در حال تایپ [محنت تعشق] اثر «کیانا طاهری کاربر انجمن رمان بوک»

[.AikA.]

عنوان: محنت تعشق
نویسنده: کیانا طاهری
ژانر: عاشقانه

عضو گپ نظارت (۷)S.O.W

خلاصه:
بانگ اشتیاقت را شنیدم، ولی گوش‌های خود را کر و قلب خود را سرشار از تنفر کردم.
اما آن‌چیزی که من می‌خواستم نشد و ما بین دست و پا زدن در احساسی مملو از انزجار، تعشق را طلب می‌کردم.
تعشقی ناب را از تو تلقی کردم که ماقبل آن هیچ‌گاه تلقی نکرده بودم. همانا که تعشقی پاک، تنفر و انزجار را به پایان رسانید، اما اینک سرآغاز محنت تعشق بود.

 

[-pariya-]

"باسمه تعالی"

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن رمان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین تایپ رمان

و برای پرسش سوالات و رفع اشکالات خود در رابطه با رمان، به لینک زیر مراجعه کنید.
پرسش و پاسخ تایپ رمان

قبل از ارسال پارت تاپیک آموزشی درست نویسی را با دقت مطالعه کنید.
درست نویسی- مطالعه این آموزشات اجباری است.
مدیران در صورتی که متوجه اشکالات شما در درست نویسی شوند برای شما ناظر تعیین می‌کنند.

شما می‌توانید با ارسال دو پارت ابتدایی اثر تاپیک نقد کاربران را ایجاد کنید.
پس از ارسال پست اول، از کاربران بخواهید تا نظرات خود را در قالب نقد درباره هر جز از رمان بازگو کنند.
«درخواست نقد توسط کاربران»

دوستان عزیز برای سفارش جلد رمان خود بعد ۱۵ پست در تاپیک زیر درخواست دهید.
درخواست جلد

چنان‌چه قصد دارید اثرتان را با تیزر تبلیغ کنید، درخواست تهیه کلیپ توسط تیم تدوین دهید.
«درخواست تیزر»

پس از 30 پارت در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید.
درخواست نقد شورا

می‌توانید پس از ویرایش اثر خود با توجه به نقد، به تاپیک زیر مراجعه کنید و بعد از خواندن شرایط و با داشتن شرایط، درخواست تگ دهید.
درخواست تگ

و پس پایان یافتن رمان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید. حتماً تمامی پارت‌ها باید تایید ناظر را دارا باشند.
اعلام پایان رمان

با تشکر از همراهی شما
|کادر مدیریت بخش کتاب|​

 

[.AikA.]

مقدمه: عشق راستین، گوهری است که در دل سختی‌ها و چالش‌ها پرورش می‌یابد؛ در این سفر دشوار، سختی‌های عشق ما چون زنجیری ناگسستنی، جان‌مان را به یکدیگر گره می‌زنند و من در این مسیر پر فراز و نشیب، همواره در کنار تو خواهم بود. عشق‌مان را با رنج و مشقت می‌سازیم تا هیچ دست بیگانه‌ای دیگر نتواند آن را به آسانی ویران کند.

 

[.AikA.]

