مجموعه اشعار فردوسی/سهراب

[ترنم مبینا]

بشد پیش سهراب رزم‌آزمای
بر اسپش ندیدم فزون زان به پای

که بر هم زند مژه را جنگ‌جوی
گراید ز بینی سوی مغز بوی

 

[ترنم مبینا]

که سهرابش از پشت زین برگرفت
برش ماند زان بازو اندر شگفت

درست‌ست و اکنون به زنهار اوست
پراندیشه جان از پی کار اوست

 

[ترنم مبینا]

سواران ترکان بسی دیده‌ام
عنان پیچ زین‌گونه نشنیده‌ام

مبادا که او در میان دو صف
یکی مرد جنگ‌آور آرد بکف

 

[ترنم مبینا]

بران کوه بخشایش آرد زمین
که او اسپ تازد برو روز کین

عنان‌دار چون او ندیدست ک.س
تو گفتی که سام سوارست و بس

 

[ترنم مبینا]

بلندیش بر آسمان رفته گیر
سر بخت گردان همه خفته گیر

اگر خود شکیبیم یک چند نیز
نکوشیم و دیگر نگوییم چیز

 

[ترنم مبینا]

اگر دم زند شهریار زمین
نراند سپاه و نسازد کمین

دژ و باره گیرد که خود زور هست
نگیرد کسی دست او را به دست

 

[ترنم مبینا]

که این باره را نیست پایاب اوی
درنگی شود شیر زاشتاب اوی

چو نامه به مهر اندر آمد به شب
فرستاده را جست و بگشاد لب

 

[ترنم مبینا]

بگفتش چنان رو که فردا پگاه
نبیند ترا هیچکس زان سپاه

فرستاد نامه سوی راه راست
پس نامه آنگاه بر پای خاست

 

[ترنم مبینا]

بنه برنهاد و سراندر کشید
بران راه بی‌راه شد ناپدید

سوی شهر ایران نهادند روی
سپردند آن بارهٔ دژ بدوی

 

[ترنم مبینا]

چو خورشید بر زد سر از تیره‌کوه
میان را ببستند ترکان گروه

سپهدار سهراب نیزه بدست
یکی بارکش باره‌ای برنشست