مجموعه اشعار طالب آملی

[mobina01]

آمد آن جراحِ دل ، وز سوزن مژگان نمود

زخمهای کهنه ی ما را رفوی تازه ای...

 

[mobina01]

‌
دلا
چه دیده فروبسته‌ای
سپیده دمید
سری برآر که
خوش عالمی‌ست عالمِ صبح

 

[mobina01]

هیچ شب خالی از اندیشهٔ زلف تو نی‌ام

این تصور سبب خواب پریشان من است

 

[mobina01]

آن ‌که با صد ناز و استغنا ز من دل می‌برد
فرصتش بادا که خوش شمعی به ‌محفل می‌برد

 

[mobina01]

بی تلخی حسرت به سبویم نرود آب
تا زهر نگردد به گلویم نرود آب

گر آب رخم را گذری جانب آن کو ست
آنروز مبادا که ز رویم نرود آب

 

[mobina01]

دلْ نکته‌ای بیان ز لبش کرد و من ز شوق
جستم ز جا که بوسه دهم بر دهان دل

تا جان بُوَد به تن، ز تو دل برنمی‌کَنم
اول قسم به جان تو وانگه به‌جان دل

 

[mobina01]

هاده ام به جگر
داغ عشق و میترسم

جگر نماند و
این داغ برجگر مانَد!

 

[mobina01]

ز شوق دوست نالم زار در پوست
نگنجم در قبا چون مار در پوست

من آن کافردل زاهد جبینم
که دارد سبحه‌ام زنار در پوست

مرا ز آهنگ ساز ناله گویی
که دارد سی*ن*ه موسیقار در پوست

ترنج غبغبش تا دیدم از شوق
نمی‌گنجد دلم چون مار در پوست

ازین پهلو به‌آن پهلو نپیچم
چنان غلطم که دارم خار در پوست

سخن در پرده گویم با دل خویش
که دارد لذتِ گفتار در پوست

برآ از پرده همچون مغز «طالب»
که عارف می نسازد کار در پوست

 

[mobina01]

ز گریه، شام و سحر دیده چند درماند؟
دعا کنید که نی شام و نی سحر ماند

به غارت چمنت بر بهار منّت‌هاست
که گل به دست تو، از شاخ تازه‌تر ماند

دو زلف یار، به هم آنقدَر نمی‌ماند
که روز ما و شب ما به یکدگر ماند!

نهاده‌ام به جگر داغِ عشق و می‌ترسم
جگر نماند و این داغ بر جگر ماند!

کنید داخل اجزای نوشداروی ما
هر آن گیاه که برگش به نیشتر ماند

اگر به جامه‌ی آهن دَمی فشانم اشک
از او نه اَبره به‌جا و نه آستر ماند

برای عزّتِ مکتوب او به دست آرید
فرشته‌ای که به مرغان نامه‌بر ماند

ز بس فتاده به هر گوشه پاره‌ای ز دلم
فضای دهر به دکّان شیشه‌گر ماند!

ز شهدِ خامه‌ی «طالب» چو لب کنم شیرین
دو دَهْنه در دهنم طعم نیشکر ماند...

 

[mobina01]

نیم عطری از گریبانش بدین روزم نشاند،

آه اگر زان پیرهن بویی به‌ سامان بشنوم !