مجموعه اشعار خواجوی کرمانی

[MHP]

دل مسکین مرا نیست در اینجا قدری
زانک صد دل چو دل خسته من هست اینجا


دوش کز ساغر دل خون جگر میخوردم
شیشه نا گه بشد از دستم و بشکست اینجا


نام خواجو مبر ای خواجه درین ورطه که هست
صد چو آن خستهٔ دلسوخته در شست اینجا

​

 

[MHP]

گر راه بود بر سر کوی تو صبا را
در بندگیت عرضه کند قصه ما را


ما را به سرا پردهٔ قربت که دهد راه
برصدر سلاطین نتوان یافت گدا را


چون لاله عذاران چمن جلوه نمایند
سر کوفته باید که بدارند گیا را


گر ره بدواخانهٔ مقصود نیابیم
در رنج بمیریم و نخواهیم دوا را


مرهم ز چه سازیم که این درد که ما راست
دانیم که از درد توان جست دوا را

 

[MHP]

فریاد که دستم نگرفتند و به یکبار
از پای فکندند من بی سر و پا را


از تیغ بلا هر که بود روی بتابد
جز من که به جان میطلبم تیغ بلا را


هنگام صبوحی نکشد بی گل و بلبل
خاطر بگلستان من بی برگ و نوا را


روی از تو نپیچم وگر از شست تو آید
همچون مژه در دیده کشم تیغ بلا را


بیرون نرود یک سر مو از دل خواجو
نقش خط و رخسار تو لیلا و نهارا​

 

[MHP]

چو در نظر نبود روی دوستان ما را
به هیچ رو نبود میل بوستان ما را


رقیب گومفشان آستین که تا در مرگ
به آستین نکند دور از آستان ما را


به جان دوست که هم در نفس بر افشانیم
اگر چنانکه کند امتحان به جان ما را


چه مهره باخت ندانم سپهر دشمن خوی
که دور کرد بدستان ز دوستان ما را


به بیوفائی دور زمان یقین بودیم
ولی نبود فراق تودر گمان ما را​

 

[MHP]

چو شد مواصلت و قرب معنوی حاصل
چه غم ز مدت هجران بیکران ما را


گهی که تیغ اجل بگسلد علاقهٔ روح
بود تعلق دل با تو همچنان ما را


اگر چنان که ز ما سیل خون بخواهی راند
روا بود به جدائی ز در مران ما را


وگر حکایت دل با تو شرح باید داد
گمان مبر که بود حاجت زبان ما را


شدیم همچو میانت نحیف و نتوان گفت
که نیست با کمرت هیچ در میان ما را


گهی کز آن لب شیرین سخن کند خواجو
ز نوش ناب لبالب شود دهان ما را​

 

[MHP]

وقت صبوح شد بیار آن خورمه نقاب ار
از قدح دو آتشی خیز و روان کن آب را


ماه قنینه آسمان چون بفروزد از افق
در خوی خجلت افکند چشمهٔ آفتاب را


وقت سحر که بلبله قهقهه بر چمن زند
ساغر چشم من بخون رنگ دهد شراب را


بسکه بسوزد از غمش ایندل سوزناک من
دود برآید از جگر ز آتش دل کباب را


چون بت رود ساز من چنگ بساز در زند
من به فغان نواگری یاد دهم رباب را​

 

[MHP]

گر به خیال روی او در رخ مه نظر کنم
مردم چشمم از حیا آب کند سحاب را


دست امید من عجب گر به وصال او رسد
پشه کسی ندید کو صید کند عقاب را


چون مه مهربان من تاب دهد نغوله را
در خم عقربش نگر زهرهٔ شب نقاب را


خواجو اگر ز چشم تو خواب ببرد گو ببر
زانکه ز عشق نرگسش خواب نماند خواب را​

 

[MHP]

همچو بالات بگویم سخنی راست ترا
راستی را چه بلائیست که بالاست ترا


تا چه دیدست ز من دیده که هردم گوید
کاین همه آب رخ از رهگذر ماست ترا


ایکه بر گوشهٔ چشمم زده‌ئی خیمه ز موج
مشو ایمن که وطن بر لب دریاست ترا


پیش لعلت که از او آب گهر میریزد
وصف لؤلؤ نتوان کرد که لالاست ترا


این چه سحرست که در چشم خوشت میبینم
وین چه شورست که در لعل شکر خاست ترا​

 

[MHP]

دل دیوانه چه جائیست که باشد جایت
بر سر و چشمم اگر جای کنی جاست ترا


جان بخواه از من بیدل که روانت بدهم
بجز از جان ز من آخر چه تمناست ترا


ایدل ار راستی از زلف سیاهش طلبی
همه گویند مگر علت سوداست ترا


در رخ شمعی خواجو چو نظر کرد طبیب
گفت شد روشنم این لحظه که صفر است ترا​

 

[MHP]

آن نقش بین که فتنه کند نقش‌بند را
و آن لعل لب که نرخ شکستت قند را


پندم مده که تا بشنیدم حدیث دوست
در گوش من مجال نماندست پند را


چون از کمند عشق امید خلاص نیست
رغبت بود بکشته شدن پای بند را


آنرا که زور پنجهٔ زور آوری نماند
شرطست کاحتمال کند زورمند را


​