مجموعه اشعار شعر های سپید شمس لنگرودی

[mobina01]

چه چیزهای ساده ای که آدمی از یاد می برد،
می بینی !
دنیا زیباست محبوب من،
نمی دانستیم...
برای نشستن زندگی در کنارمان
چهارپایه ای نداریم!

 

[mobina01]

دوستت دارم...
و پنهان کردن آسمان
پشت میله های قفس
آسان نیست...

 

[mobina01]

چندان به تماشایش برنشستیم
که بامدادی دیگر برآمد
و بهاری دیگر
از چشم اندازهای بی برگشت در رسید
از عشق تن جامه‌ای ساختیم روئینه
نبردی پرداختیم که حنظل انتظار
بر ما گوارا آمد

ای آفتاب که برنیامدنت
شب را جاودانه می‌سازد
بر من بتاب
پیش از آن‌که در تاریکی خود گم شوم

 

[mobina01]

آن قدر به تو نزدیک بودم
که تو را ندیدم

در تاریکی خود،
به تو لبخند می زنم
شکرانه روزهایی که
کنار تو
راه رفته ام

 

[mobina01]

نابینای توام

نزدیک تر بیا

فقط به خط بریل می توانم که تو را بخوانم،

نزدیک تر بیا

که معنی زندگی را بدانم.

 

[mobina01]

در آغوش هم
در این دایره‌ی بی‌پایان
من امتداد توام
یا تو امتداد منی!

 

[mobina01]

پاییز
جنون ادواری سال است
پیرهنش را ریز ریز می کند
در ملافه ای به سفیدی برف
خواب می رود
با انگشتانی
که از لبه تخت بیرون است

 

[mobina01]

دوستت دارم!!
و عشق تو از نامم می تراود
مثل شیره ی،،
تک درختی مجروح در حیاط
زيارتگاهی

 

[mobina01]

سر به هوا نیستــــم امــــا
همیشـــــه
چشــــم به آسمان دارم
حال عجیبـــی‌ست
دیدن همان آسمانی که
شاید تو دقایقی پیش به آن نگاه کـــرده باشی ...

 

[mobina01]

خیابان ها،

بی حضور تو؛
راه های آشکار جهنم اند