در حال تایپ [سووتاوی فراق] اثر «sadaf_che کاربر رمان بوک»

[سایرن]

نام اثر: سووتاوی فیراق
نویسنده: sadaf_che
عضو گپ نظارت S.O.W(2)
ژانر: عاشقانه
خلاصه: می‌گفت، به راستی چهر‌ه‌ی پریان را دارم؛ چون الهه‌ی زیبایی مرا می‌پرستید! نمی‌دانم چه شد اما تا به خود آمدم، انگشتانم یخ زده بود. آن‌هایی که خود را جوانمرد می‌خواندند، گرمای دستانش را از من ربوده بودند. رخت عروسی‌ام را بر تن کسی دیگر پوشاندند و آشیانم را به او دادند. حال در این میان یک منِ نیمه جان با اویی که اکنون ویران است، روبه‌روی سرنوشت ایستاده‌ایم؛ اما در آخر چه کسی پیروزِ میدان می‌شود؟ نمی‌دانم! تنها می‌دانم که چشمانم توان دیدنِ آشفتگی پناهم را ندارد.

 

[ASHOB]

"باسمه تعالی"


نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن رمان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
«قوانین تایپ رمان»

و برای پرسش سوالات و رفع اشکالات خود در رابطه با رمان، به لینک زیر مراجعه کنید.
«پرسش و پاسخ تایپ رمان»

قبل از ارسال پارت تاپیک آموزشی درست نویسی را با دقت مطالعه کنید.
«درست نویسی- مطالعه این آموزشات اجباری است.»
مدیران در صورتی که متوجه اشکالات شما در درست نویسی شوند برای شما ناظر تعیین می‌کنند.

شما می‌توانید با ارسال دو پارت ابتدایی اثر تاپیک نقد کاربران را ایجاد کنید.
پس از ارسال پست اول، از کاربران بخواهید تا نظرات خود را در قالب نقد درباره هر جز از رمان بازگو کنند.
«درخواست نقد توسط کاربران»

دوستان عزیز برای سفارش جلد رمان خود بعد ۱۵ پست در تاپیک زیر درخواست دهید.
«درخواست جلد»

چنان‌چه قصد دارید اثرتان را با تیزر تبلیغ کنید، پس از قرار دادن چهل پارت درخواست تهیه کلیپ توسط تیم تدوین دهید.
«درخواست تیزر»

پس از 30 پارت در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید.
«درخواست نقد شورا»

می‌توانید پس از ویرایش اثر خود با توجه به نقد، به تاپیک زیر مراجعه کنید و بعد از خواندن شرایط و با داشتن شرایط، درخواست تگ دهید.
«درخواست تگ»

و پس پایان یافتن رمان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید. حتماً تمامی پارت‌ها باید تایید ناظر را دارا باشند.
«اعلام پایان رمان»



با تشکر از همراهی شما
|کادر مدیریت بخش کتاب|​

 

[سایرن]

مقدمه: شاید اگر آن روز او را نمی‌دیدم، اکنون دست‌هایم زخمی از جمع کردن خرده‌های قلبم نبود. شاید اگر دل نمی‌بستم، حال برای نبودش شیون سر نمی‌دادم. شاید اصلاً عاشق نبود! آخر مگر می‌شود دو نفر عاشق باشند و نرسند؟ پاسخ ساده است؛ در این میان، یکی از آن دو تمام مدت در حال وانمود کردن بوده است!

