینجا سخت است
این بیشه پر از پلنگ های زخمی است

 

[ترنم مبینا]

تا شب نشده
خورشید را لای موهایت می گذارم و
عاشق می شوم
فردا
برای گفتن دوستت دارم
دیر است.

 

[ترنم مبینا]

یک عمر درون خویش تکرار شدم
در گوشه ای از خودم تلنبار شدم
گنجشک به خواب رفته بودم دیشب
امروز ولی کلاغ بیدار شدم

 

[ترنم مبینا]

صبح علی الطلوع رفته ای
شترانی که از فنیقیه شیشه آورده اند
رم می کنند
-باید جایی خیلی دور
کسی نام تو را برده باشد-
رفته ای
و این کاروان سرا را با خودت برده ای
غروب ها
مادیانی در من سقط می کند

 

[ترنم مبینا]

خوشبختی در ایلام
زنی است
که شکم پنجمش را هم دختر زاییده
روی نفت خوابیده
کبریت زیر سرش می گذارد
خوشبختی در تهران
زنی است
که ۲۰۶ نقره ای دارد
و دنبال جای پارک می گردد
از اینجا تا تهران
۸۰۰ کیلومتر راه است

 

[ترنم مبینا]

۱
من نام کسی نخوانده ام الا تو
با هیچ کسی نمانده ام الا تو
عید آمد و من خانه تکانی کردم
از دل همه را تکانده ام الا تو
۲
دل بی تو درون سی*ن*ه ام می گندد
غم از همه سو راه مرا می بندد
امسال بهار بی تو یعنی پاییز
تقویم به گور پدرش می خندد
۳
امسالم و پیرارم و پارم رد شد
از شهر جوانی ام قطارم رد شد
مانند زنی سبزه بهار عمرم
زنبیل به دست از کنارم رد شد

 

[ترنم مبینا]

با رفتن تو من از خودم هم سیرم
با عقربه ها ثانیه ها درگیرم
مرگ آمده راه نفسم را بسته
وقتی چمدان بسته شود می میرم

 

[ترنم مبینا]

زیبایی
اسبی وحشی است
که چار نعل می تازد
رام نشدنی و دست نیافتنی است
فقط
باید از دور به او نگریست
و آه کشید

 

[ترنم مبینا]

اتاقی دو نفره ام
در مسافرخانه ای متروک
در شهری دور افتاده
سال هاست
پای هیچ مسافری به من نخورده است
موریانه ها
مشتریان همیشگی تخت هایم هستند

 

[ترنم مبینا]

باد است که دست برده در موهایت
موج است که پیچ خورده در موهایت
تا دست زدم گزید انگشتم را
این مار سیاه مرده در موهایت