مجموعه‌ی «چاوکال» | لیلی

[VIXEN]

چند شبی‌ست، شب و روز را تشخیص نمی‌دهم؛
قایقی‌ام شکسته، و شمع دلم توان روشن ماندن ندارد... .
در انبوهِ اشک‌هایی که چکه نمی‌کنند، پارو می‌زنم و بیشتر غرق می‌شوم؛
و سوسوی امیدِ بازگشتنت، نه تاریکی را کنار می‌زند،
نه این نوشته‌ها را عاشقانه می‌کند.
راستی! اینجا در تبعید، گل‌هایی که پارسال برایم خریدی، ناگهان پژمردند؛
و آخرین پاکتِ سیگارم هم دارد تمام می‌شود.

 

[VIXEN]

بهارِ زردم،
عیدی‌هایی که هرگز نگرفته‌ام،
و آخرین سطرِ فالِ من... .
نمی‌آیی؟ واقعاً رفته‌ای؟
چرا نمی‌شود بیایی؟ بیا و بگو این نبودن.
همان نبودنِ داستان‌های کودکی‌ست.
بگو کلیشه‌ی عاشقانه‌ای‌ست که آخرش قرار است درکنار هم باشیم!
که این میان، شب با تشدید بیشتری، شب است.

 

[VIXEN]

من دست به دامان خدا نمی‌شوم!
اما آخر تو هم هرچه باور برایم مانده بود،
با خودت بردی... .
قربانی‌ات شوم؟ بیا و تیغه‌ات را نشانم بده.
اصلاً می‌خواهی برایت آب شوم بروم در زمین؟
می‌خواهی این قدم‌های مانده را، من به جایت بردارم؟
هرکاری بگویی خواهم کرد، هرکاری!
یا که بگویی سپید شوم، یا هر رنگی که دوست بداری.
حتی اگر بگویی معجزه شوم بروم توی چراغِ جادو!
ولیکن نبودنت را؛
نشنیدنت را،
نمی‌توانم دختر خوب!
تو لابد بهتر می‌دانی،
که بوسه‌هایم در حسرتِ حلقه‌ی مویت، پلاسیدند!
تا کی باید ستاره‌ها را پشتِ پنجره‌ای سیمانی نقش بزنم؟
گفته بودی ستاره‌ها را دوست داری... .

 

[VIXEN]

- چاوکال.
می‌دود و صدا می‌زند،
می‌خندد و صدا می‌زند،
زمین می‌خورد و باز صدا می‌زند.
نگاه‌هاشان پر از تمسخر و ترحم می‌شود و صدا می‌زند.
- چاوکالم بیت!

 

[VIXEN]

مرگ را ندیده بودم!
خون‌های زیادی دیدم،
مزارهای زیادتری... .
اما مرگ را ندیده بودم!
صادق بود که می‌گفت مرگ انتهای دردهاست؟
احمق.
مرگ همان بی‌تو بودن است.
مرگ یعنی دفترم به پایان رسید و خود، ماندم.

 

[YASNA.B]