گوشی رو بالا آوردم و صفحه‌اش رو روشن کردم.
ساعت تقریباً سه بعدازظهر بود و من هنوز توی این هوای سرد بیرون بودم.
از روبه‌رو به تابلوی کتابخونه نگاه کردم، گوشیم رو توی جیب پالتوم انداختم و با قدم‌های سریع خیابون دو طرفه‌ رو گذروندم و چندمتر باقی‌مونده به کتابخونه رو طی کردم و از پله‌ها بالا رفتم.
درب رو باز کردم و وارد فضای گرم، آرامش‌بخش و ساکت کتابخونه شدم.
کتابخونه تقریباً خلوت بود و فقط ده نفر حضور داشتن که هرکدوم در گوشه‌ای از این کتابخونه بزرگ بودن.
بعداز نیم‌ساعت گشتن چند کتاب مورد نظرم رو پیدا کردم و به طرف پیشخوان رفتم.
«سلام» آرومی به دختر پشت میز کردم و کتاب‌ها رو روی میز گذاشتم.
بعداز خرید کتاب‌ها و گذاشتن کتاب‌ها توی کوله‌ام از کتابخونه بیرون اومدم.
گوشی رو دوباره از جیب پالتوم بیرون کشیدم و به مقصد خونه، اسنپ گرفتم.
***
با خستگی لباس فرم‌ مدرسه رو با لباس بیرونی تعویض کردم.
از خستگی نا نداشتم و حالا باید می‌رفتم خونه آقاجون و تا آخر شب اون همه سرو صدا رو تحمل می‌کردم.
با چهره‌ای زار روبه‌روی آینه ایستادم و موهام رو با گیره بالای سرم جمع کردم.
با زدن یک تینت و برداشتن گوشی و کوله‌ای که پر از کتاب و دفتر بود از اتاق خارج شدم.
به شاینا که از پله‌ها بالا می‌اومد، «سلام» بلندی کردم.
شاینا هم با خستگی سری تکون داد و از کنارم رد شد و وارد اتاقش شد.
از پله‌ها سرازیر شدم و به طرف مامان که آماده روی مبل نشسته بود رفتم.
به پشت مبل رفتم، خم شدم و بوسه‌ای روی گونه مامان کاشتم که «هینی» گفت.
سرش رو به طرفم برگردوند و با صدایی تقریباً لرزون گفت:
- شهرزاد! ترسیدم.
خنده‌ای کردم و گفتم:
- ببخشید مامان.
کنار مامان روی مبل نشستم و گفتم:
- دوباره آقاجون خانواده رو جمع کرده که چی بشه؟
مامان ابروهاش رو بالا داد و گفت:
- به مناسبت اومدن دامون.
اخمی کردم و سوالی گفتم:
- دامون؟
مامان سرش رو بالا آورد و گفت:
- آره دامون.
ابروهام بیشتر همدیگه رو به آغوش کشیدن. چشم‌های درشتم رو کمی ریز کردم و با لحنی که با حرص آمیخته شده بود، گفتم:
- این مردیکه سال به سال نمی‌اومد حالا ماهی یک‌بار اینجاست. انقدر میره و میاد تا آقاجون دوباره حرف نامزدی من و خودش رو پیش بکشه.
با صدای اخطار گونه مامان ساکت شدم و عصبی از روی مبل بلند شدم.
مامان: شهرزاد!
مامان از روی مبل بلند شد و با صدای بلندی شاینا و سهیل رو صدا کرد.
رو به مامان کردم و گفتم:
- بابا هنوز رستورانِ؟
مامان که نگاهش به پله‌ها بود سری تکون داد و شال مشکی ضخیمش رو روی سرش مرتب کرد و گفت:
- آره.
با دیدن سهیل که از پله‌ها پایین می‌اومد لبخندی زدم.

 

[.AikA.]