 

[سایرن]

- سیوان!
سکوت می‌کند. شنیدن اسمش از لب‌های او عجب شیرین است.
- سیوان من رو ببین! اذیت نکن؛ می‌دونم بیداری!
- گیانگم*!
- چشم‌هات رو باز کن.
تن ورزیده‌اش را از کنار دخترک بلند می‌کند و با نگاهش رقص موهای سرکشش را در باد دنبال می‌کند.
- هناسگم*!
می‌خندد؛ سیوان جان می‌دهد برای خنده‌هایش، برای چشم‌های گربه‌ای پدر درارش یا آن مو‌های سرکش فِرش که صورت سفیدش را قاب گرفته است.
سیوان دست‌هایش را باز می‌کند و منتظر گرمای تن پریچهر‌ش می‌شود.
- بیا دختر! اون درخت پشتت رو زخمی می‌کنه! تکیه نزن؛ بیا! بیا اینجا.
ثانیه‌ای بعد جسم ظریف دخترک بازوانش را پر می‌کند. سیوان دم عمیقی از بوی موهایش می‌گیرد و بدون اینکه بینی‌اش را فاصله دهد، منتظر سخنان جانش می‌نشیند.
- میگم... خب ببین هفته دیگه باید برگردم. مریض‌ها منتظرن! بعدش هم... فکر نکنم مامانت از موندنم زیاد خوشش بیاد.
- اصرار نمی‌کنم برای نرفتنت چون می‌دونم از کارت عقب میفتی، تا الان هم به‌خاطر اصرارهای من اذیت شدی و اما حرفِ آخرت! دالگم* چیزی بهت گفته؟ نگاهت رو ندزد. بگو چی اذیتت کرده که صدات گله داره؟
پریچهر گردنش را کج می‌کند با مردمک‌هایی گریزان به سیوان نگاه می‌کند.
- لازم نیست مامانت چیزی بگه. خودت همه رو نگاه کن. دو هفته از رفتنه اکیپ می‌گذره. من بهونه آوردم که مردمِ روستا هنوز به دکترِ قلب نیاز دارن و موندم؛ اما موندنِ زیادم شده نقلِ غیبت زن‌ها! مطب که میان، یا می‌پرسن شهر کار ندارم یا میگن دختر جون خانوادت نگرانت نیست؟ تازه... از اونور آخرین بار که مامانت اومد، بهم گفت روزهای اول اینجا رو بلد نبودی سیوان مردونگی کرد، همراهت شد. اما الان اینقدر گذشته که بلد شدی. خودت بیا و برو. پسرم خان آبادیِ! حرف درمیارن میشه نقل دهنِ خاله خان باجی‌ها درست نیست، مراعات کن.
صدای لرزانش قلب سیوان را می‌فشارد؛ آغوشش را تنگ‌تر می‌کند.
- پریچهرم عادت زن‌های آبادی همینه. تنها سرگریمشون اینه. نمی‌خوام به خاطر همچین موضوع بی‌اهمیتی ناراحت باشی. اما خاتون! باهاش حرف می‌زنم. بهش میگم خیلی وقته خواستارتم! از این چند سالی که شدی نور چاوانم* واسش میگم.

گیانگم: جانِ من
هَناسگم: نفسم
دالِگَ: مادر
چاوان: چِشم‌ها

 

[سایرن]

پریچهر می‌خندد، ردیف دندان‌های سفیدش و چالِ محو گوشه‌ی لبش عجیب دل می‌برد.
- پس این رو هم بگو که من جونش رو نجات دادم! شاید یه امتیاز مثبت حساب کنه واسم.
سیوان لبخند می‌زند و دستش را به نشانه‌ی چَشم روی چشم‌هایش می‌گذارد.
دقایقی بعد پریچهر غرق در حرکت انگشتان سیوان میان موهایش است، که صدای سیوان او را متوجه خود می‌کند.
- فردا شب عروسی پسرِ یوسف بناست. باید برم عمارت، تا الان هم خیلی وقتِ کارگرها رو به حالِ خودشون ول کردم. هوا تاریک شده، تو هم باید برگردی. بلندشو! اول تو رو می‌رسونم.
هر دو سوار ماشین می‌شوند و با تاریک شدن هوا بالاخره به خانه‌ای که دخترک ساکن آن است می‌رسند. زمان رفتن پریچهر می‌رسد و سیوان دل سرکشش را سرکوب می‌کند که او را در آغوش نکشد؛ اما امان از ترس سر رسیدن و دیده شدن آن‌ها توسط اهالی! شاید خان باشد و در قصه‌ها خان را مستبد و بی‌توجه به حرف‌های دیگران نشان دهند؛ اما اکنون نه زندگی او قصه بود و نه حوصله‌ی یک کلاغ چهل کلاغ مردم و دردسر ساختن برای دخترک را داشت.
- مراقب خودت باش! اینجا امنِ؛ اما تو در رو قفل کن!
به چشم‌های پر از شیطنت پریچهر می‌نگرد و منتظر رفتن او می‌شود که در لحظه‌ی آخر، دخترک لب‌های انارینش را بر گونه‌ی پسرک می‌کوبد و چون آهویی گریزپا از ماشین بیرون می‌جهد و باز هم دل سیوان چون تمام مدتی که با پریچهر است به تلاطم می‌افتد. مدتی بعد، صدای ماشین خبر از رفتنِ او می‌دهد.

