مشاعره مشاعره با حرف " د"

[amir mohamad]

درد دل را به که گویم که بداند

درد دل را به که گویم که بخواهد

دل نمیرد تا ابد گر عشق باشد جان دل
تن چو جان پاینده گردد گر برد فرمان دل

دمیده در دلم نور امیدی
نگاهم کرده الله بَه چه نویدی

هزاربار گویمت شکر به قدر نیست
نظر انداخته آن بالا سری بَه چه نویدی

دلم تا عشقباز آمد در او جز غم نمی‌بینم
دلی بی غم کجا جویم که در عالم نمی‌بینم

دمی با همدمی خرم ز جانم بر نمی‌آید
دمم با جان برآید چون که یک همدم نمی‌بینم

 

[amir mohamad]

درم از دیده چکان است به یاد لب لعلت
نگهی باز به من کن که بسی در بچکانم

سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم
که به پایان رسدم عمر و به پایان نرسانم

 

[Dijor]

درم از دیده چکان است به یاد لب لعلت
نگهی باز به من کن که بسی در بچکانم

سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم
که به پایان رسدم عمر و به پایان نرسانم

دیرنه است این عشقِ ای دردانه
دیرنه است این عشق ای فرزانه

 

[amir mohamad]

دیرنه است این عشقِ ای دردانه
دیرنه است این عشق ای فرزانه

دلا من قدر وصل او ندانستم تو می‌دانی
کنون دانستم و سودی نمی‌دارد پشیمانی

شب وصل تو شد روزی و قدرش من ندانستم
به دشواری توان دانست قدر روز آسانی

 

[mobina01]

در اندرون من خسته دل ندانم کیست
که من خموشم و او در فغان و غوغا

 

[amir mohamad]

در اندرون من خسته دل ندانم کیست
که من خموشم و او در فغان و غوغا

دل بستم اندر مهر او تا او برای من شود
بیگانه کشتم از دو اندام بدن تا آشنای من شود

مهرش بجان میکاشتم تا بر دهد مهر و وفا
دردش بدل می داشتم کاخر دوای من شود

 

[Tara Motlagh]

دیگر هیچ چیز
نمی‌خواهد مرا تسکین دهد!
دور از تو من شهری در شبم ای آفتاب
و غروبت مرا می‌سوزاند
من به دنبالِ سحری سرگردان می‌گردم...

 

[ممد صنوبر]

دیگر هیچ چیز
نمی‌خواهد مرا تسکین دهد!
دور از تو من شهری در شبم ای آفتاب
و غروبت مرا می‌سوزاند
من به دنبالِ سحری سرگردان می‌گردم...

در حیث روزی از نو گفتم حدیث عشق
گفتن شنو که از من دردا شود پاکا

 

[amir mohamad]

در حیث روزی از نو گفتم حدیث عشق
گفتن شنو که از من دردا شود پاکا

دیدن آن سرو نازم آرزوست
دیده ام صد بار و بازم آرزوست

قد او را گفته ام عمر دراز
از خدا عمر درازم آرزوست

 

[Tara Motlagh]

دارم دلی اما چه دل؟ صدگونه حرمان در بغل
چشمی و خون در آستین، اشکی و طوفان در بغل

باد صبا از کوی تو گر بگذرد سوی چمن
گل غنچه گردد تا کند بوی تو پنهان در بغل