مجموعه اشعار سید علی صالحی

[mobina01]

برای من
دوست داشتن
آخرین دلیلِ دانایی‌ست
اما هوا همیشه آفتابی نیست

عشق همیشه علامتِ رستگاری نیست
و من گاهی اوقات مجبورم
به آرامشِ عمیقِ سنگ حسادت کنم
چقدر خیالش آسوده است
چقدر تحملِ سکوتش طولانی‌ست

 

[mobina01]

بگو کجا رفته ای
که بعد از تو
دیگر هیچ پیامبری از بیعت ستاره با نور
سخن نگفت.

 

[mobina01]

گاهی دلـم می خواهـد ...
بگذارم بروم بی هر چه آشنـا،
گوشه ی دوری گمنام
حوالی جایی بی اسم

بعد بی هیچ گذشته ای
به یاد نیارم از کجا آمده،
کیستم، اینجا چه می‌کنم

بعد بی هیچ امـروزی
به یاد نیـاورم که ...
فرقی هست، فاصله‌ای هست،
فردایی هست ...

گاهی واقعا خیـال می‌کنم
روی دست خـدا مانده‌ام
خستـه‌اش کـرده‌ام !...

 

[mobina01]

تمام ترسم از این است
که یک شب
بخواهی که به خوابم بیایی و من

همچنان به یادت
بیدار نشسته باشم ... !

 

[mobina01]

این #صبح
این نسیم
این سفره‌ ی مُهیّا شده‌ ی سبز
این من و این تو
همه شاهدند
که چگونه دست و دل به هم گره خوردند
یکی شدند و یگانه...

 

[mobina01]

پرنده..
هی پرنده‌ی بی‌پروا
در پیِ آن فوجِ گمشده بر مِه
آشیان مساز !
من ساختم،
باد آمد و همه‌ی رویاها را با خود برد

 

[mobina01]

تمام خنده هایم را نذر کرده ام؛

تا تو همان باشی که صبح یکی از روزهای خدا؛

عطر دستهایت،

دلتنگی ام را به باد می سپارد...

 

[mobina01]

به دستورِ من
هر کسی
هر کسی را دوست می‌دارد،
باید چمدانِ مشترکشان را بردارند
بروند باران به باران...
از این بادیه بُگذرند!

کار...تمام‌ است،
عاشقی کن
مَهَراس!

 

[mobina01]

من از شروع تو بوده که شب را
برای رسیدن به صبح می‌خواهم
و تـــو
هر جا و هر کجای جهان که باشی
باز به رویاهای من
باز خواهی ‌گشت

 

[mobina01]

خدا کند امروز خشنودی ببارد!
همان کلمات قدیمی خودم ببارند
ستاره
دریا
خواب
تبسم و باران...