مجموعه اشعار حسین خوارزمی

[MHP]

خس و خاشاک هستی را بروب از صحن قصر دل
که از بهر چنین رفتن چو جاروبی است شکل لا


ره پر غول در پیش و ترانی چشم و نی رهبر
اگر بر هم نهی دیده نه سر یابی و نی کالا


تو غافل خفته در ره بیابانی چنین هایل
نخواهد شد بدین رفتن میسر قطع ره قطعا


به بیداری و هشیاری توان پی برد این ره را
دمی بیدار شو مستان ز مستان هوا صهبا


مده دامان همت را بدست آرزو یکدم
که در عقبی شوی والی بیمن همت والا​

 

[MHP]

طریق عشق را ای دل چو همت راهبر گردد
روی زین عالم سفلی بسوی ذروه اعلا


براق برق رفتار است همت در طریق حق
چو او در زیر ران آید بمعراج آی از بطحا


کسی کز همت عالی طراز آستین سازد
کشد دامان عزت را بدین نه طارم مینا


اگر از آتش عشقش چراغ همت افروزی
به بینی نور ربانی میان لیله ظلما


همای همت ار سایه دمی بر فرقت اندازد
کشند از بهر سلطانی هر دو عالمت طغرا​

 

[MHP]

ترا از پشته همت پدید آید همه دولت
چنان کز پهلوی آدم پدیدار آمده حوا


بفقر و نامرادی سازگر شور غمش داری
که دارد نیش با نوش و برآید خار با خرما


صبوری ورز اگر خواهی که کام دل بدست آری
سرانجام همه کارت بود از صبر پابرجا


دمد شوره ز خاک آنگه برآید لاله و سنبل
رسد غوره ز تاک آنگه پدید آید می حمرا


اگر در راه درد او بود روی تو زرد اولی
که بر خوان شهنشاهی مزعفر به بود حلوا


نیاز از ناز به سازد در این ره کاسب جنگی را
بود بر گستوان بهتر بروز جنگ از هرا​

 

[MHP]

خداوندا بده کامی مرا از ذوق درویشی
که از روی زبان دانی زبون آمد دل دردا


دلم بخش و زبان بستان که از بهر دو سه حرفی
اسیر هر قفس گشته است دایم طوطی گویا


خداوندا بجان آمد دلم از درد بی دردی
شفای خویش از قانون طلب بر بوعلی سینا


دلم تا شد اشارت دان درد تو نمی جوید
مداوای دلم جانا بدرد خویشتن فرما


حسین اندر بیابان حوادث گشت سرگشته
بلطف خویشتن او را بسوی خود رهی فرما​

 

[فاطمه گلی]

ز درد جور آن دلبر مکن ای دل شکایتها
که دردش عین درمانست و جور او عنایتها


کلیم درگه اوئی گلیم فقر در برکش
ز فرعونی چه میجوئی سریر ملک و رایتها


خلیل عشق جانانی درآ در آتش سوزان
نه نمرودی که تا باشی شهنشاه ولایتها


چه راحتهاست پنهانی جراحتهای جانانرا
دریغا تو نمیدانی جفاها را ز راحتها


اگر چه ناز معشوقی کشد تیغ و کشد عاشق
بهر دم میکند لطفی به پنهانی حمایتها


بیا وز عشق موئی را ز من بشنو بگوش جان
حدیث لیلی و مجنون نشانست و حکایتها


منم مجنون آن لیلی که صد لیلی است مجنونش
بیا در چشم من بنگر ز عشق اوست آیتها


سرشکم لعل و رویم زر شد از تأثیر عشق او
بلی بر عشق آسانست از اینگونه کفایتها


بسوز دل چه میسازی عجب نبود حسین الحق
اگر در جان اهل دل کند آهت سرایتها​

 

[MHP]

ای صفات کبریایت برتر از ادراک ما
قاصر از کنه کمالت فکرت و ادراک ما


ما چو خاشاکیم در دریای هستی روی پوش
موج وحدت کی بساحل افکند خاشاک ما


ما بجولانگاه وحدت غیر شه را ننگریم
گر دو عالم را به بندد بخت بر فتراک ما


از وفاداری چو خاک پای اهل دل شدیم
قبله اهل وفا شد تا قیامت خاک ما


درد راحت بخش خود بر ما حوالت کن که نیست
جز بدردت شادی جان و دل غمناک ما


جز بسوز شمع دیدارت نمیسازد بلی
همچو پروانه دل آشفته بیباک ما


از جراحتها چه راحتها است ما را ایکه هست
نیش تو نوش حسین و زهر تو مواد ما

​

 

[MHP]

شه من بدرد عشقت بنواز جان ما را
که دلم ز درد یابد همه راحت و دوا را


چو جمال خود نمائی نظرم بخویش نبود
چو مه تمام بینم چه نظر کنم سها را


بکمال عشقبازان نرسند خودپرستان
بحریم پادشاهی چه محل بود گدا را


ز خودی برآی آنگه ار نی بگوی ای دل
که تو تا توئی نبینی سبحات کبریا را​

 

[MHP]

اگر ای کلیم داری خبری ز ذوق نازش
ز کلام لن ترانی تو نظاره کن لقا را


ظلمات هستی خود تو بصدق در سفر کن
چو خضر اگر بجوئی سر چشمه بقا را


چو بدوست انس یابی دل خود ز انس برکن
مشناس هیچکس را چو شناختی خدا را


بحسین خسته هر دم چو مسیح جان ببخشد
سحری ز کوی جانان چو گذر بود صبا را​

 

[MHP]

گشت مسلم ز عشق ملک معانی مرا
شهره آفاق کرد عشق نهانی مرا


از مدد شاه عشق ملک بقا یافتم
کی بفریبد کنون ملکت خانی مرا


غرقه دریا شدم لاجرم از بهر آب
هیچ نباید کشید رنج اوانی مرا


درد و جراحات عشق کم مکن از جان من
ای که بهنگام درد راحت جانی مرا


از که بود عزتم گر تو ذلیلم کنی
کیست که خواند بخویش گر تو برانی مرا​

 

[MHP]

از کرم دیگران رنج روانم رسید
با همه فقر و الم گنج روانی مرا


خلوت خاص حقی قصر شه مطلقی
ای دل اهل صفا قبله از آنی مرا


نیست مرا حاصلی بی تو ز جان و جهان
ای که بلطف و کرم جان و جهانی مرا


آنچه بدانم توئی قبله جانم توئی
نیست بجز سوی تو دل نگرانی مرا


از غمت ایماه من پیر شدم چون حسین
آه که آمد بشب روز جوانی مرا​