***
- خسرو اون صندلی‌ها رو بچینین. چرا لفتش می‌دین؟ معین!
وقتی خبری نمی‌شود بلندتر صدا می‌زند.
- جانم آقا!
- کجایی تو پسر؟ چرا نفس میزنی بچه؟
- ببخشید آقا نشنیدم! از حیاط پشتی میام. نجمه گفت کارم دارین. امر کنین.
- باید یه سر برم قالی‌بافی. سعی می‌کنم سریع برگردم. تو روی سرِ کارها باش! نیام ببینم گند خورده به همه چیز!
- چشم خان! نگران نباشین.
خیلی زود شب عروسی فرا می‌رسد و حال که زمانِ زیادی تا آمدن مهمان‌ها باقی نمانده‌است، دلش عجیب بی‌قراری می‌کند. اما چرا؟
شاید تمام دیشب و حتی الان، در فکر آهویی گریز پا و بوسه‌ی آخرش است؛ یا شاید نگرانی‌اش بابت بیشتر شدن زیبایی‌اش و نگاه بقیه به اوست.
صدای ساز و دهل که بلند می‌شود نشان از آغاز عروسی می‌‌دهد.
مقابل آیینه می‌ایستد و نگاه آخر را به خودش می‌اندازد، کت و شلواری سیاه رنگ، پیراهنی سفید که دکمه‌های آن تا نیمه باز است و چشم‌های به رنگِ شبش که اقتدار او را هر چه تمام‌تر به رخ می‌کشند.

 

[سایرن]

