مجموعه اشعار عیوقی

[MHP]

تو دانی که از ورقه من کم نیم
اگر مرو را خویش و و بن عم نیم


شنیدم که با ورقهٔ تیز چهر
درآمد به عهد و به پیوست مهر


زورقه چه خیزد، چه آید از اوی؟
ز جوی تهی آب دریا مجوی!


چه در خورد ورقه است گلشاه تو
به من گردد آراسته گاه تو


ز قول من ار بگسلی هوش ورای
شبیخون و جنگ مرا دارپای​

 

[MHP]

چنین چند گه ک.س فرستاده بود
ز هر گونه پیغامها داده بود


ندیده بد از باب گل شه جواب
نه اندر خطا و نه اندر صواب


از آن با شگونه دلش تفته شد
چو شیری که بر گور آشفته شد


همی بود خاموش پرسان خبر
ز گلشاه وز ورقهٔ پر هنر


نشسته به آرام و آهستگی
که تا کی کنند عقد پیوستگی​

 

[MHP]

چو آگه شد از حال گردان سپهر
کی با یک دگرشان بپیوست مهر


همی بود و بر درد گشته صبور
که تا هر دو کی کرد خواهند سور


در آن شب کشان عقد بد ساختن
سه منزل زمین کردشان تاختن


سحر گه به نزدیک ایشان رسید
به کام دل خویشتن شان بدید


یکی بهره هشیار و یک بهره مسـ*ـت
درآمد به شمشیر و بگشاد دست​

 

[MHP]

به تیغ بلاشان فروکوفت خرد
بدان کش هوا بود بگرفت و برد


چو برگشت و برحی خود رفت باز
بدیدار گلشاهش آمد نیاز


مر آن دل گسل ماه را پیش خواند
بدیدار او در شگفتی بماند


یکی گلبن لعل روینده دید
تذرو گرازان و یا زنده دید


درفشان یکی ماه دو هفته دید
همه بر گل و لعل بشکفته دید​

 

[MHP]

دل و جان بهٔک نظرت او را سپرد
بلی عشق خوبان نه کاریست خرد


چو در طلعت و قامتش خیره ماند
نوازیدش و پیش خود در نشاند


ز شادی یکی شعر آغاز کرد
بدل در، در ِ خرمی باز کرد


بدو گفت ایا لعبت خوب چهر
دلم بسته کردی تو دربند مهر​

 

[MHP]

ایا ماه گل چهر دل خواه من
دراز از تو شد عمر کوتاه من


اگر وصل من در خور آید ترا
نهد بخت بر مشتری گاه من


منم شاه گردن کشان جهان
تو شاه ظریفانی و ماه من


گرم در چه غم نخواهی فگند
چرا کندی اندر زنخ چاه من​

 

[MHP]

چنین گفت آنگه به فرمانبران
بیارید هین بدره های گران


بیارید پیشم کنون تاج زر
دو صد تخت دیبا و عقد گهر


همه هرچ گفت آوریدند پیش
نهاد آن همه پیش دل خواه خویش


بگفت این فدای یکی موی تست
دل و جان من بندهٔ روی تست


تو دانی که از ورقه کم نیستم
براه صبوری چرا ایستم​

 

[MHP]

تو آگاهی ای زاد سرو سهی
که چون ورقه دارم فراوان رهی


چو گل شه دل شاه را نرم دید
روانش به عشق اندرون گرم دید


به مکر اندر آمد بت سیم تن
به چاره رهاند از بلا خویشتن


چنین گفت کی پادشاه عرب
بلند اختر و راد و عالی نسب


دل و دولت و کامکاریت هست
دلیری و جاه و سواریت هست

 

[MHP]

چو سرو سهی تو بدیدار و قد
ترا از چه معنی توان کرد رد


همی تا زیم من به کام توام
پرستار و مولای نام توام


بهر چت مرادست فرمان کنم
هر آنچم تو فرمان دهی آن کنم


ولیکن مرا هست عذر زنان
یکی هفته ام داد باید زمان


چو بگذشت یک هفته از کار من
نباشد کسی جز تو سالار من​

 

[MHP]

ترا جای روبم به گیسوی خویش
ترا دانم اندر جهان شوی خویش


ترا هر که با ورقه همسان کند
برو بخت فرخنده تاوان کند


ربیع این عدنان به گفتار اوی
ببد شاد و ایمن شد از کار اوی


نبود آگه از مکر سرو سهی
بدام اندر آویخت از انبهی


ز گلشاه وز حیلت دلفروز
ببد ایمن آن مهتر تیره روز​