مشاعره مشاعره با حرف "الف"

[بانوی شـــب]

ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست
گر امید وصل باشد همچنان دشوار نیست

 

[ill_mah]

از شهر می‌رانند عاشق پیشه‌ها را
فرهادها را، کوه‌ها را، تیشه‌ها را

کندند و خشکاندند و سوزاندند در باغ
گلبرگ‌ها را، ساقه‌ها را، ریشه‌ها را

دنیا دلش سنگ است در پستو نهان کن
آیینه‌ها را، کوزه‌ها را، شیشه‌ها را

سودایی‌ام، عمری‌ست با خود می‌کشانم
سنگینی غمگین‌ترین اندیشه‌ها را

این جنگل آشفته جای شیرها نیست
ارزانی کفتارها کن بیشه‌ها را ...!

 

[ill_mah]

آمد که مثل پیرهنش "تا" کند مرا
همچون حجابش از سر خود واکند مرا

آیینه‌اش شدم همه دم تا چه‌ها کند
سنگم زند هر آینه، یا "ها" کند مرا

طوری رها نکرد که باز آورد به دست
طوری گمم نکرد که پیدا کند مرا

آتش زدم به دار و ندارم که لحظه‌ای
آن آرزوی دور، تماشا کند مرا

بی‌چیزی‌ام ببین که به بازار داغ عشق
جان عرضه کرده‌ام که تقاضا کند مرا

اهل حساب نیست که پاسخ دهد به من
اهل کتاب نیست که معنا کند مرا

دل را نگاه داشته جایی، به حیلتی
تا خرج روزگار مبادا کند مرا

 

[amir mohamad]

ای که می پرسی ز من کان ماه را منزل کجاست
منزل او در دلست اما ندانم دل کجاست

جان پاکست آن پری رخسار، از سر تا قدم
ور نه شکلی این چنین در نقش آب و گل کجاست

 

[ill_mah]

از تو وقتی خواستی با خود هم‌آغوشم کنی
چشم پوشیدم؛ که ترسیدم فراموشم کنی

سرو عریانی که با پاییز می‌آمیخت گفت:
کاش پیش از برف با آتش کفن‌پوشم کنی

باد روشن می‌کند خاکستر افسرده را
شعله‌ورتر می‌شوم هرقدر خاموشم کنی

تلخی و شیرینی دشنام و لبخندت یکی‌ست
باز کن لب تا به سحر عشق مدهوشم کنی

من نمی‌مانم میان برزخ وصل و فراق
باید امشب یا ببوسی یا فراموشم کنی

 

[ill_mah]

اى خوش بحال و روز كسانى كه گاه‌گاه
دارد به لب تبسمى از لطف، يارشان

من نيستم حسود، ولى رشك مي‌برم
بر آن كسان كه يار بود در كنارشان

آنان‌كه دل به يار ِ سفر كرده مى‌دهند
آواره مى‌شوند چو ما از ديارشان

اى باد صبحدم! به عزيزان من بگو
دل گويدم كه كار ندارم به كارشان

سوزد دلم ز دورى و در ديده مى‌كشم
روزى اگر نسيم بيارد غبارشان

ما داغ هجر ديده و خورديم خون دل
از دست مردمى كه تفو بر تبارشان

عشّاق داغديده نخواهند لوح گور
بعد از وفات لاله دمد بر مزارشان

 

[amir mohamad]

از سخن چینان شنیدم آشنایت نیستم
خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم

سیلی هم صحبتی از موج خوردن سخت نیست
صخره ام هر قدر بی مهری کنی می ایستم

 

[ill_mah]

○{از بندر و از مرکز گیلان خبری نیست
از ابر و کمی شرشر باران خبری نیست }○


عشاق پریشان شده ی شهر کجایند ؟
از زمزمه در طول خیابان خبری نیست


●{من تاجر بی مشتری عشقم و انگار
از داد و ستد داخل دکّان خبری نیست }●


متروکه ترین کلبه ی این جنگل سبزم
از آمدن رحمتِ مهمان خبری نیست


○{من سیب گلابم، بخدا نرمم و شیرین
اما همه پیرند و ز دندان خبری نیست }○


باید که سفر کرد و گذر کرد ،ولیکن
از بدرقه و کاسه و قرآن خبری نیست !!

 

[amir mohamad]

از نسیم سحر آموختم و شعله شمع
رسم شوریدگی و شیوه شیدایی را

جان چه باشد که به بازار تو آرد عاشق
قیمت ارزان نکنی گوهر زیبایی را

 

[پایان]

آه باران من سراپای وجودم آتش است
پس بزن باران بزن شاید تو خاموشم کنی‬