مجموعه اشعار حسین جنتی

[mobina01]

بايد که ز داغم خبري داشته باشد،
هر مرد که با خود، جگري داشته باشد

حالم چو دليري ست که از بخت بد خويش،
در لشکر دشمن پسري داشته باشد!

حالم چو درختي ست که يک شاخه ي نا اهل،
بازيچه ي دست تبري داشته باشد

سخت است پيمبر شده باشي و ببيني
فرزند تو دين دگري داشته باشد!

آويخته از گردن من شاه کليدي
اين کاخ کهن، بي که دري داشته باشد

سر در گمي ام داد گره در گره اندوه
خوشبخت کلافي که سري داشته باشد

 

[mobina01]

ما خسته ایم! خسته به معنای واقعی دل های ما شکسته به معنای واقعی

ما لشکریم! لشکر پخش و پلا که دید؟ خیل ز هم گسسته به معنای واقعی

این زخم سجده نیست به پیشانی ام رفیق جای دری‌ست بسته به معنای واقعی

از بادبان نخیزد و از ناخدا، بخار کشتی به گل نشسته به معنای واقعی

تنگ است جای ما و چنین است حال ما: باغی درون هسته! به معنای واقعی

 

[mobina01]

مَبین به موی پریشان و دستِ کوتاهم
هنوز با همه پَستی خلیفةُاللهم!

بقای عزتِ من باد همچنان که هنوز،
نه مبتلابِهِ شیخم نه بنده‌ی شاهم...

اگر بنای صلابت بُوَد همان کوهم
ور اقتضای لطافت، سبکتر از کاهم

وگر به راهِ بیابان رَوَم به ناچاری
به آنچه می‌کنم از هرطریق آگاهم

چو اختیار دهندم که "آبرو" یا "خلق"؟
اگر نریخته باشم خسیسِ خودخواهم!

به گاهِ مرگ چنان می‌کشم زِ سی*ن*ه‌ی تنگ،
که چوبِ نیزه کُنند از بلندیِ آهم!

به پا نمی‌روم این راه، با حسودِ حَرون*،
بگو که برکَنَد از پیش و پس به رَه چاهم!
‌

*چموش،سرکش

 

[mobina01]

گذشت خوبی ام از حد، به شک دچار شدند
به احترام، کمی خم شدم، سوار شدند!

خودم به تیشه‌ی تزیین تراششان دادم
کجای کار غلط بود کردگار شدند؟!

عجب مدار ازین شهر، باده نوشانش
به شرحِ حرمت مِی بر سرِ منار شدند!

دلم ز آینه بودن به تنگ آمده است
که یک به یک همه یاران من غبار شدند!

رفو کنید رفیقان من! چه روزنه‌ها
که راه در دلِ هم یافتند و غار شدند!

حذر کنید رفیقان من! چه نجواها
که من ندیده گرفتم، سرم هوار شدند!

چه کرم‌ها که لگدمالشان نکردی و حیف
که تا دمار درآرند از تو مار شدند!

 

[mobina01]

می‌کشتمت! وساطت ایمان اگر نبود
پروای نان و پاس نمکدان اگر نبود

بی شانه‌ی تو سر به کجا می‌گذاشتم،
ای نارفیق! کوه و بیابان اگر نبود؟!

پیراهنم به دادِ منِ تنگدل رسید،
خود سی*ن*ه می‌شکافت، گریبان اگر نبود!

در رفته بود این جگر از کوره، بی گمان
همراهِ صبر، همتِ دندان اگر نبود!

از این جهانِ سفله به یک خیزش بلند،
رد می‌شدیم، تنگیِ دامان اگر نبود!

می‌گفتمت چه دیده‌ام و چیست در دلم،
این ترسِ خنده آورم از جان اگر نبود!

 

[mobina01]

حدود پر زدنم را به من نشان داده‌ست
همان که بال نداده‌ست و آسمان داده‌ست!

همان که در شب یلدا به رسم دلسوزی
چراغ خانه‌ی مارا به دیگران داده‌ست!

به چیست دلخوشی مردمی که در همه عمر
به هر معامله‌ای هر دو سر زیان داده‌ست!؟

کدام طالع نحس است غیر بی عاری
که رنج کِشت به من، ماحصل به خان داده‌ست؟

همان که غیرتمان را گرفته و جایش
به قدر آن‌که نمیریم آب و نان داده‌ست!

