مجموعه اشعار حسین جنتی

[mobina01]

همین که راه و روش را بلد شدید از من
مرا ندیده گرفتید و رد شدید ازمن !

مرا نِشسته پسنده اید و می دانم ،
که ایستادم و کوتاه قد شدید از من !

 

[mobina01]

باید که ز داغم خبری داشته باشد
هر مرد که با خود جگری داشته باشد

حالم چو دلیری‌ست که از بخت بد خویش
در لشکر دشمن پسری داشته باشد!

سخت است پیمبر شده باشیّ و ببینی
فرزند تو دین دگری داشته باشد!

آویخته از گردن من شاه‌کلیدی
این کاخِ کهن بی که دری داشته باشد

سردرگمی‌ام داد گره در گره اندوه
خوش‌بخت کلافی که سری داشته باشد...!

 

[mobina01]

چندان دلم شکسته که دیگر عجیب نیست
آید صدای شیشه اگر از دهان من!

 

[mobina01]

چنین که جسمِ مرا سرد کرده‌است زمانه
به دوزخم ببرد، حالِ اشتعال ندارم!

 

[mobina01]

تو رعد و برق گمان کرده‌ای، ولی به یقین
صدا، صدای تَرک‌های استخوان من است!
‌
نگاه کن به همین پرچم موافقِ باد
که استعاره‌ای از مردمِ زمان من است...!