مجموعه اشعار سید علی صالحی

[mobina01]

شاهد بوده ای
لحظه تیغ نهادن بر گردن کبوتر را؟
و آبی که پیش از آن
چه حریصانه و ابلهانه، می‌نوشد پرنده؟
تو، آن لحظه ای!
تو، آن تیغی!
تو، آن آبی!
من!
من، آن پرنده بودم...

 

[mobina01]

و تو
هر جا و هر کجای جهان که باشی
باز به رویاهای من بازخواهی گشت
تو مرا ربوده٬ مرا کشته
مرا به خاکستر خواب ها نشانده ای
هم از این روست که هر شب
تا سپیده دم بیدارم
عشق همین است در سرزمین من
من کشنده ی خواب های خویش را
دوست می دارم

 

[mobina01]

شما نومیدانِ بی‌شمار
نانتان را ربودند هیچ نگفتید.
شما نومیدانِ بی‌شمار
دست‌هایتان را ربودند
هیچ نگفتید.
شما نومیدانِ بی‌شمار
توی سَرتان زدند
باز هم سر به زیر...هیچ نگفتید.
و سَر تان...سَر تان...سرطان

 

[mobina01]

من مُرده‌ام!
قلبم نمی‌تپد،چشمم نمی‌بیند...
اما گوش‌هایم منتظرند...
از زبان تو بشنوند که می‌گویی:
«دوستت دارم»

 

[mobina01]

اصلا بگذار این ترانه
همین حوالیِ بوسه تمام شود!
من خسته‌ام
می‌خواهم به عطرِ تشنه‌ی گیسو و گریه نزدیکتر شوم،
کاری اگر نداری ... برو!
ورنه نزدیکتر بیا
می‌خواهم ببوسمت.

 

[mobina01]

من در غیاب تو
با سنگ سخن گفته‌ام،
من در غیاب تو
با صبح، با ستاره، با سلیمان سخن گفته‌ام،
من در غیاب تو
زخم‌های بی‌شمار شبِ ایّوب را شسته‌ام،
من در غیاب تو
کلمات سربریده‌ی بسیاری را شفا داده‌ام،
هنوز هم در غیاب تو
نماز ملائک قضا می‌شود،
کبوتر از آرایش آسمان می‌ترسد،
پروانه از روشنایی گل سرخ هراسان است

بگو کجا رفته‌ای؟
که بعد از تو
دیگر هیچ پیامبری
از بیعت ستاره با نور سخن نگفت...

 

[mobina01]

جایی برایم
گوشه ی دلت بگذار
جایی که جای هیچ ک.س نیست.
همان گوشه ی خالی دلت
که هیچ ک.س پیدایش نمی کند
هیچ ک.س ...
آنجا را برای من کنار بگذار

 

[mobina01]

گاهی بی تو آنقدر بی توام
که بی تو
هر چه می گردم دنیا نیست ،
هر چه می بینم دنیا نیست
هر چه می میرم دنیا نیست... !
نه بگو ، نه بشنو ، نه بیا ،
فقط ،
ولی بیا ...

 

[mobina01]

ديگر نديدمت !
نه در باد و نه در فانوس
ديگر نديدمت
نه بر پلک پروانه و نه در تخيل شبنم
ديگر نديدمت !
نه در صبحی از پی شب
و نه در شبی از غروبِ همان روزِ بی‌ رويا
که فرداش آدينه بود !

 

[mobina01]

من راه خانه‌ام را گم کرده‌ام زیرا
ميان راه فقط صدای تو نشانیِ ستاره بود
که راه را بی‌دليلِ راه جسته بوديم
بی‌راه و بی‌شمال
بی‌راه و بی‌جنوب
بی‌راه و بی‌رويا

من راه خانه‌ام را گم کرده‌ام
اسامی آسان کسانم را
نامم را، دريا و رنگ روسری ترا، ری‌را
ديگر چيزی به ذهنم نمی‌رسد
حتی همان چند چراغ دور
که در خواب مسافرانْ مرده بودند!

- آيا ميان آن همه اتفاق
من از سرِ اتفاق زنده‌ام هنوز!؟