مشاعره مشاعره با اشعار شاعران

[Tara Motlagh]

تو نه دوری تا انتظارت کشم
و نه نزدیکی تا دیدارت کنم
و نه از آنِ منی
تا قلبم آرام گیرد
و نه من
محروم از توام
تا فراموشت کنم
تو در میانه‌ی همه چیزی

زمستانت هرگز
مرا نخواهد کشت
خیالم می‌تواند
هزاران هزار تابستان بیافریند

 

[amir mohamad]

داستانِ شیشه‌ و سنگ است وصفِ عشق ‌و دل
هر چه عشقت بیشتر باشد شکستن بیشتر

 

[Tara Motlagh]

روشن است این که مرا، آینه عمر، تویی
در تو آهم نکند، هیچ اثر، آه چرا؟

گر منم دور ز روی تو، دل من با توست
نیستی هیچ، ز حال دلم آگاه چرا؟

 

[amir mohamad]

روشن است این که مرا، آینه عمر، تویی
در تو آهم نکند، هیچ اثر، آه چرا؟

گر منم دور ز روی تو، دل من با توست
نیستی هیچ، ز حال دلم آگاه چرا؟

از خودآرایی به‌جنس جاودان لنگر مکن
آبرو را سنگسار صنعت‌ گوهر مکن

خار جوهر زحمت‌گلبرک تمثالت مباد
پردهٔ چشم تر آیینه را بستر مکن

 

[Tara Motlagh]

از خودآرایی به‌جنس جاودان لنگر مکن
آبرو را سنگسار صنعت‌ گوهر مکن

خار جوهر زحمت‌گلبرک تمثالت مباد
پردهٔ چشم تر آیینه را بستر مکن

نیست کم وسوسه‌ای سیب بهشت، اما من
دستم آغشتـه به نارنج گناهی که تـــــویی

 

[amir mohamad]

نیست کم وسوسه‌ای سیب بهشت، اما من
دستم آغشتـه به نارنج گناهی که تـــــویی

یا عاشق شیدا شو یا از بر ما واشو
در پرده میا با خود تا پرده نگردانم

هم خونم و هم شیرم هم طفلم و هم پیرم
هم چاکر و هم میرم هم اینم و هم آنم

 

[Tara Motlagh]

یا عاشق شیدا شو یا از بر ما واشو
در پرده میا با خود تا پرده نگردانم

هم خونم و هم شیرم هم طفلم و هم پیرم
هم چاکر و هم میرم هم اینم و هم آنم

من کجا، باران کجا و راه بى پایان کجا
آه، این دل دل زدن تا منزل جانان کجا

اى حریر از شانه هایت ریخته تا راه من
عطر خوبت را بگو آخر کنم پنهان کجا

 

[amir mohamad]

من کجا، باران کجا و راه بى پایان کجا
آه، این دل دل زدن تا منزل جانان کجا

اى حریر از شانه هایت ریخته تا راه من
عطر خوبت را بگو آخر کنم پنهان کجا

از درآمیختن شادی و غم دل تنگ ام
خوشه ای از ملکوت تو مرا دور انداخت

من هنوز از سفر باغ اِرم دل تنگ ام
ای نبخشوده گناه پدرم ،آدم ، را

 

[Tara Motlagh]

از درآمیختن شادی و غم دل تنگ ام
خوشه ای از ملکوت تو مرا دور انداخت

من هنوز از سفر باغ اِرم دل تنگ ام
ای نبخشوده گناه پدرم ،آدم ، را

آنکه در صلح‌ است با خود، با جهان در جنگ‌ نیست
کاش می‌آموخت انسان با خودش سازش کند

عشق زنجیر قوافی را ز دستم باز کرد
می‌برم فرمان دل را تا چه فرمایش کند

 

[amir mohamad]

آنکه در صلح‌ است با خود، با جهان در جنگ‌ نیست
کاش می‌آموخت انسان با خودش سازش کند

عشق زنجیر قوافی را ز دستم باز کرد
می‌برم فرمان دل را تا چه فرمایش کند

درد اگر هست برای دل هم می گوییم
در وجود خودمان است دوای خودمان

دیگران هر چه که گفتند بگویند بیا
خودمان شعر بخوانیم برای خودمان