پله‌ها را پایین می‌آید و با گام‌هایی با صلابت به سمت عروس و داماد می‌رود.
صدای دهل قطع می‌شود. دستش را با محبت بر شانه‌ی داماد مجلس می‌گذارد. اکنون تنها صدا، صدای پر ابهت اوست.
- خوشبخت شین!
مسلم سرش را پایین می‌اندازد.
- خان مدیونتونیم. بابت خونه‌ام تا آخر عمر شَرمَن... .
- هیس پسر، این چه حرفیه؟ بدخواهات شرمندت باشن. مراقب عروست باش!
سپس به مسلم نزدیک می‌شود و پچ می‌زند.
- هیچ وقت سرت رو پایین ننداز! مثل اینکه مرد خونه‌ شدی.
با دیدن لبخند مسلم او نیز لبخند می‌زند و به گروه نوازندگان نگاه می‌کند.
- چرا ساکتین؟ نکنه یادتون رفته عروسیِ؟
صدای ساز و دهل باز هم بلند می‌شود، سیوان اولین دور رقص کوردی را به اصرار داماد و دیگران سرچوپی* را دست می‌گیرد و پا بر زمین می‌کوبد و اندکی بعد، نفس زنان کنار می‌کشد. تمام مدت نگاه شیفته‌ی دختران جوان است که قد و بالای او را کنکاش می‌کند.
با دیدن مادرش و نگاه شاد و پر از افتخارش به طرفش می‌رود و بر پیشانی زنی که چند سالی است نقش پدر را نیز ایفا می‌کند، بوسه می‌زند.
- کُرِ ژیانم*! ساق بوی*!
- قزای تو لَه مِن!
دست خاتون را می‌فشارد و به سمتی که خلوت است قدم برمی‌دارد و با تمام وجودش کسی را جست‌وجو می‌کند که مدتی است، وصله‌ی جانش شده‌است.
چشم‌های در حال کنکاشش به ناگاه خشک می‌شود. پریچهر با لباسی بلند و آبی، در حالی که تاجی گل بر سر دارد و تکه پارچه‌ای از آن به عنوان روسری آویزان است، گوشه‌ای نشسته است. لب‌های اناریش و مژه‌های بلندش او را سزاوار اسمش می‌کنند، به راستی که او چهره‌ی پریان را دارد.
به‌سمت پریچهر گام برمی‌دارد و اندکی بعد کنارش جای می‌گیرد.
- قصد کشتنم رو داشتی؟ از اول می‌گفتی، نامرد بودم خودم شاهرگم رو زیر دستت نمی‌ذاشتم. می‌خندی؟ باید هم بخندی، تو که اون وسط خشک نشدی، تو که مشتت آماده نبود واسه کوبیدن تو صورت مردم.
- سیوان!
لحن طناز پریچهر، قلبش را به تلاطم می‌اندازد.
- دار و ندار سیوان!
- پس کی نوبت ما میشه؟ دلم می‌خواد زودتر بریم سر زندگیمون.
سیوان به نیم رخ پریچهر خیره می‌شود.
- ماه بعد خوبه؟
پریچهر که مشغول تماشای پایکوبی مهمان‌ها بود، چشم از آن‌ها می‌گیرد و به‌طرف سیوان بر‌می‌گردد، مشت کوچکش را بر بازویش می‌زند و با نگاهی دلخور رو می‌گیرد.

سرچوپی: پارچه‌ای که هنگام رقص کوردی، شخص اول صف دست می‌گیرد
کرُ ژیانم: پسرِ تنومندم
ساق بوی: سلامت باشی
قَزای تو لَه مِن: دردت به جانم

 

[سایرن]

