دلنوشته تکمیل شده دلنوشته در کما اثر F_PARDIS

[PardisHP]

***
سال‌ها بود که فکر نمی‌کردم؛ گذشته را می‌گویم!
اصلاً سراغش را نمی‌گرفتم.
اما حالا در کم‌تر از یک روز تمام زندگی چند ساله‌ام را هزاران بار دوره کردم.
تمام روزهای تلخ و شیرین زندگیم را که با تو گذشت،
فقط به این امید که در آینده تکرار شوند
و دوباره ببینمت که لبخند بر چهره داری!

 

[PardisHP]

***
درحالی‌که خسته از مدرسه بر‌می‌گشتیم؛
کوله پشتی‌های سنگین‌مان را هم به دنبال خود می‌کشیدیم!
چقدر دلم برای آن روزها تنگ شده است.
نمی‌دانم حکمت چیست که زمانی که کوچک بودیم،
می‌خواستیم بزرگ شویم و حال برعکس آن است!

 

[PardisHP]

***
سوار ماشین شده‌ام.
به آسمان نگاه می‌کنم و شیشه‌‌ی بخار گرفته را دست می‌کشم.
کاش باد نمی‌وزید تا باران نبارد و کاش باران نمی‌بارید تا ماشین برروی جاده نلغزد، ا
ین‌گونه تو دیگر در کما نبودی. اگر همه‌ی این‌ها نمی‌شد، خوب می‌شد.

 

[PardisHP]

***
می‌خواهم راه روم. نمی‌توانم!
اشتباهات گذشته در ذهنم شناور شدند
و مرا محکوم به ایستادن کردند.
غرق می‌شوم در ذهنم و گیج می‌رود سرم.
بد است حالم بسیار بد.
می‌افتم! بر روی پیاده‌روی خیس از باران آرزوها.
پلک می‌زنم و چشمانی را می‌بینم که به من خیره شدند.
یاد تو می‌افتم و دیگر چیزی یادم نمی‌آید.

 

[PardisHP]

***
بی‌هوشم و به اندازه‌ی تمام گرگ‌های بیابان خسته.
دورم را مردم گرفته‌اند.
خوش به حال‌شان که چیزی از درد و رنج نمی‌دانند.
نباید وقت را تلف کنم، باید بروم!
و برگردم به پشت همان شیشه‌ی نفرین شده‌ی بیمارستان، و منتظر تو بمانم.

 

[PardisHP]

***
می‌بینی؟ دوستت به چه حالی افتاده!
آنقدر شب‌ها را منتظر بیداری تو مانده که آخر خود بیهوش شده!
می‌گویند باید بخوابم، باید استراحت کنم!
اما آن‌ها نمی‌فهمند در هر ثانیه، چگونه آتش غم تمام وجودم را می‌سوزاند.
به‌طوری که حتی آب از گلویم پایین نمی‌رود.

 

[PardisHP]

***
تمام خاطرات کودکی حالا ورق‌ورق شده
و در انتظار شعله‌های آتش مانده اند.
باورم نمی‌شد! دکتر آمد، استوار در جلوی چشمانمان ایستاد
و گفت احتمال بیداری تو بسیار اندک است،
آنقدر که بهتر است به خود امید واهی ندهیم!
یعنی به ته خط رسیده‌ام؟
رفیق بلند شو، بگو که این حقیقت نیست.

 

[PardisHP]

***
خیره به صورت زیبایت که یادآور بهترین روزهای زندگیم است،
آرام اشک می‌ریزم. دلم بسیار گرفته است رفیق.
نمی‌دانم چه کنم... .
دلم می‌خواهد دوباره از این شهر بروم
و وقتی بازگشتم تو به استقبالم آمده باشی!
اما می‌ترسم، می‌ترسم بروم و زمانی که می‌آیم،
یک سنگ قبر به سنگ قبرها اضافه شده باشد.

 

[PardisHP]

***
رفیق، کاش من را زنده‌زنده می‌سوزاندند
و تکه‌تکه می‌کردند تا هیچ‌وقت این روزها را نبینم!
بهتر بود بینایی‌ام را از دست می‌دادم
و تو را این‌گونه، با همان صورت مهربان! بر روی این تخت نفرین شده نمی‌دیدم.
رفیق، بیشتر از تمام انسان‌های جهان دلتنگم.

 

[PardisHP]

***
رفیق، نمی‌دانم حالا که چشمانت بسته است،
آیا خواب هم می‌بینی یا نه.
اما اگر میبینی قطعاً خواب شیرینی است.
زیرا از زیر این دم و دستگاه‌ها هم می‌توانم لبخند هرچند کم‌رنگ تو را خوب ببینم.
شاید خواب اهداف و آرزوهایت را می‌بینی.
بعید می‌دانم من هم در خواب تو باشم!
از آخرین باری که هم را دیدیم بسیار می‌گذرد،
رفیق آیا من را به یاد داری؟