سهیل دستش رو دور گردنم انداخت و با لبخند شیطونی گفت:
- عجله داری برای دیدنش، آره؟
لبخندی که روی لب‌هام بود محو شد و به‌جاش ابروهام توی هم کشیدم.
آروم مشتی به شکمش کوبیدم و گفتم:
- خفه‌شو.
سهیل «آخ» بلندی گفت و مامان با گفتن:
- سر‌به‌سرش نذار سهیل، میدونی که چقدر از دامون بدش میاد توهم هی اسمش رو بگو.
از کنارمون گذشت و وارد آشپزخونه شد.
ابروی چپم رو بالا دادم و گفتم:
- همین که مامان گفت، اسم اون آدم رو پیش من نیار.
با صدای شاینا با سهیل به عقب چرخیدیم.
شاینا: بریم؟
با لبخندی به شاینا که با استایل خفنی ایستاده بود و نگاهمون می‌کرد خیره شدم. پالتوی کرم، شومیز سفید، شلوار مام استایل کرم و شال سفید که کاملاً با من ست شده بود، پوشیده بود.
لایکی نشون دادم و گفت:
- عالی.
شاینا با لبخندی وسیع که روی لب‌هاش بود چشمکی زد.
با صدای مامان به طرف درب خونه رفتیم و بعد از پوشیدن کفش‌ها و قفل کردن در توی ماشین نشستیم به مقصد خونه آقاجون.
***
عصبی از ماشین پیاده شدم و گفتم:
- چرا دو دقیقه آروم نمیشید شما؟ سرم درد گرفت.
به طرف مامان‌جون که جلوی درب ویلا ایستاده بود و با لبخندی که چند چروک ریز و درشت صورتش رو نمایان می‌کرد، نگاهمون می‌کرد رفتم و محکم بغلش کردم.
- سلام مامان‌جونم.
مامان‌جون: سلام دخترم خوش اومدی عزیزدلم.
از بغل مامان‌جون بیرون اومدم و بوسه‌ای روی گونه‌اش کاشتم.
با اومدن مامان، شاینا و سهیل داخل رفتیم و باقی سلام احوال پرسی‌ها داخل انجام شد.
با خستگی روی مبل نشستم و گفتم:
- دایی‌جون اینا هم میان یا نه؟
مامان‌جون کنار مامان روی مبل دونفره نشست و گفت:
- آره عزیزم تا نیم‌ساعت دیگه میرسن.
سری تکون دادم و کوله‌ام رو کنارم روی مبل گذاشتم.
شاینا و سهیل به طبقه بالا رفته بودند که پلی‌استیشن بازی کنن.
پوفی کشیدم و از سر بی‌حوصلگی میوه و آجیل می‌خوردم.
با بلند شدن مامان‌جون بهش خیره شدم که گفت:
- این پسر از ظهر که اومده خوابیده و هنوز بیدار نشده.
مامان سوال من رو پرسید:
- کی؟
مامان‌جون به پله‌ها که به طبقه دوم منتهی می‌شد و درب اتاق روبه‌روی پله‌ها از اینجا هم معلوم بود، نگاه کرد و گفت:
- دامون رو میگم.
اخمی کردم که مامان‌جون با گفتن «میرم صداش کنم» چند قدم رو برداشت که سریع بلند شدم و گفتم:
- نه مامان‌‌جون من میرم صداش می‌کنم، شما خسته‌تون میشه.
مامان‌جون لبخندی زد و سری تکون داد، با مامان به طرف آشپزخونه رفتن که منم به طرف پله‌ها رفتم و با حرص گفتم:
- مردیکه دوباره اومده افتاده اینجا و هی می‌خواد منِ بدبخت نقش بازی کنم جلوی خاله و هی بگم عزیزم.
پوفی کشیدم و به طرف اتاقی که مال من بود ولی اون هروقت می‌اومد اینجا ازش استفاده می‌کرد رفتم و بدون در زدن در رو باز کردم.

 

[.AikA.]

پالتوم رو از تنم در آوردم و روی رگال مشکی که خالی از لباس بود گذاشتم، شومیز و شالم رو مرتب کردم.
به طرف تخت دونفره رفتم و با دیدن خرس قرمز بزرگم که پایین تخت گذاشته شده بود اخمی کردم.
به دامون که روی شکم خوابیده بود و نیمه چپ صورتش معلوم بود نگاه کردم.
تیشرت سفیدی پوشیده بود و بازوهای عضله‌ای و رگ‌دارش معلوم بود.
حتی توی خواب هم اخم داشت.
بیشتر توی صورتش خم شدم، جوری که نفس‌های گرمم به سر و صورتش می‌خورد.
دستش رو بالا آورد و روی چونه‌ام گذاشت و صورتم رو آروم کنار زد.
لب‌هام رو روی هم فشردم و هنوز همونطور بهش خیره بودم. آروم گفتم:
- بیدارشو عصر شده دیگه.
مژه‌های بلند و مشکیش از هم فاصله گرفت و چشم‌هاش باز شد.
اگه همه چیز مثل قبلاً بود و هنوز برای همدیگه اهمیت داشتیم صددرصد که با دیدن این نگاه خیره‌اش و سیاهی‌های شبش دلم ضعف می‌رفت و قلبم به لرزه می‌افتاد، ولی صد حیف که خراب کرد.
پوزخندی بهش زدم و زانوم رو از روی تخت برداشتم و از اتاق بیرون رفتم.
در رو آروم بستم و به طرف اتاقی که شاینا و سهیل اونجا بودن رفتم. صدای بلندشون توی اتاق پیچیده بود. در رو باز کردم و داخل رفتم.
از بی‌حوصلگی روی صندلی نشستم و بهشون خیره شدم که بازی می‌کردن و چند ثانیه یک‌بار بحث می‌کردن و یا صدای جیغ شاینا بلند می‌شد.
اون دوتا هم‌چنان بدون توجه به من درحال بازی بودن.
بلند شدم و از اتاق بیرون رفتم و بالای پله‌ها ایستادم و به دلوین که تنها روی مبل نشسته بود نگاه کردم.
با ذوق پله‌ها رو دوتا یکی پایین رفتم و به طرف دلوین رفتم.
دلوین با شنیدن صدای قدم‌های من سرش رو بالا آورد و با دیدن من که به طرفش می‌رفتم بلند شد و لبخندی زیبا زد.
گوشی رو روی مبل انداخت و دست‌هاش رو باز کرد.
به آغوش کشیدمش و دست‌هام رو محکم دور تنش پیچوندم.
با ذوقی که به‌خوبی توی صدام مشهود بود گفتم:
- کی اومدی؟ دلم برات تنگ شده بود.
دلوین خنده‌ای کرد و گفت:
- دیشب رسیدم، شرمنده انقدر خسته بودم که یادم رفت بهت زنگ بزنم. دل منم برات تنگ شده بود جوجه.
از بغلش بیرون اومدم و با دلتنگی نگاهم رو روی اجزای صورتش چرخوندم.