- اذیت نکن! جدی گفتم.
- من غلط کنم شما رو اذیت کنم.
- وای سیوان!
چشم‌های چون چلچراغ و لحن ذوق زده‌اش سیوان را از بیان حرفش مطمئن‌تر می‌کند و او را به وجد می‌آورد.
- پس آماده باش عروس خانم.
لحن ذوق‌زده‌ی پریچهر رنگ اضطراب به خود می‌گیرد.
- اما زود نیست؟ یعنی چجوری..‌. .
- نگران نباش! چند روز قبلش میام دست بوسی خانوادت. همه چیز رو درست می‌کنم.
حرف‌های پر از اطمینانِ سیوان، ذهن طوفان‌زده‌ی پریچهر را آرام می‌کند.
- تا وقتی تو پیشمی نگرانِ هیچی نیستم.
ساعاتی بعد بالاخره مهمان‌ها عزم رفتن می‌کنند و پریچهر نیز کتش را می‌پوشد و برای رفتن آماده می‌شود.
سیوان که مشغول صحبت با معین است با دیدن بلند شدن پریچهر، با گام‌هایی بلند خودش را به او می‌رساند.
- پریچهر! وایسا خداحافظی کنم، می‌رسونمت.
سرش را به منظور تایید تکان می‌دهد و با گام‌هایی آرام به‌طرف صندلی‌ها بر‌می‌گردد.
دقایقی از رفتن‌ سیوان نمی‌گذرد که نازدار‌خاتون کنار پریچهر جای می‌گیرد.
_ بشین! نمی‌خواد هول شی.
حضور ناگهانی خاتون باعث دستپاچگیش می‌شود. از همان ابتدایی که او را شناخت، عجیب از او حساب می‌برد. زنی آرام اما با درایت که همیشه با آرامش دیگران را مجاب به حرکت بر وفق‌مراد خود می‌کند.
به آرامی کنار خاتون جای می‌گیرد، خاتون دستانش را بر عصایش تکیه می‌دهد و نگاهش را به جلو می‌دوزد.
_ نگاه خیرت رو به پسرم دیدم، نگاه اون رو هم به تو دیدم، هرگز فکر نکن که از این چند سال بی‌خبر بودم، ولی دخترجان پسر من خان آبادیِ، فقط اینجا نه، چند آبادی بالا و پایین هم متعلق به اونِ. دخترِ‌ خوب و تحصیل کرده‌ای هستی، با خیلی‌ها حرف زدی و با تجربه‌ای، این‌ها خوبه، اما نه برای زن سیوان. پسرم باید روی سرِ زمین‌ها و مردم باشه نه نگران زنش که کجا میره و با کی حرف می‌زنه. نمیشه یه پاش اینجا باشه یه پاش شهر پی تو. تو هم طبیبی، زحمت کشیدی، پس قرار نیست خودت رو محدود کنی و یه زندگی ساده کنار شوهرت‌ رو ترجیح بدی به زرق و برق شهر.
به آرامی به‌سمت پریچهر بر‌می‌گردد و نگاه جدیش را به او می‌دوزد، سپس عصایش را بر زمین می‌کوبد و بدون توجه به چانه‌ی لرزان دخترک ضربه‌ی آخر را مهلک‌تر می‌زند.
- راهت رو از سیوان جدا کن! نمی‌خوام باعث آشفتگی دوبارش شی، برای خودت احترام قائل باش!

 

[سایرن]

نازدارخاتون با اتمام حرفش می‌ایستد و با گام‌هایی محکم به‌سمت عمارت می‌رود. پریچهر با چشم‌های تار شده‌اش رفتن زن را نظارگر می‌شود و با خود فکر می‌کند که چگونه چون طوفانی کاخ خوشحالی اندکی پیشش را آوار کرد و رفت.
در طول مدتی که از عمارت خارج شد تا رسیدن به خانه چیزی نگفت و سعی کرد وانمود کند که خواب است و سؤال‌های سیوان را نمی‌شنود.
ترجیح می‌داد به جای فریاد زدن و ابراز دلخوری سکوت کند و زمانی که آرام شد با سیوان جدی صحبت کند.
***
در تمام مدتی که برای بیرون رفتن با سیوان آماده می‌شد، همه‌ی دقتش را به‌‌ کار برده بود. از زمانی که بیدار شده بود، سرگرم انتخاب لباس و رنگ لاک‌هایش بود و بالاخره ساحلی مشکی رنگ و لاکی با رنگ سفید را انتخاب کرد. با دقت فراوان جلوی آیینه برای مرتب کردن فر موهایش در تلاش بود و در آخر با آرایشی ساده و عطر محبوبش آماده‌ی بیرون رفتن از خانه شد. هنگام پوشیدن صندل‌های سفیدش صدای پیام گوشی خبر از رسیدن سیوان می‌دهد، با عجله صندل‌هایش را پا می‌زند و به محض باز کردن در او را می‌بیند که با شلوار کتان و پیراهن مشکی‌رنگ که آستین‌هایش را تا آرانج بالا زده به ماشین تکیه کرده‌است. نفس عمیقی می‌کشد و لبخندی بر لب می‌نشاند و به‌سمتش گام بر‌می‌دارد. پریچهر همه‌ی تلاشش را به کار می‌برد که سیوان آشوب درونش را متوجه نشود، اما این حقیقت انکار نشدنی است که تمام دیشب را نتوانسته‌ بود چشم بر هم بگذارد و دائم حرف‌های خاتون در ذهنش تکرار می‌شد.
دخترک طنازانه گوشه‌ی ساحلیش را بالا می‌گیرد و اندکی زانوهایش را خم می‌کند.
- سلام آقاخان!
سیوان تکیه از ماشین می‌گیرد و قد بلندش بر چهره‌ی دخترک سایه می‌اندازد‌.
- سلام باوانگم*! چقدر قشنگ‌تر شدی!
پریچهر لبخندی محجوبانه می‌زند و به‌طرف ماشین می‌رود. با سوار شدنش، سیوان نیز کنارش جای می‌گیرد و انگشتانش را دور پنجه‌ی ظریفش می‌پیچد.
ثانیه‌ای بعد چشم‌های براق و تعریف‌های سیوان دل آشوب‌زده‌ی پریچهر را اندکی آرام می‌کند و به راستی که حضور این مرد معجزه‌ی زندگی اوست.
دقایقی پس از حرکت بالاخره تحمل پریچهر پایان می‌یابد و سؤال پرسیدن را شروع می‌کند.

