{سُهاوار} اثر •ملی ملکی کاربر انجمن رمان بوک•

[ســاحــره]

جسمم مانند کتابی‌ست واژگون‌؛ صفحه‌ها صاف مانده و فریاد خطوط نیم‌کلمه‌ام در لای سطرها گره خورده.
صوتت زیر زخم دیوارها جوانه زد؛ شاخه‌هایش ریشه در استخوانم دواند و پخش شد، اما میوه‌ی لمس هیچ‌گاه نرسید.
نبودنت مرا به واکنش شیمیایی بدل کرد. عطرت چونان گرد فلز رهاشده در خونم می‌درخشد و درد را بازیافت می‌کند.
تو سُهاوار بودی، فردی که در لحظه‌ای ساده شیارهای جهان را تراشید و رفت و این رخ‌زدگی در عمق وجودم را به مانایی فراتر از مرگ تقدیم کرد.

 

[ســاحــره]

در میدان متروک ذهنم، مجسمه‌ی تو بی‌صدا خفته؛
چشمانش حفره‌هایی‌اند که نور هر امیدی را فرو می‌بلعند.
تنه‌اش از آن سنگ بی‌روح‌تر است.
خاطرات هزاران دست را متحمل می‌شود و گاهی، گل‌های پژمرده‌ی آرزو بر پایه‌اش رویش می‌کنند، اما من از پشت حصار انگشتانش تماشا می‌کنم؛
هر بار که سایه‌اش می‌غرد، صدای گسستنی در دل
یاس می‌پیچد.
سُهاوار بودی، تندیس خاطره‌ای زنده، در دل موزه‌ی ویرانی من.

 

[ســاحــره]

در ماشین‌ تحریر، نوار حیات بی‌صدا یخ بست؛
قطره‌های جوهر چون خونِ سرد در تونل‌های یخ‌آلود سطور گرفتار آمدند.
فشردن کلید، انفجاری بود در اعماق رگ‌های کاغذ. با هر ضربه تکه‌های واژه‌ام به‌ سان شیشه‌های شکسته بر قاب جانم می‌خوردند.
میان پیچ‌وخم حروف، تصویری از تو را جستم؛
شبحی که در گرداب خطوط نافرجام محو شد و دیگر بازنگشت و حالا واژگان نهایی را با دست لرزان می‌نگارم؛
ای سُهاوار، عشق تو سرودی‌ست در سی*ن*ه‌ی این جملات یخ‌زده؛ سرودی خاموش که حتی در نعره‌ی سکوت نیز جاودان باقی می‌ماند.

اینک، پرده‌ی آخر بر سُهاوار فرود آمد.