فایل شده دلنوشته چهارچوب | پانیک۳۱۵

[هاویر]

این تپش چیست که همچو آهو در سی*ن*ه‌ی لرزان من شوق جهیدن دارد
تمنای نثر و غزل و گل واژه وقت شکفتن از حنجره‌خونین من را دارد
آنچه گذشت ، شد سرگذشت و وقت لمیدن ندارد !
نقش ِچشمان ِخمار سایه ساران به یک جرعه نگاه مسـ*ـت می‌کند

 

[هاویر]

غرق دردم ولی می‌خندم،خنده‌ای که تلخیش را خودم و خدای خود می‌داند
کم نداشته‌ام در این اوضاع بی سر و سامان روزگار وقتایی باید فقط
از زنده بودن لذت برد و بس که از خرابات و مسـ*ـت شدن نجات یابی
گاهی وقتا فقط زندگی کن و از نشدن ها حرفی نزن

 

[هاویر]

تمام پیش نویس ها روزی می‌رسد که نیاز به ویرایش دارند.
گاهی نتوانستن در همه زمینه ها را باید قبول کرد!
هیچ فصلی یکی نیست و زندگی‌ همه‌اش پرشده از فصل‌های
سایه‌مانندی که همه‌اش را به‌اجبار چیزی به اسم ذهن حمل می‌کنیم

 

[هاویر]

چه تراژدی غم‌انگیزی که در هر صورت نباید سطح آمد پایین
سرت بالاست ولی، اولین و آخرین بازنده‌ی این بازی تو هستی
و اینگونه‌است که به یغما می‌روی ، درد کمی نیست این آفت جان سوز
ولی مگر آدم از این دنیا چه می‌خواهد جز سری بلند و وجدانی آرام

 

[هاویر]

فراموش کردن! گاهی به زیبایی آن کنار هم بودن
باید که فراموش کرد سنگینی آن کوله بار خاطراتی که بر
دوشهایمان سنگینی می‌کند، واقعا این دنیا و آدمیانش
ارزش جنگ دارد ؟ چه شاه و یا گدا باشیم سهم ما یک کفن و خاک است

 

[هاویر]

باران که می‌بارد راه می‌ افتم بدون چتر من بغض می‌ کنم و آسمان گریه
آسمان دلم کوچک است و دنیای چشمانم بزرگ گویی مانند تشنه‌ای
که‌ به‌ دنبال آب است در صحرای تنهایی دچار سراب آب شده‌ام
خسته‌م و میل رسیدن و پایان دادن را ندارم ولی آخر تابه‌کی ؟!

 

[هاویر]

دستی بی صدا گلویم را مدام خفه می کند، کافی ست بادی بوزد
و میان ازدحام سقوط ، گم شوم چگونه تن من می تواند سر پا بایستد
وقتی پاهایش را از روی زمین بریده اند؟!
قرار بود دلگیری ها نباشد،غم و غصه ها تمام شود

 

[هاویر]

من از غرابت تنهایی می آیم از جایی می آیم
که انسانهایش بوی ساده زیستن را ندارند
از میان صدها هیاهوی فریب که هنوز ...
در پس پرده های مشکوک حرف پنهان مانده اند

 

[هاویر]

گاهی درد آدم را مجبور می کند به آن چیزی که نیست ایمان بیاورد
تنها . . .یک جای خلوت کافیست تا حرفهاهمدیگر را درک کنند
انتظار بیهوده است و بودن یک سراب ، باید در پس سختی‌ها عمل کرد
چیست ...؟ در امتداد یک بودن پر درد !

 

[هاویر]

رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کَ*س
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا
سرها بریده بینی بی‌جرم و بی‌جنایت

«حافظ»

پایان