مجموعه اشعار عماد خراسانی

[mobina01]

سر ز بالین به چه امید برآرم سحری
که در آن روز نبینم رخت ای همچو پری

آه از آن شب که نگیری خبر از من در خواب
وای از آن روز که من از تو نگیرم خبری

 

[mobina01]

این همه جنگ و جدل حاصل کوته نظری ست
گر نظر پاک کنی کعبه و بتخانه یکیست

هر کسی قصه شوقش به زبانی گوید
چو نکو می نگرم حاصل افسانه یکی ست

 

[mobina01]

گرچه در خاک برم درد تمنای تورا
تا پسین لحظه پرستم رخ زیبای تورا

کی شبی مسـ*ـت بیایی که من بی سرپا
تا سحرگه بزنم بوسه سراپای تورا

ما کسی را که نبینیم پرستش نکنیم
بارها دیده دلم عارض زیبای تورا

 

[mobina01]

دامن از چنگ غم یار رها خواهم کرد
گره از کار دل خون شده وا خواهم کرد

در دلی نیست نشانی ز وفا من هم نیز
گر کند عمر وفا، ترک وفا خواهم کرد

پای یک گل ننشینم که چنین خوار شوم
بعد از این رقص کنان کار صبا خواهم کرد

حیف، عادت به وفا کرده دل خون شده ام
ورنه می گفتم از این بیش چها خواهم کرد

نه خطا شد به خدا؛ تا تن و جانم باشد
صبر بر جور و تحمل به جفا خواهم کرد

قیمت هر گهر اشک یکی بوسه توست
تا نگویی که تو را مفت رها خواهم کرد

گر دهد چرخ به من نوبتی ای باده کشان
به خدا میکده ای وقف شما خواهم کرد

توبه کردم که دگر توبه بی جا نکنم
تا بود عمر به این عهد وفا خواهم کرد

ای عماد از شکن طره من شکوه مکن
صبر کن درد تو یک روز دوا خواهم کرد

 

[mobina01]

عمر آن بود که در صحبت دلدار گذشت
حیف و صد حیف که آن دولت بیدار گذشت

آفتابی زد و ویرانه ی دل روشن کرد
لیک افسوس که زود از سر دیوار گذشت

خیره شد چشم دل از جلوه ی مستانه ی او
تا زدم چشم به هم مهلت دیدار گذشت

برو ای ناصح مجنون ز پی کار دگر
نقش بر آب مزن کار من از کار گذشت

هرچه غم هست خدایا به دل من بفرست
که بلای دل ما از کم و بسیار گذشت

یاد آن صبح درخشنده که میگفت "عماد"
عاقبت مهر درخشید و شب تار گذشت...

 

[mobina01]

گیرم گناه از من و گیرم خطا ز تو
کوته به بوسه عاقبت این ماجرا کنیم...

دنیا وفا ندارد و ایام اعتبار
عاشق نئیم و رند بخود گر جفا کنیم

 

[mobina01]

تو جان منی، بی تو و بی جان چه توان کرد
تو چشم منی، بی تو به بستان چه توان کرد

تو باغ منی، بی تو خورَد خار به چشمم
جز با تو به صحرا و گلستان چه توان کرد

 

[mobina01]

گرچه مستیم و خرابیم ، چو شبهای دگر
باز کن ساقی مجلس سر مینای دگر

امشبی را که در آنیم ، غنیمت شمریم
شاید ای جان نرسیدیم به فردای دگر...

 

[mobina01]

تو جان منی، بی تو و بی جان چه توان کرد
تو چشم منی، بی تو به بستان چه توان کرد

تو باغ منی، بی تو خورَد خار به چشمم
جز با تو به صحرا و گلستان چه توان کرد

 

[mobina01]

ای که از من سخنی تازه تو را هست هوس
سخن این‌جاست که این‌جا سخنی تازه نبود

عالمی بود همان یک دو شب عشق و شباب
باقیِ عمر دگر لایق خمیازه نبود