مجموعه اشعار فردوسی/سهراب

[ترنم مبینا]

بزد نیزهٔ او به دو نیم کرد
نشست از بر اسپ و برخاست گرد

به آورد با او بسنده نبود
بپیچید ازو روی و برگاشت زود

 

[ترنم مبینا]

سپهبد عنان اژدها را سپرد
به خشم از جهان روشنایی ببرد

چو آمد خروشان به تنگ اندرش
بجنبید و برداشت خود از سرش

 

[ترنم مبینا]

رها شد ز بند زره موی اوی
درفشان چو خورشید شد روی اوی

بدانست سهراب کاو دخترست
سر و موی او ازدر افسرست

 

[ترنم مبینا]

شگفت آمدش گفت از ایران سپاه
چنین دختر آید به آوردگاه

سواران جنگی به روز نبرد
همانا به ابر اندر آرند گرد

 

[ترنم مبینا]

ز فتراک بگشاد پیچان کمند
بینداخت و آمد میانش ببند

بدو گفت کز من رهایی مجوی
چرا جنگ جویی تو ای ماه روی

 

[ترنم مبینا]

نیامد بدامم بسان تو گور
ز چنگم رهایی نیابی مشور

بدانست کاویخت گردآفرید
مر آن را جز از چاره درمان ندید

 

[ترنم مبینا]

بدو روی بنمود و گفت ای دلیر
میان دلیران به کردار شیر

دو لشکر نظاره برین جنگ ما
برین گرز و شمشیر و آهنگ ما

 

[ترنم مبینا]

کنون من گشایم چنین روی و موی
سپاه تو گردد پر از گفت‌وگوی

که با دختری او به دشت نبرد
بدین سان به ابر اندر آورد گرد

 

[ترنم مبینا]

نهانی بسازیم بهتر بود
خرد داشتن کار مهتر بود

ز بهر من آهو ز هر سو مخواه
میان دو صف برکشیده سپاه

 

[ترنم مبینا]

کنون لشکر و دژ به فرمان تست
نباید برین آشتی جنگ جست

دژ و گنج و دژبان سراسر تراست
چو آیی بدان ساز کت دل هواست