فایل شده {لهیبِ دل} اثر •سایه مولوی کاربر انجمن رمان بوک•

[سایه مولوی]

دل کندن از تو کار هر کسی نیست. کسی که طعم مودت تو را چشیده‌باشد، دگر عسل هم به کامش مزه نمی‌کند، ولی چه می‌شود کرد؟ روزگار است دیگر؛ گه‌گاهی بازی‌اش می‌گیرد و دلش می‌خواهد پایان این دلدادگی را تلخ رقم بزند.

 

[سایه مولوی]

می‌گویند در هر شیرینی یک تلخی و در هر تلخی یک شیرینی نهفته‌است. محبت میان من و تو هم گرچه تلخ و گزنده به پایان رسید، اما تجربه‌های مفیدی را برایم به یادگار گذاشته‌است.

 

[سایه مولوی]

من پس از تو یاد گرفتم که به چشمی نگاه ندوزم. هر لبخندی را نظاره نکنم. هر دستی را نگیرم. هر 《دوستت دارم》گفتنی را باور نکنم و هر خلت و دوستی‌ای را قبول نکنم.

 

[سایه مولوی]

من پس از تو یاد گرفتم که قلبم را چنان در مشت بگیرم که اگر روزی، جایی بار دیگری تو را دیدم دلم را نبازم. عشق تو لهیبی به قلبم و زخمی به روحم زد که هرگز فراموشش نتوان کرد... !

 

[سایه مولوی]

اما همین داغ بر دل نشسته و دردی که بر روحم رخنه کرده‌است، هر لحظه یادم می‌آورد که چه چیزهایی را از سر گذرانده‌ام و تعشقی را تجربه کردم که از آن، جز یک قلب سوخته، روحی پر از خراش و جوانی‌ام که گذشت چیزی مرا حاصل نشد.

 

[سایه مولوی]

رفتنت برای من گرچه سخت، تلخ و طاقت‌فرسا بود، اما مرا به بلوغی از جنس احساس رسانید و به من آموخت که هر 《دوستت دارم》گفتی راست، هر لبخندی نشانه‌ی مهر و هر علاقه‌ای جاودانه نخواهد‌بود.

 

[سایه مولوی]

پایان​