مجموعه اشعار سید علی صالحی

[mobina01]

مجموعه اشعار سید علی صالحی ​

 

[mobina01]

من دیدم از همان سرِ‌ صبحِ آسوده
هی بوی بال کبوتر و
نایِ تازه‌ی نعنای نورسیده می‌آید
پس بگو قرار بود که تو بیایی و ... من نمی‌دانستم!
دردت به جانِ بی‌قرارِ پُر گریه‌ام
پس این همه سال و ماهِ ساکتِ من کجا بودی

 

[mobina01]

کاش اینجا بودی
همین کنارِ خودم
و من یادم می‌رفت
که خسته‌ام...
خرابم...
ویرانم…

 

[mobina01]

دوست داشتنت،

اندازه ندارد! پایان ندارد!

گویی بایستی بر ساحل اقیانوس و

موج های کوچک و بزرگ مکرر را

بی انتها، بشماری ...

 

[mobina01]

اما نیستی تا اضطراب جهان را
کنار تو در ترانه‌ای کوچک خلاصه کنم.

اما نیستی تا شب تشویش هرشب خویش را
در اشتعال گریه‌ها و گورها روشن کنم.

اما نیستی تا در دهان داس برویم و
در پریشانی شعله پرپر شوم.

اما نیستی...

 

[mobina01]

ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺎﺵ
ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮐﻦ
ﺁﺏﻫﺎﯼ ﺯﻭﺩﮔﺬﺭ
ﻫﯿﭻ ﻓﺼﻠﯽ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﯾﺪ
ﺍﺯ ﺭﯾﮓﻫﺎﯼ ﺗﻪ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭ ﺷﻨﯿﺪﻩﺍﻡ!

ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ
ﺍﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﺎﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ.
ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ!
ﺑﺴﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ...

ﺣﺎﻻ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺎﺵ
ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺩﺭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ...
ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺩﺭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ...

 

[mobina01]

کاش می ﺷﺪ
ﯾﮏ صبح
ﮐﺴﯽ ﺯﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ؛
ﺑﺎ ﺩﺳﺖِ ﭘُر ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ …
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ
ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻫﺎﯾﯽ
ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ !
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻮﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺎ …
ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺑﻤﺎﻧﻢ !
و ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺮﻭﻡ ...

 

[mobina01]

من از شروع تو بوده که شب را
برای رسیدن به صبح می‌خواهم
و تـــو
هر جا و هر کجای جهان که باشی
باز به رویاهای من
باز خواهی ‌گشت

 

[mobina01]

شب به شب
دلتنگ‌تر می‌شوم
بدون آنکه به یاد بیاورم چرا.

مگر قرار نبود فراموشم شوی
پس چرا هنوز هم هر شب
دلم برای "شب بخیر"هایت تنگ می‌شود
باور کن، مقصر من نیستم
این تویی که در سرم، بی‌نهایت پُر رنگی

 

[mobina01]

بی‌قرارم
می‌خواهم بروم
می‌خواهم بمانم
دارم در ترانه‌ئی مبهم زاده می‌شوم
به نسيما بگو کتابهای کودکان را
کنار گلدان و سوالات هفت‌سالگی چيده‌ام

گونه‌هايم گُر گرفته است
تشنه نيستم
می‌خواهم تنها بمانم
در اتاق را آهسته ببند
شب پيش خواب باران و پائيزی نيامده را ديدم
انگار که تعبير تمام رفتن‌ها
بازگشتِ به زادرودِ شقايق است

حالا بوی مينار مادرم می‌آيد
بوی حنا، هفت‌سالگی، سوال، سفر، ستاره ...
می‌خواهم به بوی ريواس و رازيانه بينديشم
به بوی نان، به لحن الکن فتيله و فانوس
به رنگِ پونه و پسين کوه
می‌خواهم به باران، به بوی خاک
به اَشکال کنار جاده بينديشم
به سنگ‌چينِ دوداندودِ اجاقِ تُرنج
ترانه، لَچَک، کودری، چلواری سپيد،
بخار نفس‌های استکان
طعم غليظ قند، رنگ عقيق چای
نی، نافله، نای،
و دق‌البابِ باد بر چارچوب رسواترينِ روياها!