فایل شده {لهیبِ دل} اثر •سایه مولوی کاربر انجمن رمان بوک•

[سایه مولوی]

بی‌تو تاریکیِ شب‌هایم انگار روی دور تکرار افتاده‌است که نه پایان می‌یابد تا نورِ روز به حیاتم روشنی ببخشد و نه شروع می‌شود تا خواب مرا لحظه‌ای از این‌‌ همه درد و عذاب برهاند.

 

[سایه مولوی]

این روزها حتی آینه هم به‌رویم پوزخند می‌زند و جای خالی‌ات در خانه‌ هر لحظه طعنه بر لبخندهای دروغینم می‌زند.
این روزها قاب عکس تو را از روی دیوار برداشته‌ام زیرا هراس دارم که دیوار هم از دلتنگی‌ات فرو بریزد.

 

[سایه مولوی]

خانه‌مان بی‌تو بر روی دستانم درحال جان سپردن است. پنجره‌ها در انتظار نشانی از تو مدت‌هاست چشم به خیابان‌های متروک دوخته‌اند و در و دیوار خانه دلتنگ سایه‌ات هستند و در کنار این‌ها منی هستم که دگر برای آمدنت به ریسمان امید چنگ نمی‌زنم.

 

[سایه مولوی]

من پروانه شدم تا که شاید روزی بتوانم دور شمع عشقمان بگردم و سوختن بال و پرم را به جان بخرم، اما تمام حاصل من از شعله‌های تعشق تو آن لهیبی بود که قلب شیفته‌ام را داغ زد.

 

[سایه مولوی]

گاهی چنان در لابه‌لای حسرت‌هایم، دلتنگی‌هایم و خاطراتمان گم می‌شوم که پیدا کردن خودم سخت می‌شود. راستش را بخواهی دگر منی هم نمانده. از تمام من، تنها یک جسم رنجور مانده و قلبی که در آتش عشق می‌سوزد و ذره‌ذره خاکستر می‌شود.

 

[سایه مولوی]

من اگر نباشم هم مهم نیست. همین که تو باشی؛ سالم، خوشحال و حتی دست در دست فرد دیگری کافیست. من اگر نباشم هم از دنیا جز یک عالم اشک و آه چیزی کم نمی‌شود.

 

[سایه مولوی]

تو اگر نباشی، اما غنچه‌های ناشکفته فسرده می‌شوند. شمعدانی‌های پشت پنجره خشک و پژمرده می‌شوند. آسمان را ابرهای تیره و غم‌آلود می‌پوشاند و اختران تابناک غرق خاموشی می‌شوند.

 

[سایه مولوی]

می‌بینی؟ همین که تو نباشی برای رو به زوال رفتن آرامشِ کل گیتی بس است. چه برسد به منی که این‌چنین دیوانه‌وار هستی‌ام را در گروی هُرم نفس‌های تو گذاشته‌ام.

 

[سایه مولوی]

از این‌که هنوز هم مهر تو در دلم مانده به من خُرده نگیر؛ دل که نسیان نمی‌داند چیست. یک نگاه گرم که ببیند، یک لبخند که در نظرش زیبا جلوه کند و با یک حرف که تکانی بخورد، می‌رود از دست و دگر باز نمی‌گردد.

 

[سایه مولوی]

آن‌موقع هزاری هم که عقل برایش دلیل و برهان بیاورد و بخواهد افسارش بزند، آخر افسار پاره می‌کند و در پی دلبرش می‌شتابد. دل است دیگر، دلیل و برهان که نمی‌داند چیست.