فایل شده دلدار دلداده اثر معصومه خدایی کاربر انجمن رمان بوک

[*نبوا*]

عنوان: دلدار دلداده
نویسنده: معصومه خدایی [نبوا]
ژانر: عاشقانه، اجتماعی
تگ: محبوب
کپیست: @Tifani
ویراستار: Sepid VISHAR.
مقدمه:
سروم و بوسه میزنم
بر گل روی ماه تو؛
این‌که تویی بهار من
در گلزار عاشقان!​

 

[ادوارد کلاه به سر]

با سلام.
نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن آثارتان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.

قوانین تایپ شعر

پس از ارسال ده پست می‌توانید درخواست جلد برای اشعار خود دهید:

تاپیک جامع درخواست جلد

پس از گذشت ده پست می‌توانید درخواست تعیین سطح برای اشعارتان بدهید:

تاپیک جامع درخواست تگ شعر

در صورتی که نمی‌خواهید به نوشتن اشعارتان ادامه دهید در تاپیک زیر اعلام کنید:

تاپیک پرسش و پاسخ شعر

شاعران دقت کنند در صورتی که دو ماه تاپیکشان آپدیت نشود تاپیک به متروکه انتقال پیدا می‌کند.

[ مدیریت تالار شعر ]

 

[*نبوا*]

آسمان شکافت و غمامه گریست
کودکان به ناگه خموش گشتند
و باد لغزید درون گیسوان نهال
زمین، دوشقه شد و
سودا پریشان گشت
مروارید تنهای صدفم، کاش سرنوشت
چیز دیگری می‌نوشت
داشتم می‌سرودم
از غمش، ز ورودش
کودکی بنشاند قدم بر زمین
بوسه زدند بر سر و دوشش همه
گاه ولی هیچ نماند چنین
کودک مغموم چه‌ها که ندید!
از قلم و بازی آن روزگار
گشت خموش و به دهان بر چو کف
گوشه‌ی انزوا چه‌قدر تنگ گشت!
باز ولی کودکمان گشت خموش
باز نکرد لب به سخن زو غمش
یاد نکرد در قلمش زو غمش
هر چه که بر دیده سیه کرده در
بوده همان درد که بازگو نکرد.

 

[*نبوا*]

در فال سیاه من
دردیست به نام تو
آن درد که به من دادی
فریاد، هوار می‌کرد

وی گفت در این فالت
یارت دل تو بشکست
آن عهد که او بشکست
شیدایی پریشان گشت

در گوی شبت جانا
رنجی ز سوی یار
تا صیحه فرا کرده
کفران خدیو کرده

اندر دل تو غم بود!
تاریک به ناگه شد
تا دل به خود آمد دید
خاموش و بی‌جان شد​

 

[*نبوا*]

رهای من برای من
رهان‌ مرا برای غم
غمم ز تو شود چرا؟
دلت شود خزان چرا؟
رهای من وداع چرا؟!
نخوان مرا برای مرگ
دلم شود برای تو
نران مرا رهای من.

 

[*نبوا*]

ساقیا راهی نشان ده که شوم غافل ز خویش
تا گذر گردد همه ماه و همه سالَم من
گر شود حالم بر این دنیای فانی چیره
هیچ‌گاه، هیچ‌گاه بر چهر نمی‌آرم اخم

 

[*نبوا*]

ساقیا دل را چه شد؟ آخر چه شد؟
جز سخن آمد کلام دل چه شد؟
گر سخن آمد دل از یادش برفت
عاشقی هجر دل بی‌تاب شد.

 

[*نبوا*]

سایه‌ی مرگ عشقمان
دیده به در نشسته است
تا که جفا کنی به من
تا که قدم نهی ز در
دیده‌ی من تار شود
درد دلم خوار شود
واژه‌ی غم مرگ شود
میوه‌ی عشق، کاه شود
شاهد مرگ قلب من
حاکم هجر دل شود.

 

[*نبوا*]

گاه چنانم که بگویم بروم
گاه چنینم که شود دیده‌ی من تار به در
تا‌که در این وارسی پر‌ ز درد
فتنه‌ی درد دل تو فاش شود
در دل من پر ز خزان بایدم
در دل تو شور و شعف شایدت!.

 

[*نبوا*]

ماه من این‌جا تو را
می‌برندت بر مزار درد‌ها!
می‌ستایند از دل هرز زمین
تا که ویرانه کنند دریای تحریف تو را.