مجموعه‌ی «چاوکال» | لیلی

[VIXEN]

اگر تو نباشی؛
کودکِ کار هم منم!
و بارها کنار دکانی، آرام گریسته‌ام.
مانند همین امشب،
که در گران‌ترین خیابان شهر،
به افکارِ بچه‌ی دو ساله‌ی بی‌پدر و مادری اسیرم؛
هنوز چشمم به دنبال همان اسکناس‌های دوهزاری‌ست... .
آخ! شاید با آن‌ها بشود تو را دوباره به من بدهند.

 

[VIXEN]

تو که نباشی؛
من ‌پیش‌مرگه‌ای در حسرتِ گیسوانِ زنانه‌ای می‌مانم؛
همان‌که دیگر برای هیچ‌ک.س مهم نیست باشد یا نه،
غریبِ غریب، به اسلحه‌ام تکیه می‌زنم... .
و شانه‌هایت کجاست؟!
من، همان‌که امیدش،
به روزی که دیگر هیچ‌کَس مانند او،
مجبور به فدا کردن جانش در راه وطن نباشد را،
با رفتن تو از دست داد.

 

[VIXEN]

دارم هوارت می‌زنم، این صدایِ هراسیده را می‌شنوی؟!
خانه‌ اکنون ویرانه‌ای بیش نیست؛
و من دارم هوارت می‌زنم،
بگو لمس می‌کنی؟
این دیوارِ خرابِ مهربانی را... .
این یوسف گم‌گشته،‌ که قصد بازگشتن به این آشیان را ندارد.

 

[VIXEN]

اگر جنون جرم است،
من تمام قانون اساسی این کشور را زیر سوال خواهم برد!
اگر بردنت از بَرَم، رسم است،
به تمام مسلمانان این شهر شک دارم... .
که هیچ‌کَس نخواهد فهمید،
رفتنِ تو محکم‌ترین ضربه به انسانیتم بود،
و پرواز را نمی‌خواهم، عشق و آسمان آبی و رنگِ گل‌برگ‌ها را.

 

[VIXEN]

شامِ غریبانِ من و تو،
از دیده‌ی عالم نهان ماند،
هنگامی که هرچه به تو نزدیک‌تر می‌شدم،
سردی تنت، شمع‌ها را می‌گریاند.
خوب به یاد دارم، که درمانده به آغوشم رسیدی؛
که اجباری‌ترین مادرِ زمین بودی،
و ردی از بهشت در نگاهت نمانده بود؛
آری همان شبِ کذایی بود، شبِ عزاداریِ تو،
بر جنازه‌‌ی حسینی که نگاهت را ربوده بود... .
و من که کفرِ دل سپردن به دو چاوِ کال را به جان و دل خریدم.

 

[VIXEN]

ابتهاج بود، همان شاعری که اکنون نیست،
ماندگارش کرد، آن شعری که در وصف تو گفت... .
آخ ارغوان! شاخه‌ی هم‌خونِ جدا مانده‌ی من،
اگر بازگردی، سر به سنگی می‌زنم فریادخوان،
و دل را می‌سپارم به پروازی آدمی‌زادی،
رها، به سانِ گیسوانِ تو... .
لیکن، آه از آن دو دیده‌ی کال،
که مرا از خود بی‌خبر گذاشتند،
و رفتند.

 

[VIXEN]

راستی، اگر نباشی؛
جملات هم قدرتِ گلوله دارند!
مگر نبودی و ندیدی که چه‌طور همان چند کلمه،
همان « من خواهم رفت »
زنی را لال کرد،
که روزی صدایِ آوازش، دل می‌بُرد؟
کودکی را یتیم کرد.
که شب‌ها بدون دیدن سایه‌ی پدرش، خواب را معنا نمی‌کرد؟
و معشوقه‌ای را کور کرد.
که هر روز با شوق بیشتری به انتظار یار می‌نشست.

 

[VIXEN]

سی*ن*ه‌ی قبرستان است یا سی*ن*ه‌ی من،
درست نمی‌دانم!
حسرتِ مجنون است یا حسرتِ من؛
اصلاً این کالبد هنوز مالِ من است یا نه... .
فرقی به حالم نمی‌کند!
زنی که بدون تو.
نیمه‌ شب‌ها و حتی در روز روشن.
با تمام جدول‌های شهر هم‌آغوشی می‌کند!

 

[VIXEN]

معتادِ سرنگِ هوا می‌شوم،
اگر نفسِ تو در ریه‌هایم جاری نباشد.
ای جاری‌ترین خاطره،
ای سبز‌ترین نگاه و وداعِ آخر!
خواستم تا صدایت زده‌ام بگویم،
هرچند سکوت تو شکستنی نیست؛
اما این‌جا در خرابه‌ای نشسته‌ام به نام سقف آرزو،
که تزریق کنم نبودنت را... .
که این زنِ سرکش،
بی‌تو چون جوانی خسته از جوانیِ خویش،
با تمام آوارگانِ زیر پُل، می‌رقصد.

 

[VIXEN]

تو رفتی، ماندنت اما همان رفتن بود.
هنگامی که از کوی من گریختی،
هنگامی که لب‌هایت لرزان بود و بوسه‌هایت را پشت پستوی اشک نهان کرده بودی... .
رفته بودی، بی‌تردید همان زمانی که دیگر گیسوانت را با ناز برایم شانه نکرده و جامانه را بر سر نبستی؛
تو رفته بودی پیش از این رفتن‌های غریبانه و وداع گویانه.