مجموعه اشعار حضرت مولانا

[*نبوا*]

از محبت تلخ ها شیرین شود

از محبت مس ها زرین شود

از محبت درد ها صافی شود

از محبت درد ها شافی شود

از محبت مرده زنده میکنند

از محبت شاه بنده می کنند

این محبت هم نتیجه ئ دانش است

کی گزافه بر چنین تختی نشست؟

 

[*نبوا*]

ای خوش آن چشمی که آن گریان اوست

وای همایون دل که آن بریان اوست

آخر هر گریه آخر خنده ای است

مرد آخربین مبارک بنده ای است

هر کجا آب روان سبزه بود

هر کجا اشکی روان سبزه شود

 

[*نبوا*]

مصطفی را وعده کرد الطاف حق

گر بمیری تو نمیرد این سبق

من کتاب و معجزه ت را رافعم

بیش و کم کن را زقرآن مانعم

 

[*نبوا*]

تو زقر آن باز خوان تفسیر بیت

گفت ایزد ((ما رمیت اذ رمیت))

گر بپرانیم تیر آننه ز ماست

ما کمان و تیر اندازش خداست

 

[*نبوا*]

آن که گل را شاهد و خوشبو کند

هر چپی را راست فضل او کند

هر شمالی را یمینی او دهد

بحر را ماء معینی او دهد

گر چپی با حضرت او راست باش

تا ببینی دست برد لطف هاش

 

[*نبوا*]

تا نگرید کودک حلوا فروش

بحر رحمت در نمی آید به جوش

ای برادر طفل طفل چشم توست

کام خود موقوف زاری دان درست

گر همی خواهی که آن خلعت رسد

پس بگریان طفل دیده بر جسد

 

[*نبوا*]

این دعا هم بخشش و تعلیم توست

گر نه در گلخن گلستان از چه رست

در میان خون و روده فهم و عقل

جز ز اکرام تو نتوان کرد نقل

از دو پاره پیه این نو ر روان

موج نورش می زند بر آسمان

گوشت پاره که زبان آمد از او

می رود سیلاب حکمت همچو جو

 

[*نبوا*]

سایه حق بر سر بنده بود

عاقبت جوینده یابنده بود

گفت پیغمبر که چون کوبی دری

عاقبت زآن در برون آید سری

چون نشستی بر سر کوی کسی

عاقبت بینی تو هم روی کسی

چون ز چاهی می کنی هر روز خاک

عاقبت اندر رسی در آب پاک

 

[*نبوا*]

من عاشقی از کمال تو آموزم
بیت و غزل از جمال تو آموزم

در پرده دل خیال تو رقص کند
من رقص خوش از خیال تو آموزم

 

[*نبوا*]

اي عاشقــان اي عاشقـان پیمانه را گم كرده ام

دركنج ویران مــــانده ام ؛ خمخــــانه را گم كرده ام

هم در پی بالائیــــان ؛ هم من اسیــر خاكیان
هم در پی همخــــانه ام ،هم خــانه را گم كرده ام

آهـــــم چو برافلاك شد اشكــــم روان بر خاك شد
آخـــــر از این جا نیستم ؛ كاشـــــانه را گم كرده ام

درقالب این خاكیان عمری است سرگردان شدم
چون جان اسیرحبس شد ؛ جانانه را گم كرده ام

از حبس دنیا خسته ام چون مرغكی پر بسته ام
جانم از این تن سیر شد ؛ سامانه را گم كرده ام

در خواب دیدم بیـــدلی صد عاقل اندر پی روان
میخواند با خود این غزل ؛ دیوانه را گم كرده ام

گـــر طالب راهی بیــــا ؛ ور در پـی آهی برو
این گفت و با خودمی سرود، پروانه راگم كرده ام