مشاعره مشاعره با حرف "الف"

[ill_mah]

این‌طرف مشتی صدف، آنجا کمی گل ریخته
موج، ماهی‌های عاشق را به‌ساحل ریخته

بعد از این در جام ما تصویر ابر تیره‌ای‌ست
بعد از این در جام دریا ماه کامل ریخته

هرچه دام افکندم آهوها گریزان‌تر شدند
حال، صدها دام دیگر در مقابل ریخته

هیچ‌ راهی جز به‌دام افتادن صیاد نیست
هر کجا پا می‌گذارم دامنی دل ریخته

زاهدی با کوزه‌ی خالی به‌دریا بازگشت
گفت: خون عاشقان منزل به منزل ریخته

 

[بانوی شـــب]

آمد بهار عاشقان تا خاکدان بستان شود
آمد ندای آسمان تا مرغ جان پران شود

 

[بانوی شـــب]

آمدم تا رو نهم بر خاک پای یار خود
آمدم تا عذر خواهم ساعتی از کار خود

آمدم کز سر بگیرم خدمت گلزار او
آمدم کآتش بیارم درزنم در خار خود

آمدم تا صاف گردم از غبار هر چه رفت
نیک خود را بد شمارم از پی دلدار خود

آمدم با چشم گریان تا ببیند چشم من
چشمه‌های سلسبیل از مهر آن عیار خود

 

[ill_mah]

از خاطراتم هیچ ک.س یادی ندارد
باشد، خدا را شکر! ایرادی ندارد

شاید به لطف دوستان لرزیده باشد
بیدم که دیگر بیمی از بادی ندارد

از خواب ِ بهمن پا شدم، فهمیدم این کوه
غیر از خودم نیروی امدادی ندارد

من پایتخت زخمی ام را پس گرفتم
هرچند در خود جای آبادی ندارد

از برگ برگش خط زدم روز عزا را
تقویم من جز عشق، میلادی ندارد

حالا سکوتم آسمان را می شکافد
تاثیر ِ آن را هیچ فریادی ندارد!

شهری پر از امواج گیسوهای شادم
شهری که دیگر گشت ارشادی ندارد!

 

[بانوی شـــب]

آخر این تیره شب هجر به پایان آید
آخر این درد مرا نوبت درمان آید

چند گردم چو فلک گرد جهان سرگردان؟
آخر این گردش ما نیز به پایان آید

 

[ill_mah]

ای فصلِ غیرِ منتظرِ داستانِ من!
معشوقِ ناگهانیِ دور از گمانِ من!

ای مطلعِ امیدِ من! ای چشمِ روشنت
زیبا ترین ستاره‌ی هفت آسمانِ من!

آه ای همیشه گل که به سرخی در این خزان
گل کرده‌ای به باغچه‌ی بازوانِ من!

در فترتِ ملال و سکوتی که داشتم
عشقِ تو طرفه حادثه‌ی ناگهانِ من!

ای در فصولِ مرثیه و سوگ باز هم
شوقت نهاده قول و غزل بر زبانِ من

حس کردنی‌ست قصّه‌ی عشقم نه گفتنی
ای قاصر از حکایتِ حُسنت بیانِ من!

با من بمان و سایه‌ی مِهر از سرم مگیر!
من زنده‌ام به مهرِ تو ای مهربانِ من!

کِی می‌رسد زمانِ عزیزِ یگانگی؟!
تا من از آن تو شَوَم و تو از آنِ من.

 

[بانوی شـــب]

ای پستهٔ تو خنده زده بر حدیثِ قند
مشتاقم از برای خدا یک شِکَر بخند

 

[بانوی شـــب]

اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد

 

[ill_mah]

اى خوش بحال و روز كسانى كه گاه‌گاه
دارد به لب تبسمى از لطف، يارشان

من نيستم حسود، ولى رشك مي‌برم
بر آن كسان كه يار بود در كنارشان

آنان‌كه دل به يار ِ سفر كرده مى‌دهند
آواره مى‌شوند چو ما از ديارشان

اى باد صبحدم! به عزيزان من بگو
دل گويدم كه كار ندارم به كارشان

سوزد دلم ز دورى و در ديده مى‌كشم
روزى اگر نسيم بيارد غبارشان

ما داغ هجر ديده و خورديم خون دل
از دست مردمى كه تفو بر تبارشان

عشّاق داغديده نخواهند لوح گور
بعد از وفات لاله دمد بر مزارشان

 

[بانوی شـــب]

اگر تو فارغی از حال دوستان یارا
فراغت از تو میسر نمی‌شود ما را