ز خون پای من و توست در سراسر دشت
که هر چه بوته‌ی خار است زعفران داده‌ست!

به ناله‌ای و به خطی بگوی دردت را
بسا هنر که طبیعت به خیزران داده‌ست!!

به سنگ خورده سرم شیشه‌ی شراب کجاست؟
زمانه درس به من داده و گران داده‌ست

اگربناست نمیریم جان برای چه بود؟
وگر بناست ببندم چرا دهان داده‌است!

«بکوش خواجه و از عشق بی نصیب مباش»
که این صفا به غزل‌های من همان داده‌ست!

 

[mobina01]

قسم به فقر که حلّال رنگ ایمان است
قسم به "نان" که میان حروف انسان است

قسم به سگ که نمی‌ترسد از وفاداری
قسم به مرد که تا بوق سگ پی نان است!

قسم به "درد" که از هر طرف که می‌بینیش
یکی‌ست، خیره از آن سان که حال"نادان" است

قسم به مردم نادان که با کمال قصور،
خیال می‌کند از پیروان لقمان است!

قسم به خون که روان است سوی نیشابور
قسم به "چشم" که سوغات فتح کرمان است

قسم به گندم ری گرچه مدتی‌ست مدید
خراج خاصه‌ی دولتسرای طهران است!

بقای سلطنت هیچ‌ک.س نمی‌بینم
مگر خدا که به ذات از قدیم سلطان است

 

[mobina01]

همین، تا پر گشودم از قفس‌ها سر درآوردم
غلط کردم به شوق باغ گویا پر درآوردم

دهان تا باز کردم مُنکرانم طعنه‌ها کردند
غزل گفتم، گمان کردند پیغمبر در‌آوردم

اگر شمشیر عریان پیشِ رویم بود، خندیدم
چو بودا در جواب از جیب، نیلوفر درآوردم!

درختی ساده‌ام، آری جفای باغبانم را
هرس پنداشتم، پس شاخه‌ای دیگر درآوردم!

به خود آرایشِ "بَزمی" گرفتم تا بیاسایم
غم از هرسو که آمد بر سرم، ساغر درآوردم

جهانِ سخت را آسان گرفتم، شعرِ تَر گفتم
به مضمون، موم از دکانِ آهنگر در آوردم

ندارم عادتِ منت کشیدن، حالِ من خوب است
زِ بس با دستِ خود از پُشتِ خود خنجر در آوردم

زِ عُمرِ رفته آهی ماند، بر آیینه‌ی جانم
طلا در کوره کردم، مُشتِ خاکستر درآوردم!

 

[mobina01]

بین ما " خطی ست قرمز " ، پس تو با ما نیستی
یک قدم بردار ، می بینی که تنها نیستی

خیر خواهان توایم ای شیخ! ما را گوش کن،
فرصت امروز را دریاب ، فردا نیستی

یک سخن کافی ست گفتن، گر درین خانه کَس است
یا نشانی را غلط دادی به ما ، یا نیستی!

هیچ می ترسی ز هول روز رستاخیز؟ نه !
از مسلمانی همین داری که " ترسا " نیستی!

ای که با یک سنگ کوچک، خاطرت گِل می شود،
مشکل از اطفال شیطان نیست، دریا نیستی!

نیل در پیش و عصا در دست و فرعون از عقب،
فرق دارد آخر این قصه ، موسی نیستی!!

 

[mobina01]

با زور نصیحت سر بهتر شدنم نیست
من خود مس نابم! هوس زر شدنم نیست

تا تیغ زبان هست چه حاجت به نبردی؟
باری، که سر دست به خنجر شدنم نیست

- قد میکشم از باغ – بخواهند، نخواهند
دیوار حسد، سدّ صنوبر شدنم نیست

دریا نتوانست، چه باکم ز سراب است؟
رد میشوم از جوی و غم تر شدنم نیست

هرچند که زین قوم فلاکت زده راهی،
جز مسـ*ـت، پناهنده به ساغر شدنم نیست،

طفلند و ندانند که این سنگ پراندن
جز پر زدن از بام و کبوتر شدنم نیست...