مجموعه اشعار حضرت مولانا

[mobina01]

دیگرانت عشق می‌خوانند
و من سلطان عشق

 

[AsAl°]

ما از تو جداییم به صورت، نه به معنی

چون فاصله بیت بود فاصله ما

 

[AsAl°]

جان من و جهان من، روی سپید تو شده‌ست
عاقبتم چنین شود، مرگ من و بقای تو

از تو برآید از دلم، هر نفس و تنفسم
من نروم ز کوی تو، تا که شوم فنای تو

 

[AsAl°]

اهمیت وفاداری به عهد و پیمان

چون درخت است آدمی و بیخ، عهد

بیـخ را تیــمــار می بایـــد بـه جهد

عهـدفاسد، بیخِ پوســــــــیده بود

وز شمـار و لــطف، بــبــریده بـُود

شاخ و بـرگ نخل، گر چه ســبز بود

بــا فســاد بیـخ، سبزی نیسـت سود

ور نــدارد بـرگســبز و بیـخ هست

عـاقبت بیرون کنـد صد برگ، دست تـو

مشو غـرّه به عــلـمش، عهد جو

علم چـون قشرست و عهدش مغزِ او

 

[AsAl°]

گفتی که مستت میکنم
پر زانچه هــستت میکنم

گـــفتم چـــگونه از کجا؟
گفتی که تا گـفتی خودآ

گفتی که درمــانت دهم
بر هـــــجر پـایـانت دهم

گفتم کجا،کی خواهد این؟
گفتی صـــبوری باید این

 

[AsAl°]

بی‌ عشق نشاط و طرب افزون نشود
بی‌ عشق وجود خوب و موزون نشود
صد قطره ز ابر اگر به دریا بارد
بی‌جنبش عشق در مکنون نشود

***

 

[AsAl°]

رفتم به طبيب جان گفتم که ببين دستم
هم بي‌دل و بيمارم هم عاشق و سرمستم

گفتا که نه تو مردي گفتم که بلي اما
چون بوي توام آمد از گور برون جستم

 

[AsAl°]

ساربانا اشتران بين سر به سر قطار مسـ*ـت
مير مسـ*ـت و خواجه مسـ*ـت و يار مسـ*ـت اغيار مسـ*ـت
باغبانا رعد مطرب ابر ساقي گشت و شد
باغ مسـ*ـت و راغ مسـ*ـت و غنچه مسـ*ـت و خار مسـ*ـت
آسمانا چند گردي گردش عنصر ببين
آب مسـ*ـت و باد مسـ*ـت و خاک مسـ*ـت و نار مسـ*ـت
حال صورت اين چنين و حال معني خود مپرس
روح مسـ*ـت و عقل مسـ*ـت و خاک مسـ*ـت اسرار مسـ*ـت
رو تو جباري رها کن خاک شو تا بنگري
ذره ذره خاک را از خالق جبار مسـ*ـت
تا نگويي در زمستان باغ را مستي نماند
مدتي پنهان شدست از ديده مکار مسـ*ـت
بيخ‌هاي آن درختان مي نهاني مي‌خورند
روزکي دو صبر مي‌کن تا شود بيدار مسـ*ـت
گر تو را کوبي رسد از رفتن مستان مرنج
با چنان ساقي و مطرب کي رود هموار مسـ*ـت
ساقيا باده يکي کن چند باشد عربده
دوستان ز اقرار مسـ*ـت و دشمنان ز انکار مسـ*ـت
باد را افزون بده تا برگشايد اين گره
باده تا در سر نيفتد کي دهد دستار مسـ*ـت
بخل ساقي باشد آن جا يا فساد باده‌ها
هر دو ناهموار باشد چون رود رهوار مسـ*ـت
روي‌هاي زرد بين و باده گلگون بده
زانک از اين گلگون ندارد بر رخ و رخسار مسـ*ـت
باده‌اي داري خدايي بس سبک خوار و لطيف
زان اگر خواهد بنوشد روز صد خروار مسـ*ـت
شمس تبريزي به دورت هيچ ک.س هشيار نيست
کافر و مومن خراب و زاهد و خمّار مسـ*ـت

***

 

[AsAl°]

دلبر و یار من تویی رونق کار من تویی

باغ و بهار من تویی بهر تو بود بود من

خواب شبم ربوده‌ای مونس من تو بوده‌ای

درد توام نموده‌ای غیر تو نیست سود من

جان من و جهان من زهره آسمان من

آتش تو نشان من در دل همچو عود من

 

[AsAl°]

بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود

داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود

دیده عقل مسـ*ـت تو چرخه چرخ پست تو

گوش طرب به دست تو بی‌تو به سر نمی‌شود

جان ز تو جوش می‌کند دل ز تو نوش می‌کند

عقل خروش می‌کند بی‌تو به سر نمی‌شود