باوان: جگر گوشه

 

[سایرن]

- گفتی قرارِ یکی رو بهم معرفی کنی؟ کیه اون؟ پس چرا با خودت نیاوردیش؟
سیوان بدون اینکه نگاه از جاده بگیرد جواب می‌دهد.
- تو ماشین اذیت میشه؛ ما می‌ریم پیشش.
پریچهر با ابرویی بالا رفته به‌طرف سیوان بر‌می‌گردد.
- آخی طفلی! یعنی اینقدر سنش زیاده؟
- نه؛ جوونه.
- پس حتماً مریضِ.
- نه؛ سالمه.
پریچهر که از بی‌تفاوتی سیوان به ستوه آمده است دستش را از میان انگشتان سیوان بیرون می‌کشد و با صدایی نسبتاً بلند شروع به حرف زدن می‌کند.
- سیوان! واسه چی یک کلمه‌ای جواب میدی؟ خب بگو کیه؟ صبح هم هر چی میگم پیش کی می‌ریم، میگی صبر کن. اصلاً نمیام. وایسا! پیاده میشم. خودت تنها برو.
سیوان قفل مرکزی را می‌زند.
- تموم درخت‌های اینجا شبیه هم هستن؛ گم میشی. چند دقیقه دیگه می‌رسیم، اون وقت چشم، شما هم پیاده شو.
سیوان به آرامی دست پریچهر را درون دستش می‌گیرد و با انگشت شستش پوست لطیفش را نوازش می‌کند؛ همین حرکت ساده اندکی از طلاتم لحظاتی پیش دخترک کم می‌کند. با ایستادن ماشین، سیوان به طرف پریچهر بر‌می‌گردد.
- رسیدیم. فقط وایسا اول من جلو برم، ممکنه با دیدن آدم جدید بترسه.
با پیاده شدن سیوان، پریچهر نیز به آرامی پیاده می‌شود و متعجب منتظر دیدن فردی که سیوان اینقدر مراعاتش را می‌کند عقب می‌ایستد.
سیوان چند قدم از پریچهر فاصله می‌گیرد و با تُنی نسبتاً بلند صدا می‌زند.
- کژال! کجایی؟ بیا اینجا.
پریچهر وارفته چند قدمی به سیوان نزدیک می‌شود و با صدایی که قصد در کنترل کردنش دارد حرف می‌زند.
- کژال؟ یعنی چی سیوان؟ این همه‌ وقت من رو آوردی اینجا که یه دختر رو نشونم بدی؟ خانوم اینقدر ناز داره که تو ماشین نمی‌شینه، اون وقت ما تا اینجا برای دیدنش می... .
سکوت و چشم‌های ترسیده‌ی پریچهر که به پشت سر سیوان خیره‌است پسرک را به عقب باز می‌گرداند و جسه‌ی عظیم اسبی سیاه رنگ با موهای بلند پریشانش را می‌بیند. سیوان لبخندی بر لب می‌نشاند و دستش را به‌طرف اسب دراز می‌کند و با نزدیک شدنش، روی سرش را نوازش می‌کند؛ اسب که گویا دوستی قدیمی را دیده‌است شیهه می‌کشد و پا بر زمین می‌کوبد.
- آروم دختر! نترس! ایشون همون‌ دختریه که واست تعریف کردم. نگاه به ساکت بودنش نکن، چند دقیقه پیش داشت با ناخون‌هاش چشم‌هام رو درمی‌آورد.

