مجموعه اشعار مجموعه اشعارِ هِلالی جُغَتایی

[mobina01]

دارم شبی، که دوزخ از آن شب علامتست
از روز من مپرس، که آن خود قیامتست

یارب! ترحمی، که ز سنگ جفای چرخ
ما دل شکسته ایم و زهر سو ملامتست

بر آستان عشق سر ما بلند شد
وین سر بلندی از قد آن سروقامتست

رفتن ز کوی او کرمی بود از رقیب
این هم که رفت و باز نیامد کرامتست

ثابت قدم فتاده هلالی براه عشق
او را درین طریق عجب استقامتست!

 

[mobina01]

چه غم از سی*ن*هٔ ریش و دل افگار مرا؟
سی*ن*ه‌ریشی که دل‌افگار تو باشد چه کند؟

ای طبیب دل بیمار، بگو، بهر خدا
کان جگر خسته، که بیمار تو باشد چه کند؟

 

[mobina01]

دردی، که مرا ساخته رسوا، همه دانند
داغی، که مرا ساخته پنهان، بکه گویم؟

خلقی همه با هم سخن وصل تو گویند
من بی کسم، افسانه هجران بکه گویم؟

 

[mobina01]

نیست یک ساعت قرار این جان بی آرام را
یارب! آن آرام جان بی قرار من کجاست؟

سوخت از درد جدایی دل بامید وصال
مرهم داغ دل امیدوار من کجاست؟

 

[mobina01]

نی یار و نه غمخوار و نه کَس محرم اسرار

رنجوری و مهجوری و حرمان بکه گویم؟

آشفته شد از قصه من خاطر جمعی

دیگر چه کنم؟ حال پریشان بکه گویم؟

 

[mobina01]

تا کی در آرزوی تو گردیم کو بکوی؟
تا کی بجستجوی تو گردیم در بدر؟

جان می کنیم و یار زما بی خبر هنوز
خواهیم مردن از غم او، تا شود خبر

 

[mobina01]

گر چه در عهد تو شیرین سخنان بسیارند
ک.س بشیرین سخنی مثل تو کم شیرینست

دم صبحست، بیا، تا قدح از کف ننهیم
که می تلخ درین یک دو سه دم شیرینست

 

[mobina01]

گر بصد خار جفا آزرده سازی خاطرم
خاطر نازک ببرگ گل نیازارم ترا

قصد جان کردی که یعنی: دست کوته کن ز من
جان بکف بگذارم و از دست نگذارم ترا

 

[mobina01]

چو بخت نیست که شایستهٔ وصال تو باشم
به صبر کوشم و خرسند با خیال تو باشم

به عشوه طلف گشودی به چهره خال فزودی
اسیر زلف تو گردم غلام خال تو باشم

کمال فضل به تحصیل عاشقی‌ست، خوش آن دم
که در مطالعهٔ صفحهٔ جمال تو باشم

چو پایمال تو گشتم سرم بلند شد آری
چه سربلندی از این به که پایمال تو باشم

خمیده باد قد من ز غصه همچو هلالی
اگر نه مایل ابروی چون هلال تو باشم

 

[mobina01]

دور از تو صبوری نتواند دل من
وصل تو حیات خویش داند دل من

آهسته رو ای دوست که دل همره توست
زنهار چنان مرو که ماند دل من