 

[.AikA.]

دستش رو گرفتم و کنار هم روی مبل نشستیم.
- کی میری؟
دلوین انگشت‌هاش رو نوازش‌وار روی مچ دستم حرکت داد و گفت:
- بذار برسم و یک روز از موندنم بگذره بعد بگو کی میری.
خنده‌ای کردم و گفتم:
- باشه، خوبی؟
سری به نشونه تایید تکون داد و گفت:
- خوبم تو چطوری؟
لب‌هام رو جمع کردم و چشم‌هام رو ریز کردم و گفتم:
- خداروشکر، منم خوبم ولی مدرسه هنوز شروع نشده خسته‌ام کرده دلی.
دلوین دستش رو روی بازوم گذاشت و گفت:
- خسته میشی و سخت هست برات و تازه سال بعد هم برای کنکور باید بخونی ولی میدونی تهش چی میشه؟ تهش به هدفت میرسی و میشی خانوم دکتر.
لبخندی زدم و گفتم:
- ارزشش رو داره ولی امیدوارم که توی این مدت از انگیزه‌ام کم نشه.
دلوین خیلی بامزه اخمی کرد و گفت:
- اینجوری نمیشه، تو میتونی و موفق میشی دختر و هم وقتش رو داری هم انگیزه‌اش رو ولی الکی داری منفی فکر میکنی و هی میگی امیدوارم و امیدوارم.
لبخندم وسیع‌تر شد، محکم و با تاکید گفتم:
- باشه، پس فقط مثبت فکر می‌کنم و هربار به خودم می‌کنم میتونم.
دلوین سری تکون داد و گفت:
- آفرین.
با صدای در ورودی که باز شد با دلوین بلند شدیم.
صدای نوا و نوژا که باهم بحث می‌کردن توی فضای ساکت و آروم خونه پیچید.
دستی به پیشونیم کشیدم و گفتم:
- از همین الان میرم که بخوابم.
دلوین خنده‌ای کرد و چیزی نگفت و به طرف راهرو رفت و من هم پشت سرش رفتم.
بعد از احوال پرسی با زن‌دایی و دایی با دخترا و حامی به طبقه بالا رفتیم.
***
سه ساعتی گذشته بود و هم بابا و شوهرخاله اومده بودن هم اینکه شام رو خورده بودیم و حالا توی سالن طبقه بالا با بچه‌ها نشسته بودیم.
بی‌حوصله به جمعشون نگاه کردم که هرکدوم خاطره‌ای تعریف می‌کردن و بعداز چند دقیقه صدای خندشون بالا می‌رفت.
اما فکر من درگیر دامون بود.
اینکه چرا الان و توی این ماه اینجا بود؟
و اینکه چرا دوساعته رفته توی اتاق آقاجون؟ حرف‌هاشون چیه؟
با دردی که توی شقیقه‌ام پیچید بلند شدم و به طرف اتاقم که آخر راهروی باریک بود رفتم.
وارد اتاق شدم و در رو بستم.
خودم رو روی تخت انداختم و چشم‌هام رو بستم.
خسته بودم و به خواب نیاز داشتم ولی فکر دامون و آقاجون اجازه خواب نمی‌داد.
بلند شدم و روی تخت نشستم.
با باز شدن در اتاق سرم رو بالا آوردم که دامون رو توی چهارچوب در که لباسش رو با تیشرت مشکی ساده و شلوار گرم‌کن راحتی تعویض کرده بود دیدم.