 

[سایرن]

- سی... سیوان؟ این چیه؟
به‌سمت پریچهری که چشم‌هایش سردرگمی را جار می‌زنند، برمی‌گردد.
- ما بهش می‌گیم اسب.
لبخند می‌زند و در حالی که یال‌های کژال را نوازش می‌‌کند، دستش را به‌طرف پریچهر دراز می‌کند و کمرش را می‌گیرد.
- نترس دختر! دستت رو بزار جلوی بینیش، بذار باهات آشنا بشه.
سیوان که تعلل پریچهر را می‌بیند دستش را میان انگشتانش می‌گیرد و به آرامی به پوزه‌ی کژال نزدیک می‌کند، دقایقی بعد اسب پوزه‌اش‌ را به کف دست پریچهر می‌چسباند و خرامان به او نزدیک می‌شود.
کژال برخلاف تصورات سیوان، خیلی زود با حضور پریچهر کنار می‌آید و اجازه می‌دهد که یال‌هایش را نوازش کند.
- اسب‌ها احساس قوی‌ای دارن، میفهمن کی می‌خواد اذیتشون کنه و کی روح پاکی داره.
سرش را به‌سمت پریچهر که اکنون در حال نوازشِ یال‌های کژال است می‌چرخاند و به آن دو در حالی که کنار یکدیگر ایستاده‌اند‌، نگاه می‌کند. پریچهر بعد از او اولین شخصی است که کژال کنارش این‌گونه آرام است.
- کژال یعنی چی؟
- یه اسم کوردیه، یعنی دارنده‌ی چشم‌های سیاه.
در حال نوازش یال‌های کژال است که متوجه زخم‌های کهنه‌ای بر تن اسب می‌شود و با نگاهی متعجب به‌سمت سیوان بر‌می‌گردد.
- این زخم زیر یالش چیه؟
به‌سمتشان گام برمی‌دارد و دستش را بر زخم‌های کهنه‌ی تن اسب می‌کشد.
-چند سال پیش برای سرکشی به زمین‌های روستا پایینی رفتم. بین دو نفرشون سر تقسیم آب دعوا بود. حل مشکلشون اینقدر طول کشید که وقتی خواستم برگردم هوا تاریک شده بود. اون موقع‌ها مردان‌خان تازه از پیشمون رفته بود. مجبور بودم خلاف اصرار و دعوت اهالی برگردم. نمی‌خواستم نازدارخاتون شب رو تنها و دل‌نگران باشه. تو راه برگشت نمی‌دونم چی‌شد که چرخ‌های ماشین توی گل گیر کرد. دست تنها بودم، هرکاری کردم زورم نرسید ماشین رو از توی اون گل در بیارم.
به چهره‌ی منتظر و نگران پریچهر نگاه می‌کند.
- با خودم گفتم، توی ماشین می‌شینم و چراغ‌ها رو روشن می‌ذارم، بالاخره‌ یه نفر رد میشه، می‌بینه نور رو و میاد کمک.
اون موقع یه جیپ داشتم، از این بی سقف‌ها.
- نگو که سرما خوردی و تب شدید کردی اون هم تنها و وسط جنگل.
سیوان تک خندی می‌زند و نفسی عمیق می‌کشد.
-نه، اون موقع وسط تابستون بود، اینقدر هوا خوب بود که گرگ‌ها واسه گشت زنی برن.