دلنوشته {سورا} اثر• عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[ASAL.]

به نام خداوند کودکان غزه
سورا (ویرانه)
ژانر: اجتماعی
دلنویس: عسل
عضو گپ نظارت ادبی اول
تقدیم به تمامی کودکان زجر کشیده غزه
دیباچه:
در دل ویرانی‌ها، سورا نه فقط آواری از خاک و سنگ، که شکوهِ سکوتی است که بر روحِ جامعه فرود می‌آید. این آوار، نه پایان، بلکه نقطه‌ای است که در آن تاریکی‌ها به تماشا نشسته و رگه‌ای از نور در میان خرابه‌ها سر بر می‌آورد. در جایی که دستان از هم گسسته‌اند، هر ذره از خاک، فریاد گم‌شده‌ای را پنهان می‌کند که هنوز در جستجوی بازسازی است. سورا، نامی از جنس ویرانی، ولی حامل وعده‌ای برای برخاستن از میان خاکستر است.

 

[ASAL.]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[ASAL.]

در دل فروریزشِ خاموشِ دیوارها، جایی میان هجمه‌ی غبار و انعکاس شکست، سکوتی است که صیغه‌ی حزن را زمزمه می‌کند. ویرانی تنها فروپاشی آجر و سنگ نیست؛ انهدامِ وهمی‌ست که زمانی به آن خانه می‌گفتند. در شکافِ سقف‌های شکسته، روحی سرگردان است، با چشمانی محو در تباهی، که هنوز در پی روزنی‌ست برای تابشِ معنا. اینجا، جهان در خود مچاله شده، و هر تکه‌ی آوار، خطی‌ست در دفترِ خاک‌خورده‌ی زیستن.

 

[ASAL.]

فروپاشی، آغازگرِ نطقی‌ست که با واژگانِ خاموشی ادا می‌شود؛ آوایی مدفون در تلی از خاکسترِ بی‌فریاد. آن‌جا که دیوار از معنا تهی می‌شود، خشت‌ها به زبان می‌آیند و هر ترک، شهادت‌نامه‌ای‌ست از هزار بی‌پناهیِ بی‌نام. در سطرهای ترک‌خورده‌ی زمین، روایت، نه با کلمه، که با ریزش آغاز می‌شود؛ ریزشی که نه از سنگ، که از استخوان است.

 

[ASAL.]

خاک، دیگر بوی زمین نمی‌دهد؛ از رنج اشباع شده است. هر وجبش، مزاری بی‌نام است برای رویاهایی که در نیم‌رخ آوار دفن شدند. دیوارها، شناسنامه‌ی فراموشی شده‌اند، و سقف‌ها، چتری‌ از ناپایداری. جهان، در هیئت سکوتی خُردشده، فرو ریخته است؛ بی‌آن‌که کسی بداند نخستین فریاد، از کدام دهان برخاست و آخرین نَفَس، زیر کدام تیرک خاموش شد.

 

[ASAL.]

در عمق خاک، هنوز گرمای دستانی مانده که مداد را به جای سنگ می‌فشرد. لبخندهایی نیمه‌کاره، زیر تیرک‌های شکسته جا مانده‌اند، و دفترچه‌هایی که میان آوار، واژه‌ها را به خون ترجمه کرده‌اند. جهان، بی‌آن‌که بلرزد، کودکانی را بلعیده که گناهشان زیستن در مختصات خطا بوده است. اینجا، نه زلزله‌ای رخ داده، نه طوفانی آمده؛ تنها آدمی‌ست که آدمی را ویران کرده.

 

[ASAL.]

میان تقاطعِ ترکش و تکان، طنین قدم‌های کوچکی‌ست که ناتمام ماند. صدای گریه در گلوی خاک رسوب کرده، و عروسک‌ها، با چشم‌های خالی، نظاره‌گر سقف‌هایی‌اند که دیگر بر فراز هیچ خواب امنی نیفتاده‌اند. ویرانی، در غزه، صرفاً شکستنِ سنگ و آهن نیست؛ انقطاع ممتد نَفَس‌هایی‌ست که هنوز به واژه نرسیده، خاموش می‌شوند. هر کودک، قصیده‌ای بی‌انتهاست که در هجای اول، به نقطه ختم شده.

 

[ASAL.]

در اقلیمِ خاک‌ستیزِ آتش‌زاده، جایی که افق به تکه‌پاره‌ای از سوختن تقلیل یافته، کودک، هنوز در طَبَقِ خیال، خواب نان و نرگس می‌بیند. اما خاک، پیمانِ وفاداری با مرگ بسته است؛ و هر پچ‌پچه‌ای از آغوش مادر، به ضجه‌ای بی‌مخاطب بدل می‌شود. در هر دهان ناتمام، هجایی است از سوگ، و هر چشمِ خاموش، فانوسی‌ست در ظلمتِ بی‌پناهی. اینجا، زیستن، فعلی‌ست در ماضی بعید؛ و آوار، صرفِ مطلقِ بودن.

 

[ASAL.]

اینجا مرز میان بازی و مرگ محو است؛ جایی که گچ‌های رنگی، هنوز بر دیوار ترک‌خورده نقشی از پروانه دارند، و در همان قاب، خون، قابِ تازه‌ای می‌کشد. خنده‌ها، واژه‌هایی بودند که مجال صرف نشدند؛ در گلو ماندند، میان گرد و شعله. در جغرافیای خط‌خورده‌ی جهان، کودکی نه خاطره می‌شود، نه افسانه؛ تنها سایه‌ای‌ست که با اولین نور، در اولین بمب، فرو می‌ریزد.

 

[ASAL.]

در گستره‌ی دوزخ‌گونِ جنوب، جایی که افق با اخگر تاخته و خاک، بوی سوگ می‌دهد، کودکان با چشم‌هایی کبود و دهانی بی‌فریاد، در تلاقی باروت و بی‌پناهی بال‌بال می‌زنند. گهواره‌ها خاموش‌اند، و لالایی‌ها پیش از آن‌که به لب برسند، در لهیب خمپاره تبخیر می‌شوند. واژگان، از دهانِ نیمه‌باز کودکان به خون ترجمه شده، و دیوارها، هر ترکشان طوماری‌ست از هراسِ مزمن. در این زیستِ آوارگون، بودن، تباهی‌ست، و نفس کشیدن، نوعی ایستادن بر لبه‌ی فراموشی. اینجا کودکی، نه مرحله‌ای از عمر، که تروماست؛ زخمی مقدر، حک شده در ژنتیک خاک.