فایل شده دلدار دلداده اثر معصومه خدایی کاربر انجمن رمان بوک

[*نبوا*]

می‌خواهم عروج کنم به هر جا که تو هستی

درست است هر جا که تو هستی!

فقط یک‌کلام، یک‌نگاه، یک‌جمله مانده است.

یک‌سخن، یک‌اشک، یک‌تمنا مانده است.

چه‌طور است که کوه به کوه می‌رسد

ولی آدم به آدم نه نمی‌رسد؟

قصه‌ی ماست

قصه‌ی طولانی و دراز از آن ماست

نگاهم را سوق می‌دهم به جای خالی‌ات

چه‌طور است که باز هم خالیست؟!

دیگر نمی‌دانم چه‌گونه بگویم که

بودنت سخت‌تر از نبودنت است.

 

[*نبوا*]

سروم و بوسه میزنم
بر گل روی ماه تو.
این‌که تویی بهار من
در گلزار عاشقان
در غم آن نگاه تو
باغ دلم خزان شود
در خم پیشانی تو
دیده‌ی من تار شود
حال بگو خزان من
گوهر پر بهای من
آن‌چه تو بردی ز دلم
عشق نبود، جوانه بود.
حال بهار من بود
آن نفس خزان تو
در دل من یاد شود
آن سیه کمند تو.

 

[*نبوا*]

خواجه بیا بگو منم
این‌که منم ز او منم!
گر چه فقط منم ز من
گاه ولی شَوم خموش
از بر آن منم منم
گیج شوم منم ز تو
این قمر هلال تو
از بر من شود ز من
عشق منم، ودا منم
یار تویی، سنا تویی
گر ز منم تو ام منم
باز شَوم خموش ز من
در پی آن سکوت من
گر چه هزار منم بُود
باز ولی نشد منم
گر که رسد به گوش تو.

 

[*نبوا*]

ز بغض شبانه و سوگ بند تو
چه گویمت تو بگو در چه بینمت؟
به گفته فاضل مگر نشنیده بودی
که رسم این مگر نبود که آتشم زنی
خاکستر مرا نسپاری به دست باد
تو چه‌طور؟ چه‌گونه یافتی یک دل
که هم آتشش زدی و هم افکندی به دست باد
باشد تو خوبی و من یک بی‌دل
دلی که از سنگ است و پای در گِل
اگر بُوَد سنگ خارا هم این دل
با این هجوم بی‌مهری بر دل
آتش که هیچ، خاکستر می‌شد.​

 

[*نبوا*]

گفته بودی که ز این دل به خدا راهی هست
گفتمت یار مگر دل به حز او راهی هست؟
گفتی ای دل تو بگو بر تو چه‌ها گاهی هست
گفت ای یار مگر جای خدا جایی هست؟

 

[*نبوا*]

سروم و بوسه میزنم
بر گل روی ماه تو
در بر آن نگاه من
کوه شود نگاه تو
گر که رسد صدای من
سرخ شود نگاه تو
گر که بگفتم ای نگار
یاد شود ندای تو
در شب خاموشی تو
خوار شود ودای تو
نه من گذارم که روی
گذر که نه ودای تو
نه تو بخواهی که روی
دلم شود فدای تو.​

 

[*نبوا*]

چه‌گونه گذشتی و من ندیدمت؟
دلت پر ز غم بود و من ندیدمت
گرت دلم را به بازی گرفته بودی!
خیالت تخت باز هم ندیدمت.

 

[*نبوا*]

گاه‌گاهی که سخن بر لب من می‌آید
دلِ من باز هوای دل هستی دارد.
آن‌چنان مِهر به دریا و زمین می‌بازد
باز اما دل معشوق صفایی دارد!.

 

[*نبوا*]

باز خنده را گشوده‌ای بر صورتت؟
مگر نشد آخر درس عبرتت؟
که به هر خنده‌ات شود ل*ب‌ها
گشوده ز برای دعای ربنا
ربنا دلش خون کن تا که دیگر
سخنی نگوید جز ز درود بر مرگ

 

[*نبوا*]

در این جملات و کلام آهنگین
باز شود وقت درنگ و تعلیم
درنگی ز برای قوت وجود
سکوتی ز برای قربت عبود
شاید گویم در این کلام آخرینم
که شاید نشود سکوتی دوباره
سکوتی باز ز برای تعقل
تا که ایزد دهد راه تفکر.