آموزشی قالب های شعری زبان انگلیسی

[za-wrde]

ب) Antisrophe: قسمت دوم بند اُد، و هموزن با بند نخست بوده است. گروه همخانان، هنگام خواندن آن، رقصیده و به طرف عکس، حرکت می کردند. (معمولا از راست به چپ)

پ) Epode: بخش پایانی بند بوده و گروه همخوانان، آنرا بصورت ایستاده (درجا) می خواندند.

 

[za-wrde]

دو. Pindaric Ode: این نام از اسم Pindar، بزرگترین شاعر سراینده choral ode در یونان باستان برداشته شده است. این شعر معمولا دارای strophe و antistrophe است و گاهی هم با یک epode پایان می یابد. خوانندگان در هنگام خواندن استروفی از یک سوی صحنه به سوی دیگر می رقصیدند و در هنگام خواندن antistrophe همان مسیر را رقص کنان باز می گشتند. Epode بصورت ایستاده درجا خوانده می شد. این سبک معمولا در بزرگداشت ورزشکاران یونانی و المپیک باستانی اجرا می شد.

 

[za-wrde]

سه. Horatian Ode: این نام از اسم شاعر رومی (Horace) برداشته شده است. او شعر غنایی تک صدایی می سرود. این سبک به اندازه مدل یونانی، خودمانی و شورانگیز نیست و موضوع هایی چون پرهیزگاری، یک فرد یا یک موقعیت در طبیعت را ممکن است دربر گیرد. قالب شعر هم معمولا کوتاه و چهارسطری است.

 

[za-wrde]

چهار. Irregular Ode: شعر بزمی نامنظم توسط Abraham Cowley و به تقلید از نوع Pindaric در سال ۱۶۵۶ وارد شعر انگلیسی شد. شعر او مقید به بخش های سگانه نیست و مصراع های هر قطعه درازای متفاوت و چینش متفاوت قافیه ها است.

 

[za-wrde]

Sonnet:
غزلی تک-بند، شامل ۱۴ سطر با قافیه بندی ویژه. شاعر، معمولا سطرهای آخر سانِت را که قافیه بندی جداگانه ای هم دارد، به نتیجه گیری اختصاص می دهد. وزنِ این شعر در زبان انگلیسی، معمولا “آیَمبیکِ پنج-پایه ای” است. گرچه در زبانهای دیگر، متفاوت است و مثلا در فرانسوی از وزنِ “Alexanderian ” استفاده می شود. در گذشته، معمولا سانِت را با همراهی سازهای “ماندولین” و “عود” می خواندند. دو شکل مرسومِ این قالب، سانِت ایتالیایی (Petrarchan Sonnet) و سانِت انگلیسی (Shakespearean Sonnet) است.

 

[za-wrde]

سانِت ایتالیایی زمانی پایه گذاری شد که Petrarch ، شاعر قرن ۱۴ ایتالیا (۱۳۷۴-۱۳۰۴)، سیصد و هفده غزل را در یک قالبِ مشخص، برای معشوقه اش “لورا” سرود. قافیه بندیِ این قالب، به صورت abba, abba, cde, cde است. بنابر این، سانِت ایتالیایی از یک اُکتاو (شاملِ دو کواترین) و یک سِستِت تشکیل می شود. شاعر سنتی، معمولا در کواترینِ اول به بیانِ موضوع و در کواترینِ دوم به گسترش آن می پردازد. سانِت، بویژه از قرن ۱۶ در کشورهای فرانسه و پرتقال و نیز در کشورهای اسکاندیناوی از محبوبیت ویژه ای برخوردار می شود.

 

[za-wrde]

Sir Thomas Wyatt و Henry Howard این قالب را با ترجمه آثارِ شاعران ایتالیایی، وارد زبان انگلیسی کردند. سانِت، خیلی زود مورد استقبال شاعران انگلیسی (بویژه شکسپیر) قرار گرفت، اما چون در این زبان یافتنِ واژه های هم-قافیه، نسبت به زبان ایتالیایی، دشوارتر است قالبِ نوینی به تدریج شکل گرفت که ما آنرا بعنوان سانِت انگلیسی می شناسیم. در این قالب، چینش قافیه ها به صورتِ abab, cdcd, efef, gg است. بنابراین، سانِتِ انگلیسی از سه quatrain و یک couplet تشکیل شده است.

 

[za-wrde]

نوع دیگرِ سانِت که توسط Edmund Spenser ابداع شد و به نام خود وی Spenserian Sonnet معروف گردید، اندکی از نظر چینش قافیه با سانت انگلیسی اختلاف دارد. اینکه چرا اسپنسر این قالب را برای سانت هایش برگزیده نمی دانم، اما شاید بدلیل آشنایی ذهنی اش با سبکی است که پیشتر خود او ابداع کرده و در مجموعه «شاه پریان» استفاده کرده بود. آن ابداع بنام Spenserian Stanza معروف شد. چینش قافیه ها در این سبک abab bcbc c است.

 

[za-wrde]

از نظر محتوا، سانت در آغاز شعری صرفا عاشقانه و گاه sexy بود. تا اینکه John Donne (1631 – 1576) در مجموعه Holy Sonnets محتوایی عارفانه را در این قالب ارایه کرد. جان میلتون (۱۶۷۶ – ۱۶۰۸) اولین کسی بود که از سانت (هم انگلیسی و هم پترارکی) برای بیان موضوع های گوناگون استفاده کرد.

 

[za-wrde]

Triolet:
قالبی که در اصل مربوط به شعر قرون وسطی فرانسه است. Austin Dobsom و W.E. Henley احتمالا نخستین کسانی بودند که در قرن نوزدهم آن را وارد زبان انگلیسی کردند. این قالب شامل ۸ مصراع است و چینش قافیه ها هم بصورت a,b,a,a a,b,a,b است. همچنین مصراع های چهارم و هفتم، تکرار مصراع نخست هستند. برای ابراز یک احساس یا موضوع مهم (مصراع نخست) و بسط دادن آن بصورت مختصر، triolet قالبی خوب است.