مجموعه اشعار سیف فرغانی

[mobina01]

عشقت جگرم خورد و به دل روی آورد
رنگ از رخ من برد و ز تو بوی آورد

پای از درِ تو بازنگیرم، که مرا
سودای تو سرگشته در این کوی آورد

 

[mobina01]

اگر دل است به جان می‌خرد هوای تو را
و گر تن است به دل می‌کشد جفای تو را

به یاد روی تو تا زنده‌ام همی گریم
که آب دیده کشد آتش هوای تو را

 

[mobina01]

نسیــم #صبح پنداری زکــوی یار می‌آید

بجانها مژده می‌آرد که آن دلدار می‌آید

بصد اکرام می‌باید به استقبال او رفتن

که بوی دوست می‌آرد زکوی یار می‌آید

 

[mobina01]

روز نوروزست و بوی گل همی آرد نسیم

عندلیب آمد که با گل صحبتی دارد قدیم

 

[mobina01]

کفر عشقت می کند منع از مسلمانی مرا

بند زلفت می کند جمع از پریشانی مرا

آن صفا کز کفر عشقت در دلم تأثیر کرد

هرگز آن حاصل نیاید زین مسلمانی مرا

 

[mobina01]

ای از خمار چشم تو...
#آشوب_در_جهان...

وی لعل مدح گفته...
#لبت_را_بصد_زبان...

 

[mobina01]

تا سخن...

از پی تو می‌گویم...

بلبل از بهر گل کند آواز...

 

[mobina01]

نگارا بارعشقت رادل وجان برنمی تابد

چه جای جان ودل باشد که دو جهان برنمی تابد

ترا کبریست ازخوبی که درهر سر نمی گنجد

مرا دردیست ازعشقت که درمان برنمی تابد

 

[mobina01]

سوخت عشق تو من شیفته شیدارا

مسـ*ـت برخاسته ای باز نشان غوغا را

کرد در ماتم جان دیده تر وجامه کبود

خشک مغزی دو بادام سیاهت مارا

 

[mobina01]

آنچه ز تست حال من گفت نمی توانمش

چون تو بمن نمی رسی من بتو چون رسانمش

زخم گر از تو آیدم مرهم روح سازمش

رنج چو از تو باشدم راحت خویش خوانمش