فایل شده دلنوشته فنجان و غم‌جان اثر F_PARDIS

[PardisHP]

***
زندگی مانند قهوه تلخ می‌ماند، گاهی باید تلخ باشد. مدلش همین‌گونه است. چاره چیست؟ باید صبر کنی و تحمل کنی، سربکشی قهوه‌ی تلخ زندگی را تا تمام شود. آسوده می‌شوی آن‌وقت!

 

[PardisHP]

***
بسیار هستند که می‌بینند چشم‌ها را امّا نمی‌فهمند. نمی‌فهمند، نمی‌بینند آن غم پنهان را در چشمانش، همین می‌شکند دلش را. ببین، چشمانش چه بی‌فروغ است! می‌توانم ببینم آتش‌های شعله‌ور غصه را در اعماقش! چقدر غم دارد... .

 

[PardisHP]

***
غم است دیگر پیر و جوان نمی‌شناسد. گیر داده به من که زمانی صدای خنده‌ام در دشت پرگل می‌پیچید و تا زمانی که نفسم به شماره نمی‌افتاد، پایان نمی‌یافت! دلم تنگ شده برای درست کردن تاج گل‌های رنگ و وارنگ. دلم تنگ شده برای حتی یک لبخند، یک خنده حتی اگر از ته دل نباشد!

 

[PardisHP]

***
یک سبد پر از خوراکی را از آشپزخانه کش می‌روم! بدوبدو وارد جنگل می‌شوم، می‌روم سمت آبشار کوچکی که هربار با دیدنش آرامش می‌گیرم و تمام شادی‌های جهان در زندگی‌ام جاری می‌شود. چقدر دوست داشتنی است دیدن قطرات آب، دیدن گل‌های رنگ و وارنگ و دیدن این همه زیبایی طبیعت!

 

[PardisHP]

***
فنجان کوچک را پر از قهوه می‌کنم. می‌نشینم روی صندلی و به قاب زیبایی که روبه‌رویم است می‌نگرم. دانه‌های سرد برف، شیشه بخار گرفته و بخار قهوه تلخ. یادم نمی‌آید؛ چه شد و چه نشد. تنها یادم است گذشت. تابستان را می‌گویم!

 

[PardisHP]

***
دوباره برف‌های دانه‌دانه و دوباره زمستان سرد. باید دست به کار شوم. رشته‌های غم را ببافم و لباسی بسازم که در سرد‌ترین روزهای زمستان محافظ باقی‌مانده‌ی قلب مجنونم باشد. باید تحمل کند، زیرا بعد از این زمستان بهاری در راه است.

 

[PardisHP]

***
حاضر است. لباسی به زیبایی تمام رنگ‌های رنگین‌کمان. اما راستش، دیوانه‌وار دلم بهار را می‌خواهد. دلتنگم، دلتنگ بهار؛ با قطرات شبنم بر روی گل‌هایش با تمام شکوفه‌های رنگ و وارنگش. و من، بسیار بیش‌تر از بهار دلتنگ توام... !

 

[PardisHP]

***
رسید؛ زودتر از آن‌چه که فکرش را می‌کردم. بهار را می‌گویم! حال نشسته‌ام پشت پنجره، تنها همدم تنهایی‌هایم! خیره به دشت دوست‌داشتنی باران را به تماشا نشسته‌ام. همراه با قطره‌های باران چشم‌هایم نیز می‌بارند. می‌گریم چرا؟ نمی‌دانم... .

 

[PardisHP]

***
صدای پرندگان آوازخوان در گوشم می‌پیچد. درحالی که اشک‌ها بر روی گونه‌هایم ساکن شدند، لبخند می‌زنم! چقدر زود حالم عوض می‌شود، به یک باره غم جهان در دلم ساکن و بعد شادی هم‌خانه‌ی آن می‌شود! زندگی بسیار عجیب است.

 

[PardisHP]

***
در خانه را باز می‌کنم. زمین لباسی به رنگ سبز بر تن کرده که با گل‌های زیبا زینت داده شده. نفسی عمیق می‌کشم. هوای تازه ریه‌هایم را جانی دوباره می‌بخشد. کفش‌هایم را درمی‌آورم و به دست می‌گیرم. می‌دوم! دلم می‌خواهد فریاد بزنم:
- من زمستان را با تمام سردی‌اش به پایان رساندم!
حالا من هم‌چون پرندگان مهاجر در زادگاه خود هستم!