 

[.AikA.]

سرم رو بالاتر آوردم و به چشم‌هاش نگاه کردم.
با دیدن نگاهش اخمی کردم و بلند شدم و حرصی گفتم:
- چیه؟
دلشوره گرفته بودم. حسی بهم می‌گفت حرفاشون فقط توی دایره نامزدی و عقد من و دامون چرخیده بود.
دامون که فکر کنم فهمیده بود اظطراب دارم به آرومی گفت:
- بیا، آقاجون باهامون کار داره.
با اخمی که حالا غلیظ‌تر شده بود و سردردی که شروع شده بود باهم از اتاق بیرون رفتیم و از پله‌ها پایین رفتیم.
مامان، دلوین و خاله روی صندلی‌هایی که سمت چپ پله‌ها بود نشسته بودند.
مامان سرش رو بالا آورد و با آرامش چشم‌هاش رو باز و بسته کرد به این معنی که اتفاقی نمیفته و هیچی بر خلاف میل تو پیش نمیره. حرفی که ماه‌ها قبل بهم گفته بود.
به طرف راهروی سمت راست که به اتاق‌های طبقه پایین ختم می‌شد رفتیم، روبه‌روی اولین اتاق ایستادیم. دامون تقه‌ای به در زد و با «بفرمایید» آقاجون وارد اتاق که برای آقاجون و مامان‌جون بود شدیم.
آقاجون روی صندلی راک که با چوب گردو و مخصوص داده بود براش بسازن نشسته بود.
آقاجون بهم نگاه کرد که لبخندی زدم و گفتم:
- جونم آقاجون با من کاری داشتین؟
آقاجون لبخندی زد و به مبل که روبه‌روی خودش بود اشاره کرد.
با دامون روی مبل نشستیم.
بعداز چند ثانیه آقاجون به حرف اومد و گفت:
- همونطور که میدونی شما دوتا نشون کرده هم هستین و همه میدونن که شما دوتا برای همدیگه‌این.
آقاجون مکثی کرد و من هم سری تکون دادم.
آقاجون دوباره ادامه داد:
- تا سال آینده یه مراسم عقد کوچیک و بدون سروصدا بگیرید. بعداز کنکور شهرزاد و قبولیش در دانشگاه یک عروسی بزرگ و باشکوه.
اخمی کردم و به دامون که انگشت شصتش رو گوشه‌ای لبش گذاشت بود نگاه کردم.
بعد از چند ثانیه قبل از اینکه آقاجون و یا دامون حرفی بزنند گفتم:
- ولی من راضی نیستم آقاجون و قبول نمی‌کنم.
آقاجون به دامون نگاه کرد و بعد دوباره بهم خیره شد و گفت:
- چرا دخترم؟
به پای راست دامون که ریتم گرفته بود و تکون می‌خورد نگاه کردم و پوزخندی زدم و سرم رو بالا آوردم و گفتم:
- ما به درد همدیگه نمی‌خوریم آقاجون، لطفاً اگه میشه این بحث رو همین امشب تموم کنید. من هنوز بچه‌ام و فکرم درگیر یک‌سری چیزهای دیگه‌ هست و به فکر ازدواج و تشکیل زندگی مشترک نیستم.
از روی مبل بلند شدم که با صدای دامون دوباره نشستم.
دامون: بیشتر فکر کن.
بهش خیره شدم، لبخندی زدم و گفتم:
- دو سال یا شاید سه سالی هست که دارم فکر میکنم و به این نتیجه رسیدم. زمان کمی نیست پسرخاله و به نظرم خودت هم به این نتیجه رسیدی مگه نه؟
به فاصله گرفتن‌هاش و بی‌محبتی‌هاش اشاره کردم، به کارهایی که دور از چشم این خانواده انجام داده بود و من رو بارها و بارها شکسته بود؛ امیدوار بودم که فهمیده باشه و دوباره فاصله بگیره ولی این‌بار برای همیشه.

 

[.AikA.]

