آموزشی قالب های شعری زبان انگلیسی

[ZaHARa]

Cinquain:
شعری ۵ مصراعی با وزن و چینش متفاوت در قافیه. گمان می شود این قالب ریشه در ادبیات قرون وسطی فرانسه دارد. گرچه سینکواین هرگز قالبی همه گیر در ادبیات انگلیسی نبوده، شاعران بسیاری گاهگاه به این سبک شعر سروده اند. Sir Philip Sidney, George Herbert, Edmund Spenser و John Donne از جمله این شاعران هستند.

 

[ZaHARa]

از میان شاعران معاصر، Adelaide Crapsey (1914 – 1878)، شاعر آمریکایی، الگویی جدید از این قالب را آفرید که در آن مصراع ها به ترتیب، دو، چهار، شش، هشت، و دو سیلاب دارند. شعر او شبیه به «تانکا» در ادبیات ژاپنی است.

 

[ZaHARa]

مثال (جهان، اثر جرج هربرت):

Love built a stately house, where Fortune came,

And spinning fancies, she was heard to say

That her fine cobwebs did support the frame,

Whereas they were supported by the same;

But Wisdom quickly swept them all away.​

 

[ZaHARa]

Elegy:
سوگنامه، مرثیه، در ادبیات یونان باستان و روم، به دوبیتی هایی با وزن مشخص و موضوع های متفاوت (عشق، سوگ، سیاست…)، گفته می شد. این تعریف، تا اواخر قرن شانزدهم نیز صادق بود؛ چنانکه John Donne اِلِگی های عاشقانه سروده است. اما از قرنِ هفدهم تا امروز، اِلِگی به معنای مرثیه، یعنی سوگنامه ای منظوم و رسمی که برای مرگِ کسی سروده شود، بکار رفته است.

 

[ZaHARa]

سوگنامه های کلاسیک را می توان به چندین گروه، تقسیم بندی نمود که تعدادی از آنها در پی می آید:

۱) Simple Elegy یا الِگیِ ساده که حاوی نوحه و مرثیه برای فردِ از دست رفته است.

۲) Reflective Elegy ، که بیان کننده حالاتِ شخصیِ شاعر با شیوه ای اندوهگین است. (مانند Elegy Written in a Country Churchyard، اثر ‏Thomas Gray)

 

[ZaHARa]

3) Encomiastic Elegy یا مرثیه ستایش آمیز که بصورتِ مدح و ستایش و در بزرگداشتِ فردِ از دست رفته، سروده می شود. (مانند Astrophel اثر Spenser)

4) Pastoral Elegy یا «مرثیه شبانی»، که معروفترین نوع سوگنامه در گذشته بوده است. در این شیوه که ریشه در شعر یونان و ایتالیای قرن های دوم و سوم پیش از میلاد دارد، چامه سرا، هم “فرد از دست رفته” و هم “فرد سوگوار” را در غالب چوپان و در فضایی روستایی، در شعر خود می آورد.

 

[ZaHARa]

بعدها، شاعران با افزودن محتوایی پیچیده به مرثیه، شکل ویژه ای بدان بخشیدند. برای نمونه، به ساختار سوگنامه شبانی Lycidas ،اثر جان میلتون، و به روایت M. H. Abramsتوجه کنید:

۱) فرد سوگوار، با توسل و دعا به درگاه خدایان هنر، سخنان خود را آغاز کرده و با اشاره به سایر شخصیت های اسطوره ای {غرب}، گفتارش را ادامه می دهد.

 

[ZaHARa]

۲) همه طبیعت به سوگ فرد از دست رفته می نشیند.

۳) فرد سوگوار، پریان و دیگر نگهبانان چوپان فقید را مسوول از دست رفتن وی می شمرد.

۴) گروه بزرگی از سوگواران، حاضرند.

۵) فرد سوگوار، پرسشهایی درباره دادگری سرنوشت و پروردگار مطرح می کند و به تباهی زمانه خویش اشاره می نماید.

 

[ZaHARa]

۶) گل های زیبایی برای آراستن تابوت آورده می شود. (این قسمت، در شعرهای پس از رنسانس، افزوده شده است)

۷) شعر، با تسلی و دلداری پایان می یابد. (در سروده های مسیحی، در این بخش، شعر با امید و اصمینان به اینکه مرگ در این دنیا، پلی است بسوی زندگی برتر در آخرت، پایان می یابد)

 

[ZaHARa]

Epic:
حماسه، رزم نامه یا پهلوان نامه؛ شعری حماسی که دارای ویژگیهای مشترک زیر است:

۱) شعر، داستانی و بلند و دارای موضوعی جدّی است. (بنابراین، موضوع اصلی حماسه، چون داستانی است، نمی تواند مثلا ابراز احساسات شاعر به معشوقه اش باشد! و چون دارای موضوع جدی است، نمی تواند خنده آور یا comic باشد)