دلنوشته تکمیل شده در حسرت چشمان دلبر اثر خاتون کاربر انجمن رمان بوک

[خاتون]

***
به خود می‌آیم؛
ساعت‌هاست که پشت پنجره‌ی کوچک اتاق،
به تماشای رفتنش ایستاده‌ام.
خیابان هست...
رد پای‌اش هست...
عطرش هست...
ولی...
خودش نیست!

 

[خاتون]

***
قلبم فشرده می‌شود،
به تخت و بالشت پناه می‌برم.
همدم تنهایی‌هایم شده‌اند،
یارهای باوفایی‌اند،
مخزن اشکهایم شده‌اند.

 

[خاتون]

***
منم،
اوست...
لباس عروسی در تن دارم،
لباس دامادی بر تن پوشانده،
تور از صورتم کنار می‌زند؛
صورت خونی دلبر...
به قلبم ایست می‌دهد.

 

[خاتون]

***
از دست‌های بی‌رحم کابوس؛
به واقعیت فرار می‌کنم.
به واقعیتی پناه می‌آورم،
که تلخ‌تر از کابوس به دهن کجی می‌ایستد.

 

[خاتون]

***
بودن دلبر در عین نبودنش؛
با کابوس برابری می‌کند.
داشتن دلبر در عین نداشتنش؛
بار توهم را به دوش می‌کشد.

 

[خاتون]

***
آفتاب سلام داده است،
در دلم بساط رخت شستن بر پاست.
باز صبح است و باز درد...
باز صبح است و باز تنهایی...
باز صبح است و باز دلتنگی... .

 

[خاتون]

***
مادر نفس‌نفس‌زنان پله‌های بی‌شمار خانه را بالا می‌آید.
شال‌اش را گوشه‌ای پرت می‌کند و از گرمای تابستان می‌نالد.
از جایی که رفته بود می‌پرسم و سمت سماوری، که قل‌قل می‌کند هجوم می‌برم.
فکرم ‌در حوالی چشمان دلبر پرسه می‌زند... .

 

[خاتون]

***
از خانه‌ی دلبر اسم به میان که می‌آید؛
دست و دلم به لرزه می‌افتد،
سرتاپایم برای شنیدنش گوش می‌شود.
من فقط نمی‌شنوم‌اش!
من حسش میکنم...
او این‌جاست،
او در قلبم خانه کرده است.

 

[خاتون]

***
مادر می‌گوید و
نمی‌داند چه می‌کند با قلبم!
مادر می‌گوید و
نمی‌داند چه‌گونه پرپر می‌شود روحم!
مادر مژده آورده است؛
مژده‌ی عروسی دلبر را!

 

[خاتون]

***
عروسی دلبر است.
دلبر برای خود دلبری برگزیده،
دلبر من را نخواسته،
دلبر خط بطلان روی آرزوهایم کشیده،
دلبر عشقم را ندیده!