فایل شده [رگِ خواب] اثر «زری کاربر انجمن رمان بوک»

[itszari.]

و زندگی
چشمان تو را؛
حتی خیالات تو را
از من گرفت.
و نگذاشت
لحظه‌ای
در کنار تو
با دستانت،
با چشمانت،
حتی با خیالاتت
اندکی زندگی کنم.
این نامش
زندگی نیست.
جهنم است.
جهنمی که
ظاهرش زندگی‌ست
باطنش جهنمِ بی‌تو!

 

[itszari.]

بی‌قراری،
وقت به وقت
سراغم را
می‌گیرد‌
دلم
همانند سایه
و دستانم
همانند رگ
ردت را می‌گیرد.
قلبم، قلبت را
دنبال کرده است.
چشمانم،
قلبم،
دستانم
و حتی خواب‌هایم
رگ خوابت را می‌داند.
هر جا بروی
سایه به سایه،
دیوار به دیوار
دنبال توام!

 

[itszari.]

در گذر دلالان
دستانت را،
حتی مسیرت را
با اشتیاق
و عشق درونم
طی می‌کنم.
سر چهار راهِ قلبم
کَسی از من می‌پرسد:
- خسته نشده‌ای؟
خنده‌ای زیبا
صورت پر از غمم را
قاب می‌گیرد.
پای تو در میان باشد
و من
خسته‌گی بشناسم؟
من برای رسیدن به تو
هفت آسمان که سهل است.
تا جهنم می‌روم
تا بلکه یک دقیقه
آن روی زیبایت را
ببینم
و نظاره‌گرِ
این نقاشی زیبایِ
خداوند باشم!
خدا پارتی بازی کرده است.
زیرا این همه زیبایی؛
آن هم یک‌جا و بی‌عیب
کار انسان نیست.
فقط کار خداست!

 

[itszari.]

تو را
فراموش نخواهم کرد.
سال‌های با تو را
هرگز فراموش نخواهم کرد.
تنها کَسی که
رگ خوابم را
می‌داند و
هرگز فراموشش
نخواهم کرد؛
تویی!
دریا را
غروب کافه‌ها را،
نم باران را،
کوچه‌های خاک خورده از باران را،
خط‌های جاده‌ها را
فراموش نخواهم کرد.
زیرا؛
همه جا با تو
خاطره‌سازی کرده‌ام!
خود را
فراموش می‌کنم.
اما تو را
و بودن با تو را
هرگز!
تو با همه چیز
حتی زندگی‌ام
آمیخته شده‌ای... .

 

[itszari.]

نمی‌گذارم بی‌تو،
همه چیز برایم
این چنین عادی شود.
پنجره‌ای که
به عشق تو
هر روز باز می‌شود،
بسته شود.
و نسیم خنکی که
به لطفِ تو
گونه‌هایم را
نوازش می‌کند
ناپدید شود!
نمی‌گذارم
غروب جمعه
از ذهنم
پاک شود.
نمی‌گذارم پاییز را
فقط و فقط
با تقویم هر سال
به یاد بیاورم!
با تو
هر لحظه و دقیقه
و ساعت‌ها را
به یاد دارم.
نمی‌گذارم
روزی زندگی
جوری دسیسه‌چینی
کند که
نگذارد تو را ببینم.
و نمی‌گذارم روزی
دل‌تنگ دستانت،
دل‌تنگ چشمانت،
و دل‌تنگ آغوشت
شوم، تو همیشه
در کنار من
حضور داری.
تو مجنون منی و
من لیلای تو!

 

[itszari.]

در جنگل
در آن سویِ نی‌زار،
پرنده‌ای بال شکسته
با بغض که
راه گلویش را
سد کرده است.
چشمانش را
بارانی کرده است.
اندوهگین آواز می‌خواند.
انگار چیزی
در این میان
یادش آمده است!
که باید او را
همین روزها
فراموش می‌کرد.
اما نتوانست
او را به یاد آورد.
و به عشق آن
باز در نی‌زار
آواز سرود.

 

[itszari.]

نمی‌خواهم روزی
تو را فراموش کنم؛
تویی را که
هر بار با حضورت در کنارم
همگان را
به فراموشی می‌سپردم!
تویی را که
رگ خوابم
دستت است.
نمی‌خواهم روزی
همانند آن بچه فقیری که
میان کوچه پس کوچه‌ها
دنبال کَسی می‌گردد
تا کاشانه‌ای را
به عنوان سقف
به او هدیه دهد.
نمی‌خواهم بی‌تو
آواره‌ی این کوچه و خیابان
شوم، اما با تو
هر لحظه را
حتی گوشه‌ی خیابان
حتی در خانه‌ای کاه‌گلی
دوست دارم.

 

[itszari.]

فراموشی
زمان می‌خواهد؛
حتی
زمان می‌برد.
اما من
آن زمان را
صرف تو کردم.
صرف عاشق شدن تو،
صرف لبخند زیبای تو
دیگر مگر زمانی باقی ماند؟
اما چه خوب است.
با تو
با دستان تو،
با خوبی‌های تو،
حتی عشق تو
همگان را
حتی بدی‌های‌شان را
به فراموشی سپردم!
با حضور تو
زمان برای همه چیز
فراهم شد.

 

[itszari.]

همان‌قدر قوی،
همان‌قدر تنها!
همان‌قدر بی‌‌حس،
همان‌قدر بی‌کَس!
زندگی‌ این است؟
مرگ را طلب می‌‌‌‌کنم.

 

[itszari.]

گاه باید روئید؛
همانند گل شکفت!
آن لحظه که باران
دست نوازش را
بر روی گیسوانت می‌کشد،
گاه باید خندید
بر غمی که، پایان ندارد.
گاه باید بلندتر از قبل خندید
چون این دنیا
غمش هرگز پایان ندارد!