دامون: این دفعه می‌مونم که شاید بتونم «به قلبم اشاره کرد» تو قلبت جایی برای خودم پیدا کنم.
- جایی تو قلب من نداری و نخواهی داشت! من راضی نیستم و می‌خوام تموم بشه! من نمی‌تونم توی این شرایطی که دارم کم‌کم به رویاهام می‌رسم تورو قبول کنم، نمی‌تونم چون از درس و دانشگاه عقب می‌مونم.
نفس عمیقی کشیدم هرطور شده باید محکم می‌ایستادم و مخالفت می‌کردم من نمی‌تونستم!
دامون: من بهت کمک می‌کنم، کمک می‌کنم که بهترین نمره رو داشته باشی و حتی بهترین رتبه رو.
پوزخندی زدم و گفتم:
- چجوری می‌خوای کمک کنی؟
دامون دست به سی*ن*ه شد و ابرویی بالا داد و گفت:
- کوچولو مشاور نشدم که نتونم شاگردم رو توی بهترین دانشگاه و با بهترین رتبه قبول نکنم!
خنده‌ی تمسخرانه‌ای کردم و گفتم:
- تو، تو مشاوری؟!
اخمی کرد و گفت:
- تیرماه دوباره درموردش حرف می‌زنیم و بهت کمک می‌کنم که با بهترین رتبه به آرزوی خانوم دکتر شدنت برسی.
من هم متقابلاً اخمی کردم.
- من می‌خوام همین‌جا تمومش کنم و دیگه نمی‌خوام به من بگن که نامزد تو محسوب میشم.
دامون پوزخندی زد و گفت:
- تو که راضی نیستی اون موقع‌ هم شاید راضی نشی، ولی می‌تونی رو کمکم حساب کنی.
- به نظرم می‌تونی تمومش کنی و بری دنبال زندگیت که چند سال دیگه دوتا بچه داشته باشی!
و به طرف در چرخیدم که با صداش ایستادم ولی برنگشتم.
دامون: اینجا تموم نمی‌شه، تیرماه که نه ولی مردادماه منتظر بمون که با بهترین مشاور برای کنکور آماده بشی!
دامون از کنارم گذشت و از اتاق بیرون رفت!
برگشتم روی تخت نشستم.
دستم رو روی صورتم گذاشتم و کمی خم شدم.
باید چی‌کار می‌کردم؟
اون می‌تونست کمکم کنه ولی ته این نامزدی چی می‌شد؟
با صدای در سرم رو بالا آوردم و به سهیل که وارد اتاق شد نگاه کردم، در رو بست و کنارم روی تخت نشست.
سهیل: چی شده شهی؟
- حرف نامزدی من و دامون بود چرا نمی‌فهمن که من نمی‌خوام؟!
سهیل ابرو درهم کشید و با لحنی کمی تند گفت:
- من فکر می‌کردم حرف نامزدی تو و دامون خیلی وقته تموم شده؛ چی‌ شد یک دفعه حرفش رو زدن؟ دامون چیزی نگفت؟
- نه!
سهیل: ولی تا جایی که من می‌دونم دامون کسی نیست که براش تصمیم بگیرن!
پوزخندی زدم و با لحنی حرصی گفتم:
- آقا خودش راضی بود، لعنتی چرا باید این موقع حرف نامزدی رو بزنن؟
سهیل دستش رو روی شونه‌ام گذاشت، من رو به خودش نزدیک کرد و گفت:
- بدون رضایت تو که نمی‌شه آبجی پس بهش فکر نکن؛ راستی دیگه تموم؟
- گفتم مخالفم و نمی‌خوام، درس‌هام چی میشه میگم کنکور دارم میگه کمکت می‌کنم بعد میگه تیرماه دوباره درموردش حرف می‌زنیم ولی به‌طور جدی و اینکه شاید راضی شدی.
سهیل: خب کمکت می‌کنه و این خوبه و یه کمکی هم به من می‌کنه، دامون مشاور خوبیه شهی می‌تونی رتبه یک بشی بعد اگه بازم مخالف بودی بگو نه و تموم.
با این حرفش با دو انگشتم به پیشونیم زدم و دستش رو از روی شونه‌ام کنار زدم و بلند شدم.
- داداش مارو باش، واقعاً ممنونم ازت به‌خاطر راه‌حل خوبت چجوری برات جبران کنم؛ البته بیشتر دنبال منفعت خودتی که می‌خوای با کمک دامون مثلاً بشی رتبه یک.
سهیل: پس چی فکر کردی عزیزم، تو رو آخرش یا راضی می‌کنند یا هم به نحوی مجبور که چندماهی با دامون رفت و آمد داشته باشی، شاید که نامزدی‌تون واقعی بشه، بهش فکر نکن.
چشم غره‌ای بهش رفتم و از اتاق بیرون رفتم، سهیل هم پشت سرم از اتاق بیرون اومد و باهام هم‌قدم شد.
سهیل: دامون دیگه چیزی نگفت؟
- چرا گفت!
سهیل: چی گفت؟

 

[.AikA.]

