مجموعه اشعار سیف فرغانی

[mobina01]

گرم چو عود بسوزند برسر آتش
مرا از آن شکر آبدار سیری نیست

بدست دشمنی ار بر سرم زند شمشیر
مرا زدوستی آن نگار سیری نیست

 

[mobina01]

بنده رااز دست جانان خار غم در پای دل

ازگل صد برگ بر اطراف بستان خوشترست

دیده گریان عاشق دایم اندر چشم دوست

از تبسم کردن گلهای خندان خوشترست

 

[mobina01]

یار دل بر بود و از من روی پنهان کردو رفت

ای گل خندان مرا چون ابر گریان کرد و رفت

بی تو گفتم چون کنم؟گر عاشقی گفتا بمیر

پیش از این دشوار بود، این کار آسان کردو رفت

 

[mobina01]

عشق تو دردست و درمانش تویی

هست عاشق صورت و جانش تویی

آنچه در درمان نیابد دردمند

هست در دردی که درمانش تویی

 

[mobina01]

ای من همه بد کرده و دیده ز تو نیک
بد گفته همه عمر و شنیده ز تو نیک

حد بدی و غایت نیکی این است
کز من به تو بد به من رسیده ز تو نیک

 

[mobina01]

بر کردهٔ خویشتن چو بگمارم چشم
بر هم زدن از ترس نمییارم چشم

ای دیدهٔ شوخ، بین که من چندین سال
بد کردم و نیکی از تو میدارم چشم!

 

[mobina01]

در خانهٔ دل عشق تو مجمع دارد
و از دادن جان کار تو مقطع دارد

در شعر تخلص به تو کردم که وجود
نظمی است که از روی تو مطلع دارد

 

[mobina01]

هان ای نسیم...
صبح که بویت معطرست...

همراه...با تو...
خاک...سر کوی...دلبرست...

 

[mobina01]

ای که تو جان جهانی...
و جهان جانی...

گر‌ بجاان و بجهاانت...
بخرند ارزانی...

 

[mobina01]

عشقت جگرم خورد و بدل روی آورد
رنگ از رخ من برد زتو بوی آورد

پای از در تو باز نگیرم که مرا
سودای توسر گشته درین کوی آورد