با حرصی که با صدام آمیخته شده بود گفتم:
- گفته اگه به‌خاطر این نامزدی و نشون کردن تو واسه من نبود، ازدواج کرده بودم و تو این سن دوتا بچه داشتم نه اینکه دنبال توی‌ِ بچه باشم.
سهیل خنده‌ای کرد و گفت:
- حالا چرا حرص می‌خوری؟
- اینجوری که اون گفت انگار من وقتی به‌دنیا اومدم تو همون ساعت اول به حرف اومدم، گفتم دامون رو می‌خوام و من رو واسه دامون نشون کنید.
سهیل خنده‌ای کرد و گفت:
- حرص نخور، پسر به این جذابی گیرت اومده به جای اینکه قربون صدقه‌اش بری اینجوری می‌کنی؛ خوب تیکه‌ایه جون شهی.
- گم شو سهیل واقعا‌ً من چرا باید با تو حرف بزنم، ارزونی بقیه!
و سریع از پله‌ها بالا رفتم وارد اتاقم شدم که دامون توش مستقر شده بود در رو بستم و خودم رو روی تخت انداختم.
خدایا چی‌کار کنم سهیل راست می‌گه که من رو به نحوی راضی یا مجبور می‌کنند، پس من هم باید این کار رو بکنم که برام سودی داشته باشه دیگه، با کمک دامون شاید بهترین دانشگاه علوم پزشکی قبول بشم این نامزدی رو هم تموم می‌کنم و هرکی بره پی زندگی خودش.
ولی آخه من چجوری دامون رو تحمل کنم، چجوری این کار رو بکنم اصلا توان اینکه بخوام با استفاده از کسی به رویاهام برسم و به بهترین رتبه رو کسب کنم ندارم.
یعنی مامان و بابا می‌دونن؟
مامان و بابا هم اگه بدونن فقط می‌گن کی بهتر از دامون برای تو، هرجوری که خودت صلاح می‌دونی و اینکه خودت برا زندگیت تصمیم بگیر حرف‌های تکراری که این چند سال شنیدم.
همه راضی‌ان جز من، نمی‌تونم تو این سن شریک زندگی داشته باشم اینجوری من از همه چیز عقب می‌مونم؛ رویای دکتر شدنم، موفقیت‌هایی که به دست آوردم و از همه مهم‌تر تلاش‌هایی که این ده‌سال کردم چی میشه؟
با همین فکر‌ها خوابم برد.
**
با صدای داد یکی از خواب پریدم و روی تخت نشستم، جیغ آرومی کشیدم دوباره روی تخت افتادم و خوابیدم.
••
«دامون»
***
«چند ساعت قبل و حال»
وارد اتاق کناری اتاق شهرزاد شدم که مامان چمدونم رو اونجا گذاشته بود، لباس‌هام رو تعویض کردم و شروع کردم به چک کردن حساب و ایمیل‌های شرکت تقریباً دو ساعتی بود که درگیر کار‌ها بودم، به ساعت نگاه کردم که ساعت دو وبیست دقیقه رو نشون می‌داد.
باید به شهرزاد سر می‌زدم و بیدارش می‌کردم که شام بخوره.
وارد اتاق شهرزاد شدم و در رو آروم بستم، هنوز خواب بود! چجوری این همه می‌خوابید؟!
خرس گنده شهرزاد رو پایین تخت گذاشتم، روی تخت با فاصله از شهرزاد دراز کشیدم و چشم‌هام رو بستم.
چند دقیقه‌ای گذشت، با چیزی که با شدت به صورتم خورد با داد «آخی» گفتم و چشم‌هام رو باز کردم.
شهرزاد جیغ خفیفی کشید و نیم خیز شدُ نشست و دوباره روی تخت افتاد و خوابید.
روی تخت نشستم و صداش کردم.
- شهرزاد...شهرزاد؟
دستی به صورتم کشیدم و دستم رو روی شونه‌اش گذاشتم و تکونی بهش دادم.
- شهرزاد.